‌« و آوینی فتحِ نهایی را روایت خواهد کرد! فتح آن قدسی که رجعت همه‌شان را در پی دارد. »

- کاش زمان پلی بک داشت ، اونوقت من یه سر میرفتم شبِ جمعه ی قبل، توی صحن انقلاب ، روی به روی مرکزی ترین نقطه ی گنبد، توی یکی از اون حجره های عاشق ، با تموم وجودم نگاش میکردم و اون لحظه رو در درونم ذخیره میکردم و چشمامو با تموم قوای محبت خیره میکردم به گنبد و بعد مدام قربون صدقش میرفتم ، و بعد هر چند بیتی که خاطرم همراهی میکرد رو زیر لب پیشکش میکردم . آره آقای امام رضا، نه نه ببخشید ، پدرجان ، پدرِ مهربونِ امت ، هر چی که منو یاد ِ تو می‌ندازه رو دوست دارم../ سرنوشتی رو که نگات می‌سازه دوست دارم.. برای ثانیه‌ثانیه‌ی این حس پناه و پناهگاه داشتن، هرچند دور ِ دور، ممنونم آقای امام رضا(ع).

سال‌های بعد، خیلی سال بعد، آن زمانی که احتمالا تاریخ زمانه‌ی ما درسی چند واحدی با کتاب‌های کت و کلفت است، از ما چگونه اسم می‌برند؟ نمی‌دانم. خودم را نمیدانم. انگار نهایت این جمله برای ما نبوده:«با حسین که نباشی چه در نماز، چه در بساط شراب». فردا، من، منِ این گوشه‌ی عالم جزو زمین خورده‌هایم، جزو توابینم یا در لشکر ابی عبدالله؟ نهایت مشخص است، نهایت کار را ابی عبدالله به گوش دالان تاریخ فریاد زده: «فإن من لحق بی استشهد و من تخلف لم یبلغ الفتح و السلام». دوگانه روشن است:«هرکس به من بپیوندد، شهید می‌شود، و هرکس باز ماند به فتح نمی‌رسد و السلام». و امروز، در این صفحه ی تاریکِ تاریخ، راهِ پر نورِ حسین«ع» از فلسطین میگذرد و از دل های باران زده ی این کودکان گذر می‌کند و درون قلبِ مظلومان تاریخ جا پیدا خواهد کرد . پ .ن : خودت را از مسئله ی فلسطین جدا ندان ، خود را تافته ی جدا بافته ندان، دغدغه مند باش ، فراتر ، مسئله مند، معلمی؟ از فلسطین بگو! ، استادی بگو!، بگو و بگو اینقدر بگو تا این فضای عادی انگاری جامعه محکوم بشه ، تا ریخته شدن خونِ مظلوم، اون هم کودکان بی گناهِ بی پناهِ داغ دیده ، دیده بشه ، صدایِ رسایِ قشرِ خودت باش ولی بگو ولی حرف بزن ولی زبانشون باش!.

آقای‌ امام‌ حسین‌ع! خلاصه‌ی‌ِ همهٔ تقلاهامون‌ اینه: هیچوقت‌ نذار توی جمعی‌ قرار بگیریم‌‌ که‌ رفته‌ رفته محبت‌ شمارو برامون‌ کم‌رنگ‌ کنه...

- امام رضایِ «رضا»! آقایِ امام «رضا». نور هشتم، که انقد لطیف و خواستنی صداش می‌کنیم. که بازم وقتی به تهش میرسیم اولین اسم روی زبونمون بابارضاست :)

‌ - می‌دانی دنیا چیست؟ دنیا هرچیزی است که تو را از حسین و خُدایِ حسین دور کند؛ دنیا همان نامحرمی است که نباید در معرضِ چشمانت قرار بگیرد. - از کتاب نورِ خدا :)📚