دو، سه سالی که پسرم اربعین به زیارت امام حسین (ع) می‌رفت با روابط عمومی بالایی که داشت پیگیر اعزام به سوریه شده بود. آن موقع سخت می‌گرفتند مخصوصاً برای نیرو‌های بسیجی. با دوستان حشدالشعبی عراق در مسیر پیاده‌روی اربعین رفیق شده بود. با بچه‌های سپاه بدر و جیش‌المهدی و مبارزین عراقی ارتباط گرفته بود و آخرین کربلایی که رفت رسماً از ما خداحافظی کرد. گفت من به عراق می‌روم تا با حرامی‌ها بجنگم. گفتم به چه عنوانی می‌خواهی بروی؟ به فرض بروی و آنجا بمانی، باید نیروی سازماندهی‌شده باشی. خیلی راحت جواب داد بابا حرامی‌هایی که از گوشه و کنار دنیا جمع شدند و آمدند مقدسات ما را مورد هدف قرار دادند، مردم و شیعیان را قتل عام می‌کنند چطور سازماندهی شدند؟ ما هدف‌مان این است که با آن‌ها بجنگیم و خدا می‌داند نیت‌مان چیست. چه لزومی دارد تحت نام ایرانی بجنگیم یا عراقی. موقعی که این حرف‌ها را می‌زد پیش خودم گفتم او واقعاً رزمنده بدون مرز است. همین طور هم بود. حمید خداحافظی کرد و رفت. 🔸ایشان که به عراق رفتند چطور سر از سوریه درآوردند؟ سفر حمید چند روز بیشتر طول نکشید. گفت پیش دوستان عراقی می‌مانم اگر شد یک سفر ۴۰ روزه هستم و بعد می‌آیم. گفتم توکل بر خدا. چند روزی گذشت و برگشت. موقعی که آمد فکر کردم منصرف شده است. گفتم حمید به سلامتی آمدی، جریان چیست؟ حرف‌هایی زد که در طی مصاحبه نمی‌شود بیان کرد. گفت بابا من برگشتم تا به سوریه بروم. گفتم با چه خاطرجمعی چنین حرفی می‌زنی؟ گفت بابا به من الهام شده که اگر اعزامی صورت بگیرد من در اعزام هستم. می‌گفت یک روز قبل از اذان صبح در بین‌الحرمین راه می‌رفتم، بعد اذان به حرم حضرت عباس (ع) رفتم. خیلی دور ضریح خلوت بود. با قمر بنی‌هاشم (ع) عهد کردم. از او که اولین مدافع حرم حضرت زینب (س) در این کره خاکی بودند خواستم که اگر مرا قابل بدانند اجازه بدهند راهی دفاع از حرم حضرت زینب شوم. مردد بودم اینجا بمانم یا به سوریه بروم. عاجزانه خواستم. در حرم را بسته بودند. ارتباطی قلبی برقرار شد خواب نبودم، اما الهامی به من شد که دعوت شدم و آقا مرا پذیرفت. حمید گفت بابا شما هم دعا کنید قسمتم شود. خلاصه ورودش به دفاع از حرم حضرت زینب را از قمر بنی‌هاشم گرفت. دو، سه ماهی گذشت که اسباب رفتنش فراهم شد. شب قبل از رفتنش خانه فضای سنگینی داشت، آن‌موقع اعزام نیرو آشکار نبود و حفاظتی و امنیتی برخورد می‌شد. مردم آنچنان نمی‌دانستند چه خبر است. وقتی حمید شهید شد برادرم گفت جنگ که نیست حمید چرا شهید شد؟ به ما می‌گفتند چرا به ما نگفتید بدانیم. واقعاً اصرار خودش این بود کسی نفهمد. 🔸لحظات خداحافظی چطور گذشت؟ شب خداحافظی من و مادر و سه برادر و خواهر کوچکش بودیم. فضای خانه خیلی سخت و سنگین بود. حمید بچه اولم بود، با من مثل برادر بود. مردم که ما را در خیابان و محافل می‌دیدند می‌گفتند برادر هستید. خیلی غم‌انگیز بود به خودم اجازه ندادم در منزل از او خداحافظی کنم. مادرش سه بار او را از زیر قرآن رد کرد و بار سوم گفت حمیدآقا پولی از جیب خودت صدقه بگذار. حمید صدقه گذاشت روی سینی قرآن. مادرش که قرآن را روی سر حمید گرفته بود نتوانست تا ایوان خانه دنبالش برود. طاقت نیاورد و توی سالن نشست. وقتی وضعیت را این‌طور دیدم به خودم اجازه ندادم حمید را در آغوش بگیرم و با او خداحافظی کنم. توی دلم می‌گفتم #حسرت_دیدار ما تا قیامت می‌ماند، ولی باز طاقت نیاوردم. حمید هم طاقت نیاورد. رفت بیرون و منتظر خداحافظی‌ام ماند. گفتم پسرم در پناه خدا و دستی تکان دادم. وقتی حمید در حیاط را بست به بچه‌ها گفتم کارت‌های بانکی و رمز‌هایم دست حمید بود کاش می‌پرسیدم. پسر کوچکم گفت داداش توی سررسید این موارد را برای شما نوشت. بالاخره به هر بهانه‌ای از خانه بیرون زدم. دیدم حمید ماشین را روشن کرده و از خانه همسایه گذشته، اما همان جا منتظر من مانده است. کنار من آمد و همدیگر را در آغوش گرفتیم. لحظه سختی بود. وقتی که رفت می‌دانستم حسرت دیدنش به دلم خواهد ماند. 🔻از شهادتشان چطور باخبر شدید؟ حدود سه، چهار شبانه‌روز می‌دانستم حمید شهید شده و دلم آشوب بود. بستگان همه آمده بودند خانه دایی‌حمید. فرمانده سپاه هم آمده بود. وقتی دیدم همه آمدند متوجه شدم. من خواب شهید شدن حمید را دیده بودم و قبل از رفتنش به او گفته بودم. روز ۱۳ فروردین که مردم برای تفریح به دامن طبیعت می‌روند و شاد هستند خانواده ما پریشان و نگران بودند. لحظه‌ای که فهمیدیم درگیری‌شان با تکفیری‌ها زیاد شده آتشی در دلمان برپا شد، حسی به ما می‌گفت خبری می‌شود. آخرین تماسی که با حمید داشتم ۱۱ فروردین بود. به من گفته بود نیروی کمکی که آمد و خط را تحویل دادند تا ۱۵ فروردین برمی‌گردم. با این وجود آمادگی داشتیم که خبر شهادتش را بشنویم. بستگان را که دیدم فهمیدم حمید شهید شده و آیه انا لله و انا الیه راجعون را خواندم.