#شهیدرحمانیان سال 42 در خانواده ای مذهبی در شهر جهرم از خطه فارس چشم به جهان گشود كه تعلیم و تربیت دینی والدین، به پرورش انسانی مومن، متعهد و وارسته ای چون او منجر شد. #شهیدرحمانیان در سالی كه موج اعتراضات مردمی و سرآغاز تحولات انقلاب بود پا به عرصه جهان گذاشت؛ سالی كه مردم با #خون خود حماسه سال 42 را خلق كردند. این شهید والا مقام با اوج‌‏گیری مبارزات انقلابی مردم علیه رژیم #پهلوی، در صفوف انقلابی سربازان امام (ره) قرار گرفت. #سردارشهیدعبدالرحمان‌رحمانیان در سال 1364 سنت حسنة حضرت رسول ( ص ) را به جا آورده و #همسری شایسته برگزید. مراسم ازدواج آنها در نهایت سادگی برگزار شد و شهید اندك زمانی بعد با زندگی #ساده‌وبی‌آلایش خود بدرود گفته و قدم در راهی بی بازگشت گذاشت. تازه #داماد سال ۱۳۶۴ سرانجام پس از دلاوری‌‏های بسیار در #جبهه‌های جنگ تحمیلی، در نخستین روز از عملیات كربلای 4 در تاریخ سوم دی‌ ‏ماه سال 1365 در محور #اروند و در سن 23 سالگی به فیض #شهادت نائل آمد و به دیدار دوست شتافت. اما #پیكر پاك این یوسف گمگشته سرانجام پس از 9 سال انتظار در سال ۱۳۷۴به #زادگاهش بازگشت و در گلزار شهدای این شهر به خاك سپرده شد. رشادت های این سردار رشید اسلام در عملیات هایی چون خیبر، بدر، والفجر مقدماتی، والفجر 8 و كربلای 4 برای همیشه در دفتر هشت سال دفاع مقدس به ثبت رسید. #شهیدرحمانیان در #وصیت نامه خود آورده است: بار خدایا؛ این توئی كه به ما راهی را نمودی كه خشنودی و رضای تو در آن است. یارانت را بدان فرا خوانده و بهای آن را بهترین پاداش و برترین فرجام قرار دادی و این بهترین راهی است كه می توان رفت. در این رهگذر مال و جان مؤمنان را پذیرا شدی و بهشت برین را به آنان ارزانی دادی. آنها كه در راه خدا می جنگند و می كشند و كشته می شوند و این است وعده ی راستین تو. خداوندا؛ یاری ام ده تا از آن كسانی باشم كه سرمایه وجودشان را به پیشگاه تو تقدیم داشته و ارزش خویش را باز یافته اند و بر سر بیعت خود استوار و پابرجا ایستادند و بی تزلزل ندای جهت تو را با انتخاب قرب جوارت پاسخ دادند. توفیقم عطا كن كه موضعی بگیرم كه موجب خشنودی تو و آمرزش گناهانم و پویای راه آن شهیدانی باشم كه به عشق تو و حیات جاوید در زیر لوای حق و پرچم هدایت، قدم استوار داشته و به دشمن پشت ننموده و بی تزلزل جام گوارای شهادت را نوشیده اند. بارالها؛ یاریم ده كه در راه رسیدن به هدفم پابرجا واستوار باشم. بارالها تو مونس تنهائی هایم بوده و هستی و امیدم به تو است و خواهد بود. مرا در راه خود ثابت قدم و استوار بدار. خدایا فقط تو را می طلبم. معبودا گویی وجودم از آتش رسیدن به عشق تو پر شده و همه اش امید پرواز دارد. گویی این قفس تنگ كفایت نگهداری این حقیر را نمی كند و باید كه این میله های آهنین را بگسلم.