💔 #رمان_دلارام_من #قسمت_چهل_و_سه هانیه خانم گریان و گله مند می گوید : الان که باید باشی نیستی ! چکار کنم از دست تو ؟ خواهر اینجا دور از جونش داره دق میکنه ! صدا دیگر نمی خندد و رنگ ناباوری و حیرت به خود می گیرد : خواهرم ؟ حورا؟ چرا؟ چی شده؟ او تمام مدت مرا شناخته و من نه ! یکبار دیگر چهره اش جلوی چشمم می آید هنوز با او غریبه ام ... هانیه خانم های های می گرید : امروز که اومده بودن همه چیز رو فهمید ... جواب نمی آید ، دلم می خواهد بدانم چه حالی شده ؟ اصلا نگران من هست ؟ عمو گوشی را می گیرد و به حامد می گوید -سلام اقا حامد . این رسمشه اخه؟ صاف وقتی باید می موندی گذاشتی رفتی ؟ صدا که گرفته تر و اندوهناک تر شده می گوید : - سلام حاجی... من که...نمی دونستم ...حالا می تونم باهاش حرف بزنم ؟ با من؟ حامد با من حرف بزند ؟ صدایش را اخرین بار در کتاب فروشی شنیدم ، هیچ وقت باهم همکلام نشدیم ... حالا می خواهد با من حرف بزند ؟ اصلا حرفی با او ندارم ! با هیچ کس جز پدر حرفی ندارم... عمو گوشی را به سمتم می گیرد و وقتی میبیند تمایلی به حرف زدن ندارم ، می گوید : - صداتو می شنوه ، حرفتو بزن ! چشمانم را می بندم و منتظر می شوم ببینم این برادر تازه کشف شده چه حرفی دارد برای گفتن؟ با ملایمت و شرمندگی و صدایی لرزان می گوید : حوراء خانم.... ادامہ دارد....🕊️ نویسنده : خانم فاطمه شکیبا ... 🍃🌹🍃🌹 @shahidaziz_ebrahim_hadi