🔴 مجلس بی ناظر و دست باز نمایندگان/ جز تغییر قانون اساسی راهی نیست 📝 #کبری_آسوپار 🔹خلاء قانونی در مورد نظارت بر رفتار و عملکرد نمایندگان مجلس در سال‌های گذشته ملموس بود و عطف به همین احساس خلاء، رهبر انقلاب در دیدار با نمایندگان مجلس هشتم در سال ۸۹ توصیه کردند که علاوه بر شأن نظارتی نسبت به دستگاه‌های اجرایی «يک شأن نظارتى هم براى خود مجلس و براى آحاد نمايندگان تعريف كنيد.» در دیدار سال بعد توصیه‌ی خود را کامل فرمودند که: «كسى با آزادى نماينده مخالف نيست؛ با كج‌رفتارى نماينده مخالف است. یک نماينده‌ى كج‌رفتار ممكن است مجلس شوراى اسلامى را بدنام كند، متهم كند؛ حيف نيست؟ مجلسِ به اين عظمت... بايد آبرويش را حفظ كرد. اين، خودنظارتى لازم دارد.» 🔸موضوع در مورد نمایندگان مجلس در ظاهر صرفاً «نبود ناظر» است، اما معنای دیگر این مفهوم «عدم امکان عزل» و اذعان به این واقعیت است که در ایران تنها فردی که امکان برکناری او در قانون اساسی پیش بینی نشده، نماینده مجلس است. او برای یک دوره چهارساله انتخاب می‌شود و در میانه راه برای مردم و برای هیچ مقام دیگری امکان بازپس‌گیری جایگاه نمایندگی از او وجود ندارد و این اطمینان که کسی نمی‌تواند به صندلی او دست بزند، کافی است تا دست خود را برای هر اقدامی باز ببیند. 🔹از طرفی گرچه قانون اساسی مصونیت قضایی نماینده مجلس را صرفاً در چارچوب «نظراتی كه در مجلس اظهار كرده‌اند يا آرایی كه در مقام ايفای وظايف نمايندگی خود داده‌اند.» محدود می‌کند، اما در عمل این مصونیت اغلب در تمامی اعمال و رفتار نمایندگان جاری می‌شود؛ چه سیلی به صورت مامور راهور و چه اخیراً توهین و هتاکی به کارمند اداره گمرک. این اصل در قانون اساسی گنجانده شد تا نماینده امنیت روانی برای ایفای وظیفه‌ی نمایندگی خود داشته باشد و نه آنکه امتیاز مصونیت برای نمایندگان باشد که چنین مصونیتی خلاف اصل برابری در اسلام و در قانون اساسی است. 🔸هیات نظارت بر رفتار نمایندگان برای پر کردن این خلاء تشکیل شد، اما به چند دلیل نتوانسته موفق باشد. اولین دلیل همان چیزی است که خود رهبری تلویحاً هشدارش را هم همان سال دادند: «در اين طرح نظارت هم كه حالا كلياتش تصويب شده، دوستان جورى تنظيم كنند كه یک نظارت واقعى انجام بگيرد... اينجور نباشد كه رودربايستى و بده بستان حاكم شود.» جالب آنکه مسعود پزشکیان که به عنوان نایب رئیس مجلس در این هیات حضور دارد، خود چندی پیش (شهریور ۹۷) اذعان کرد «رسالتی که رهبری از این هیئت انتظار دارد، چندان قابل تحقق نیست.» او البته دلیل این عدم تحقق را تبیین می‌کند: «کسی که منفعتی دارد نمی تواند خودش را محاکمه کند. اگر بخواهیم درست تصمیم بگیریم، باید گروه مستقلی بر نمایندگان نظارت داشته باشد. از طرفی نظارت این هیئت منوط به انجام شکایت از نماینده است و اگر شکایت انجام نشد نظارتی هم نیست.» دوم آنکه حتی اگر نظارت این هیات خیلی استاندارد و منطقی هم انجام شود، ضمانت اجرایی عزل و استیضاح نماینده را ندارد و روال را بیشتر تشریفاتی می‌کند. 🔻نظارت بر نمایندگان مجلس توسط مردم، روی کاغذ و در فضای پرشور همایش‌های انتخاباتی به نظر خیلی روشنفکرانه می‌رسد، اما در عمل اگر مردم از رفتار و عملکرد نماینده‌‌ی خود راضی نباشند، تنها راه قانونی مقابل‌شان این است که در انتخابات بعدی مجلس به او رأی ندهند. در برخی کشورها مردم امکان برکناری نماینده‌ی خود را در میانه‌ی راه نمایندگی دارند. به نظر می‌رسد ایران هم می‌تواند تجدیدنظری در قانون اساسی داشته باشد و راهی برای محدود کردن دست باز نمایندگان مجلس و بی قیدی آنان در برابر شئونات نمایندگی ملت بیابد. باید آبروی رأس امور در برابر عملکرد چند نماینده محفوظ باقی بماند و راهکارش هم باید در بیرون مجلس باشد. سال ۶۸ پیشنهاد شد که امکان انحلال مجلس توسط ولی فقیه در قانون اساسی گنجانده شود که رهبری به درستی با آن مخالفت کردند و اکنون هم باید به روش دیگری غیر از حکم ولی فقیه متوسل شد. 💢مجلس نهاد مردم‌سالاری است و اهمیت آن از جهت رأی مستقیم مردم و وکالت ملت بر کسی پوشیده نیست؛ اما رئیس جمهور هم نماد همین مردم‌سالاری است و با این حال امکان عزل او قانوناً وجود دارد. نمایندگان مجلس وارد خانه‌ی ملت که می‌شوند، آزادی تام دارند، نه نظارتی در کار است و نه امکان عزلی. این روال نامش هر چه باشد، احترام به مردم‌سالاری نیست. به نظر می‌رسد نیاز به بازبینی قانون اساسی و ارائه راهکاری در این مورد و رجوع به رأی مردم (رفراندوم) برای انجام نظارت بر نماینده مجلس و وجود ضمانت اجرایی (عزل) حالا محسوس‌تر از قبل پیش روی ماست. مجلس نهاد ناظری است که خود ناظر ندارد. جز تغییر قانون چه راهی پیش روی ماست؟ @asoupar ➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖ 📡 رصد بهترین تحلیل‌های روز در خیابان انقلاب 👇 http://eitaa.com/joinchat/825098246C346759229f

🔴 ۱۵ مرداد ۶۸ را بخاطر بسپارید 🔸۱۵ مرداد روز مهمی در تاریخ ایران است. روز مهمی که البته به واسطه‌ی عدم اطلاع رسانی‌های درست، کمتر مورد توجه قرار گرفته است و همین امر موجب فضاسازی‌های کذایی ضدانقلاب در مورد نحوه‌ی رهبر شدن آیت الله خامنه‌ای شد. ۱۵ مرداد سالروز انتخاب حضرت آیت الله خامنه‌ای به رهبری انقلاب اسلامی به شکل «دائم» است. فیلم انتخاب جانشین برای امام خمینی (ره) در عصر روز ۱۵ خرداد سال ۶۸ بارها و بارها از صداوسیما پخش شده است. مذاکرات اعضای مجلس خبرگان در جلسه حساس آن روز که همراه با غم درگذشت امام امت است، سرانجام با این جمله‌ی مرحوم هاشمی رفسنجانی پشت تریبون مجلس خبرگان به پایان می‌رسد: «آقایانی که با رهبری جناب آقای خامنه‌ای- تا رفراندوم البته، این موقته، دائمی نیست- تا اون موقع موافق هستند، قیام بفرمایند.» و اکثریت قریب به اتفاق اعضای خبرگان قیام می‌کنند و آیت الله خامنه‌ای رهبر ایران می‌شوند؛ البته موقتاً! 🔺ماجرای این موقتی بودن رهبری البته خیلی ساده است. ۴ اردیبهشت ۶۸ حضرت امام خمینی (ره) نامه‌ای به رئیس جمهور، آیت الله خامنه‌ای می‌نویسند و دستور بازنگری برخی اصول قانون اساسی درباره ۸ موضوع از جمله «رهبری» را صادر می‌کند. یکی از مواردی که با نظر امام خمینی در دستور کار شورای بازنگری قانون اساسی قرار گرفت، حذف شرط مرجعیت از شرایط رهبری بود. شورای بازنگری قانون اساسی کار خود را آغاز می‌کند. اما ۴۰ روز پس از آن نامه، امام رحلت می‌کنند و در حالی که قانون اساسی و قوانین مربوط به رهبری در میانه مسیر تغییر بود، کشور نیاز به انتخاب رهبر پیدا کرد. حال مجلس خبرگان می‌تواند حداقل تا زمان تصویب قانون جدید، موقتاً فردی را براب رهبری انتخاب کند. بدیهی است از آنجایی که جایگاه رهبری در ایران حساس بوده و شأنیت بالایی دارد و از سویی از آنجا که پیش بینی‌ها نشان از رأی آوری تغییرات قانون اساسی در همه پرسی دارد، خبرگان برای رهبری موقت هم سراغ کسی بروند که در صورت انتخاب دائم، او را انتخاب خواهند کرد. اینگونه می‌شود که اعضای مجلس خبرگان رهبری، همانی را که شایسته‌ی جانشینی امام خمینی (ره) و بر عهده گرفتن رهبری می‌دانند، انتخاب می‌کنند؛ اما چون در میانه‌ی راه تغییرات مهم در قانون اساسی هستند و از سویی با درگذشت بنیانگذار جمهوری اسلامی، مجبور به انتخاب رهبر، فی الحال انتخاب او به شکل موقت انجام می‌گیرد. 🔸۶ مرداد ۶۸ مردم در رفراندوم به تغییرات قانون اساسی رأی مثبت می‌دهند. مطابق بخشی از این تغییرات شورای رهبری حذف شده و اختیارات رهبر افزایش می‌یابد و شرط مرجعیت نیز از شرایط رهبر حذف می‌شود. ده روز پس از رأی ۹۷ درصدی مردم به این تغییرات قانون اساسی، مجلس خبرگان رهبری مجدداً تشکیل جلسه می‌دهد تا این بار برای رهبری آیت الله خامنه‌ای که تاکنون رهبر موقت بوده‌اند، مجدداً و به شکل دائم رأی گیری انجام شود. روز ۱۵ مرداد ۶۸ این رأی گیری مجدد انجام شده و حتی نسبت به رأی گیری ۱۴ خرداد، ایشان تعداد آرای بالاتری کسب می‌کنند. 🔹روز ۱۶ مرداد ۶۸، روزنامه‌های کشور در صفحه اول خود خبر از رأی گیری مجدد برای رهبری حضرت آیت الله خامنه‌ای و انتخاب دائم ایشان می‌دهند. روزنامه جمهوری اسلامی در شماره روز ۱۶ مرداد سال ۱۳۶۸ از دیدار خبرگان با رهبرانقلاب خبر می‌دهد و می‌نویسد: «مجلس خبرگان در جلسه‌ی فوق العاده دیروز خود ضمن بررسی اصول جدید قانون اساسی با اکثریت قاطع و قریب به اتفاق آراء ادامه رهبری آیت الله خامنه ای را تصویب کرد.» تأکید این روزنامه بر "ادامه" رهبری آیت الله خامنه‌ای جالب توجه است. روزنامه اطلاعات، دیگر رسانه‌ای بود که به این موضوع پرداخت. 💢نکته اما آن است که در طول سه دهه‌ی گذشته از سال پر ماجرای ۶۸ کمتر رسانه‌های ایران و خصوصاً رسانه ملی (صداوسیما) به تبیین این دوبار رأی گیری و چرایی موقت بودن بار اول پرداخته‌اند. سیاسیونِ اغلب محافظه کار ایران هم ترجیح داده‌اند در مورد آن صحبتی نکنند و به دلیل عدم شناخت آنان از فضای رسانه و بی اعتنایی به مدیریت افکار عمومی، تصور نمی‌کردند این سکوت ممکن است در دهه‌های آینده شبهه آفرین باشد. حتی آن جمله‌ی معروف آیت الله هاشمی هم که تأکید می‌کند انتخاب ۱۴ خرداد موقتی است، در رسانه‌ها با حسن نیت! سانسور شد. در حالی که روند انتخاب حضرت آیت الله خامنه‌ای در هر دو تاریخ ۱۴ خرداد و ۱۵ مرداد قانونی بوده و شبهه‌ای به آن وارد نیست. ✍🏻 #کبری_آسوپار ➖➖➖➖➖ 📡 به خیابان انقلاب بپیوندید: http://eitaa.com/joinchat/825098246C346759229f

🔴 کارگر حقوق ندارد؟ 📝 #کبری_آسوپار 🔺انگار اتفاقات هفت تپه را پخش مجدد کرده‌اند و قصه را یک بار از ابتدا دوباره می‌بینیم؛ فقط این بار لوکیشن ماجرا عوض شده است؛ این بار به جای خوزستان صدای کارگر را از اراک می‌شنوید و نام قصه هفت تپه نیست؛ هپکو است. اما قصه، قصه همان قصه است؛ تراژدی رئالی که کسی به نحوه آغازش توجه ندارد، اما برای نحوه پایانش همه سناریوی تخیلی می‌چینند، آن هم پس از پایان قصه! خصوصی‌سازی‌های مسئله‌دار، عدم نظارت بر نحوه مصرف ارز دولتی، عدم نظارت بر نحوه عملکرد تولیدکننده‌های کلان، واردات بی رویه کالاهای تولید داخل و یا هر موضوع دیگر، فرقی ندارد؛ دولت در هر حال به وظیفه‌اش عمل نکرده است. عملکرد دولت، تولیدکننده را به ورشکستگی یا کلاهبرداری می‌رساند. 🔹این آغاز ماجراست که در شلوغی‌های سیاسی بعدی گم می‌شود. نتیجه آنکه کارگر حقوق نمی‌گیرد. دولت و مجلس و قوه قضائیه اعتنایی نمی‌کنند. کارگری که حتی برای نان شب خانواده‌اش جیبش خالی است، ناگزیر اعتراض می‌کند. خانه کارگر در سکوت است و توجهی به اصلی‌ترین وظیفه‌اش که پیگیری مطالبات صنفی کارگران و مطالبه حقوق از دست رفته آنان است، ندارد. رسانه‌های رسمی کمتر صدای گویای کارگر می‌شوند. صداوسیما هم که تکلیف روشنی دارد! 🔺کارگری که می‌بیند صدای جیب‌های خالی‌اش را کسی نمی‌شنود، اعتراضش را شدید می‌کند و صدایش را بلندتر. جایی که امام‌مان علی علیه‌السلام می‌فرماید «فقر سبب نقصان دین و مشوش شدن عقل و جلب کینه می‌گردد.» آیا از کارگری که حقوقش عقب افتاده و موضوعش فقط فقر نیست و مورد ظلم و بی اعتنایی هم قرار گرفته، انتظار داریم که اعتراضاتش خیلی مدنی و آرام و روشنفکرانه و منطقی و از مسیر قانونی و مطابق ملاحظات برهه حساس کنونی پیش برود؟! صدایش را نمی‌خواهیم بشنویم، او هم جاده و راه آهن را می‌بندد تا فریاد دادخواهی‌اش شنیده شود. 🔹این بار مجبور هستند صدای او را بشنوند، اما صدای بسته شدن جاده و راه آهن شنیده می‌شود و فریاد کارگری که می‌گوید به علت نداشتن پول خرید کوله پشتی به کودکش سیلی زده، در ازدحام مصلحت‌های کذایی و منفعت‌های قبیله‌ای گم می‌شود. اگر حقوق کارگر را بدهند، جاده هم باز می‌شود. 🔺این قشر زحمتکش که باید قبل از خشک شدن عرق‌های‌شان پول کارگری‌شان داده شود، همان‌ها هستند که برای ما جاده و راه آهن ساخته‌اند و همه عمر با حقوقی کم، سربازان خدمتگزار میهن بوده‌اند. همان‌ها که از قضا همیشه راهگشا بوده‌اند و برای راه بستن نیامده‌اند. راه را آنانی بسته‌اند که ناکارآمدی‌شان کار را به راه بندان اعتراضی کارگران رسانده است. 🔹اما باز هم مسئولانی که شب انتخابات و غیرانتخابات از لزوم شنیدن صدای مردم، سخنرانی به سخنرانی و میتینگ به میتینگ شعار و وعده می‌دهند، به میان کارگران نمی‌روند که از آنان دلجویی کنند و حداقل تلاش برای کم کردن بار روحی و روانی کارگر معترض را انجام دهند. در عوض با به صف کردن نیروهای انتظامی مقابل کارگران، میان دو قشر از مردم (کارگر و پلیس) تقابل خشن می‌سازند. دولتی‌ها و مجلسی‌ها و مدعی العموم‌ها و خانه کارگری‌ها در اتاق‌های‌شان و پشت میزهای‌شان نشسته‌اند و ناجا و کارگران درگیر می‌شوند و بازداشتی و مصدومیت هم حاصل طبیعی درگیری است. 🔺گره‌های کور می‌زنیم با دندان روی گرهی که نه فقط به سادگی باز می‌شد که اصلاً می‌شد که ایجاد نشود! آن کارخانه‌ای که امروز کارگران حقوق نگرفته‌اش فریاد تظلم‌شان بلند است، تا دیروز یکی از پررونق‌ترین واحدهای تولیدی کشور بود. رسانه‌های ضدانقلاب که دنبال سوریه‌سازی از ایران ما هستند، صدای کارگر زخمی یا بازداشتی می‌شوند. 💢 کارگر ضدانقلاب نیست، اما قرار هم نیست تا ابد فریب ژست دلسوزی ضدانقلاب را میان شنیده نشدن فریاد اعتراضش در داخل نخورد! حالا کارگر و ناجا که هیچ، مردم را هم دو دسته کرده‌ایم؛ یکی سرباز ناجا را وحشی می‌نامد، یکی کارگر معترض را ضدانقلاب؛ گره روی گره! کم کم همان دولتی‌ها و مجلسی‌ها هم که تاکنون ساکت بودند، سر از پنجره بیرون می‌آورند و از لزوم شناخت دشمن و نخوردن فریب ضدانقلاب و یا ضرورت شنیدن صدای اعتراض مردم و عدم درگیری فیزیکی با معترضان، مهملات سیاسی می‌بافند. کارگر، اما همچنان حقوق ندارد و این قصه تکراری می‌رود تا جایی دیگر دوباره پخش مجدد شود. ➖➖➖➖➖➖ 📡 به خیابان انقلاب بپیوندید: http://eitaa.com/joinchat/825098246C346759229f

🔴 از رئیس‌جمهور تا رئیس‌جمهور ✍🏻 #کبری_آسوپار 🔻عده‌ای از مردم علیه روحانی شعار می‌دهند؛ علیه سیاست‌های اقتصادی‌اش و علیه تنگی معیشت سال‌های اخیر پس از برجام و سال‌های دولت او. روحانی مردمی دیگر را، شمرده شمرده خطاب قرار می‌دهد: «صدای... شما... مردم... صدای... این... چند... نفر... جوان... نیست» در لحظه، صدای سوت و کف مردم حامی رییس جمهور بلند می‌شود. فریاد شعار مردم منتقد روحانی با صدای دست زدن مردم حامی روحانی در هم می‌آمیزد. 🔻با آنکه یک روز از سخنرانی گذشته و فیلم ‌را با تاخیر می‌بینم، اما دلشوره‌ام می‌گیرد از آنکه این دو بخش از مردم با جمله‌ی تحریک آمیز روحانی، نه فقط صداهایشان که حتی خودهایشان به هم برخورد کنند و بجای انتقاد و حمایت کلامی، کار به درگیری فیزیکی برسد. ترسو نیستم؛ اما انگار چنین صحنه‌ای برایم آشناست. انگار دیده‌ام که با تحریک رییس‌جمهور، درگیری پای سخنرانی ایجاد شود. زیاد هم فکر کردن و جستجو در اعماق ذهن لازم نیست و خیلی سریع و ناگاه، ذهن از ۱۹ آبان ۹۸ و یزد، می‌رود به ۱۴ اسفند ۵۹ و دانشگاه تهران و جمله‌ی رییس‌جمهور وقت در گوشم می‌پیچد که: «شمایی که از این چماق‌داران نیستید، از آنها جدا شوید؛ تا من از مردم بخواهم به حساب آنها برسند.» و بعد تصاویر غائله و آشوب و درگیری در دانشگاه تهران جلوی چشمم می‌آید و... تعجب می‌کنم؛ آیا روحانی به عنوان رئیس شورای عالی امنیت ذره‌ای نترسید و احتمال نداد که دو تکه کردن مردمی که پای سخنرانی‌اش آمده‌اند و تحریک موافق و مخالف، در آن فضای شور و هیجان استادیومی، محتمل است که مردم را با هم درگیر کند و خشونت بیافریند؟! بعد هم شعار دهندگان را به آمریکا منتسب می‌کند! 🔻 سال ۵۹ رییس جمهور مخالفانش را چماق‌دار نامید و سال ۹۸، رییس جمهور مخالفانش را عده‌ای معدود منتسب به آمریکا. روحانی البته علیه قوه قضائیه هم صحبت می‌کند تا باز یادآور همان ۱۴ اسفند ۵۹ باشد که رئیس جمهور وقت علیه بالاترین مقام قضایی سخن گفت؛ اما بصیرت مردم بالاتر از آن است که «مرگ بر بهشتیِ» آن روز در دانشگاه تهران تبدیل به «مرگ بر رئیسیِ» امروز در میدان امیرچخماق یزد شود. 🔻دو پاره کردن مردم، از آغازین ماه‌های پس از پیروزی حسن روحانی در انتخابات ریاست جمهوری سال ۹۲ آغاز شد، همان جایی که او برای بیان اهمیت رأی مردم در انتخابات، تلویحاً مردم را فقط کسانی دانست که به او رأی داده‌اند و باقی را خشونت‌طلب و افراطی و خودرأی نامید: «مردم در ۲۴ خرداد به افراط، تفريط، خشونت، خودرأیی، تک‌رأیی، عدم مشورت و عدم‌تدبير رأی ندادند و به اعتدال، تدبير و عقلانيت رأی دادند.» و کسی به او تذکر نداد که دوقطبی سازی از مردم و غیریت سازی از میلیون‌ها آدمی که به او رأی نداده‌اند، چقدر برای انسجام اجتماعی یک ملت مضر و بلکه خطرناک است. 🔻سخنان روحانی در سال‌های گذشته علیه مردمی که به هر دلیلی، درست یا نادرست، منتقد و معترض او بوده یا در انتخابات به او رأی نداده‌اند، بارها تکرار شده و او برای دفاع از خود و تخطئه‌ی اویی که به غلط رقیب می‌پندارد، حتی از هدف قرار دادن انسجام ملت ایران هم دریغ نورزیده است. 🔻ترجیح می‌دهیم خوش‌بینانه فکر کنیم که این اقدام رئیس شورای عالی امنیت ملی، ناخواسته و ناخودآگاه صورت پذیرفته و قصدی تعمدانه در کار نیست. با این حال عدم توجه به نکاتی که مستقیماً یکپارچگی ملی را هدف قرار می‌دهد، نشانه خوبی برای صلاحیت یک رئیس جمهور نیست. او رئیس جمهور همه ملت ایران است؛ حتی اگر برخی او را نخواهند. و در این میان، اولین نفری است که مسئول امنیت کل کشور و آحاد ملت است. 🔻تجربه سوریه مقابل چشم است و کاش روحانی و همه آنانی که همیشه نگران امنیت ملی و تشویش اذهان عمومی هستند، اینجا هم حواسشان جمع باشد. ملت بودن یک مردم با همه اختلاف نظرات سیاسی نعمتی نیست که بتواند بازیچه‌ی اهداف سیاسی و جناحی شود و کسی از آتش آن سالم بدر رود. ➖➖➖➖➖➖ 📡 رصد بهترین تحلیل‌های روز در خیابان انقلاب 👇 http://eitaa.com/joinchat/825098246C346759229f

🔴 شرم ۱۲ درصدی! ✍️ #کبری_آسوپار 🔹اول حسن روحانی و بعد همتی، رییس بانک مرکزی و بعد نوبخت، رییس سازمان برنامه و بودجه با فخر و ژست "چه کارهای بزرگی داریم انجام می‌دهیم" خبر از اعطای وام یک میلیون تومانی به سرپرستان خانوار دادند. 🔻این وام، نقدی نیست و اعتبارِ خرید است و به حساب یارانه‌ی فرد شارژ می‌شود. ۴ ماه اول قسط ندارد و پس از آن طی ۲۴ ماه از یارانه کم می‌شود. نکته اما سود گرفتن دولت از این وام است؛ 🔸 وامی که برای جبران بخشی از هزینه‌های اقتصادیِ تحمیلی کرونا بر مردم است، ۱۲ درصد سود دارد! 🔰 کمک بلاعوضِ کرونایی که هیچ، گفتیم دولت دستش خالی‌ست و بار مضاعف بر دوشش نیاید، اما دولت می‌خواهد از همین وام یک میلیون تومانی کمک به مردم هم سود بگیرد! ✴️ کمکی که نقدی هم نیست؛ اعتبارِ خرید است؛ و در واقع دولت از پولی که می‌داند هزینه خورد و خوراک ملت می‌شود، ۱۲ درصد سود می‌گیرد. ❌ آیا ربا تعریف دیگری هم دارد؟ از سویی، بحث شرعی بماند، شرم نمی‌کنند؟ دوست به دوست قرص‌الحسنه می‌دهد، دولت دنبال سود خود است؟! 🔺 ضمانت وام‌ مذکور هم پول یارانه است. این هم که تدبیر و امیدی‌ها چطور حساب کردند که به یک خانوار مثلاً ۵ نفره و یک خانوار یک نفره به طور مساوی یک میلیون وام داده می‌شود، بماند! 💢 دولتی که پیِ گرفتنِ سود مالی از مردم خود، برای کمک به آنهاست، جای بحث باقی نمی‌گذارد. #سیاسی #اقتصادی ➖➖➖➖➖➖➖ 📡 رصد بهترین تحلیل‌های روز 👇 http://eitaa.com/joinchat/825098246C346759229f