°❀°🌺°❀°‌🌺°❀°🌺°❀°🌺 📖داستان زیبا از سرنوشت واقعی 📝 #نسل_سوختــه #قسمت_هفتاد_و_سوم ((حس یک حضور)) 🌼تا زمان رفتن، روز شماری که هیچ، لحظه شماری می کردم و خدا خدا می کردم، توی #دقیقه_نود نظر پدرم عوض نشه. استاد ضد حال زدن به من و عوض کردن نظرش در آخرین دقایق بود. حتی انجام کارهایی که سعید اجازه رو داشت، من که بزرگ تر بودم نداشتم. 🚞به جای قطار، بلیط #هواپیما گرفتن. تا زمانی که پرواز از زمین بلند نشده بود، هنوز باور نمی کردم. احساس خوشی و خوشحالی بی حدی وجودم رو گرفته بود. 🛬هواپیما به زمین نشست و آقا مهدی توی سالن انتظار، منتظر من بود. از شدت شادی دلم می خواست بپرم بغلش و دستش رو ببوسم، اما جلوی خودم رو گرفتم. 💞ـ خجالت بکش، مرد شدی مثلا. توی ماشین ما، من بودم، آقا محمد مهدی که راننده بود، پسرش، صادق یکی از دوستان دوره جبهه اش و صاحبخونه شون که اونم لحظات آخر، با ما همراه شد. 🌼۳ تا ماشین شدیم و حرکت به سمت جنوب. شادی و شعف و احساس عزیز همیشگی که هر چه پیش می رفتیم قوی تر می شد. همراه و همدم همیشگی من، به حدی قوی شده بود که دیگه یه حس درونی نبود، نه اسم بود، نه فقط یه حس حضور بود. 💞حضور همیشگی و بی پایان. عاشق لحظاتی می شدم که سکوت همه جا رو فرا می گرفت. من بودم و اون، انگار هیچ کسی جز ما توی دنیا نمی موند. حس فوق العاده و آرامشی که زیبایی و سکوت اون شب کویری هم بهش اضافه شد. سرم رو گذاشته بودم به شیشه و غرق زیبای ای شده بودم که بقیه درکش نمی کردن. صادق زد روی شونه ام ـ به چی نگاه می کنی؟ بیرون که چیزی معلوم نیست. سرم رو چرخوندم سمتش و با لبخند بهش نگاه کردم 🌼هر جوابی می دادم تا زمانی که حضور و وجودش رو حس نمی کرد بی فایده بود. فردا، پیش از غروب آفتاب رسیدیم #دوکوهه ماشین جلوی نگهبانی ورودی ایستاد و من محو اون تصویر، انگار زمین و آسمان یکی شده بودند. . ✍ادامه دارد...... °❀°🌺°❀°‌🌺°❀°🌺°❀°🌺 📖داستان زیبا از سرنوشت واقعی 📝 #نسل_سوختــه #قسمت_هفتاد_و_چهارم (دو کوهه)) 💞وارد شدیم. هر چی از در نگهبانی فاصله می گرفتیم، این حس قوی تر می شد، تا جایی که انگار وسط #بهشت ایستاده بودم و عجب غروبی داشت. این همه زیبایی و عظمت، بی اختیار #صلوات می فرستادم. آقا مهدی بهم نزدیک شد و زد روی شونه ام. 🌼ـ بدجور غرق شدی آقا مهران ـ اینجا یه حس عجیبی داره، یه حس خیلی خاص، انگار زمینش زنده است. خندید، خنده تلخ ! ـ این زمین، خیلی خاصه، شب بچه ها می اومدن و توی این فضا گم می شدن. وجب به وجبش #عبادگاه بچه ها بود. بغض گلوش رو گرفت. – می خوای اتاق #حاج_همت رو بهت نشون بدم؟ 💞چشم هام از خوشحالی برق زد. یواشکی راه افتادیم، آقا مهدی جلو، من پشت سرش، وارد ساختمون که شدیم، رفتم توی همون حال و هوا، من بین شون نبودم، بین اون ها زندگی نکرده بودم، از هیچ شهیدی خاطره ای نداشتم، اما اون ساختمون ها زنده بود، اون خاک، اون اتاق ها… رسیدیم به یکی از اتاق ها ـ ۳ تا از دوست هام توی این اتاق بودن، هر ۳ تاشون شهید شدن. چند قدم جلوتر 🌼ـ یکی از بچه ها توی این اتاق بود، اینقدر با صفا بود که وقتی می دیدیش، همه چیز یادت می رفت. درد داشتی، غصه داشتی، فکرت مشغول بود، فقط کافی بود چشمت به چشمش بیوفته، نفس خیلی حقی داشت. 💞به اتاق حاج همت که رسیدیم، ایستاد توی درگاهی. نتونست بیاد تو، اشکش رو پاک کرد، چند لحظه صبر کرد، چراغ قوه رو داد دستم و رفت. 🌼حال و هوای هر دومون #تنهایی بود، یه گوشه دنج، روی همون خاک، ایستادم به نماز ✍ادامه دارد...... 🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃

°❀°🌺°❀°‌🌺°❀°🌺°❀-°🌺 📖داستان زیبا از سرنوشت واقعی 📝 #نسل_سوختــه #قسمت_هفتاد_و_چهارم (دو کوهه)) 🌷وارد شدیم. هر چی از در نگهبانی فاصله می گرفتیم، این حس قوی تر می شد، تا جایی که انگار وسط #بهشت ایستاده بودم و عجب غروبی داشت. این همه زیبایی و عظمت، بی اختیار #صلوات می فرستادم. آقا مهدی بهم نزدیک شد و زد روی شونه ام. 🌷ـ بدجور غرق شدی آقا مهران ـ اینجا یه حس عجیبی داره، یه حس خیلی خاص، انگار زمینش زنده است. خندید، خنده تلخ ! ـ این زمین، خیلی خاصه، شب بچه ها می اومدن و توی این فضا گم می شدن. وجب به وجبش #عبادگاه بچه ها بود. بغض گلوش رو گرفت. – می خوای اتاق #حاج_همت رو بهت نشون بدم؟ 🌷چشم هام از خوشحالی برق زد. یواشکی راه افتادیم، آقا مهدی جلو، من پشت سرش، وارد ساختمون که شدیم، رفتم توی همون حال و هوا، من بین شون نبودم، بین اون ها زندگی نکرده بودم، از هیچ شهیدی خاطره ای نداشتم، اما اون ساختمون ها زنده بود، اون خاک، اون اتاق ها… رسیدیم به یکی از اتاق ها ـ ۳ تا از دوست هام توی این اتاق بودن، هر ۳ تاشون شهید شدن. چند قدم جلوتر 🌷ـ یکی از بچه ها توی این اتاق بود، اینقدر با صفا بود که وقتی می دیدیش، همه چیز یادت می رفت. درد داشتی، غصه داشتی، فکرت مشغول بود، فقط کافی بود چشمت به چشمش بیوفته، نفس خیلی حقی داشت. 🌷به اتاق حاج همت که رسیدیم، ایستاد توی درگاهی. نتونست بیاد تو، اشکش رو پاک کرد، چند لحظه صبر کرد، چراغ قوه رو داد دستم و رفت. 🌷حال و هوای هر دومون #تنهایی بود، یه گوشه دنج، روی همون خاک، ایستادم به نماز ✍ادامه دارد...... °❀°🌺°❀°‌🌺°❀°🌺°❀°🌺 📖داستان زیبا از سرنوشت واقعی 📝 #نسل_سوختــه #قسمت_هفتاد_و_پنجم (( مـرد)) 🌷بعد از نماز مغرب و عشا، همون گوشه دم گرفتم. توی جایی که هنوز می شد صدای نفس کشیدن #شهدا رو توش شنید. بی خیال همه عالم، اولین باری بود که بی توجه به همه، لازم نبود نگران بلند شدن صدا و اشک هام باشم. توی حس حال و خودم، #عاشورا می خوندم و اشک می ریختم. عزیزترین و زنده ترین حس تمام عمرم، توی اون تاریکی عمیق… 🌷به سفارش آقا مهدی زیاد اونجا نموندم. توی راه برگشت، چشمم بهش افتاد. دویدم دنبالش. ـ آقا مهدی برگشت سمتم ـ آقا مهدی، اتاق آقای #متوسلیان کجا بوده؟ با تعجب زل زد بهم 🌷ـ تو #حاج_احمد رو از کجا می شناسی؟ – کتاب “مرد” رو خوندم. درباره آقای متوسلیان بود. اونجا بود که فهمیدم ایشون از #فرمانده های بزرگ و علم داری بوده برای خودش. برای شهید همت هم خیلی عزیز بوده. تأسف خاصی توی چشم ها و صورتش موج می زد. ـ نمی دونم، اولین بار که اومدم #دو_کوهه، بعد از اسارتش بود. بعدشم که دیگه… 🌷راهش رو گرفت و رفت. از حالتش مشخص بود، حاج احمد برای آقا مهدی، فراتر از این چند کلمه بود. اما نمی دونستم چی بگم، چطور بپرسم و چطور ادامه بدم. هم دوست داشتم بیشتر از قبل متوسلیان رو بشناسم و اینکه واقعا چه بلایی سرش اومد؟ و اینکه بعد از این همه سال، قطعا تمام اطلاعاتش سوخته است، پس چرا هنوز نگهش داشتن؟ و … 🌷تمام سوال های بی جوابی که ذهنم رو به خودش مشغول کرده بود و هر بار که بهشون فکر می کردم، غیر از درد و اندوه، غرورم هم خدشه دار می شد و از این اهانت، عصبانی می شدم.... ✍ادامه دارد...... 🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃

#به_یاد_حاج_احمد مجتبی عسکری؛ جانشین وقت واحد بهداری رزمی #لشکر_۲۷ ؛ ضمن بازروایی خود از دوران دفاع مقدّس ، اشارات زیبایی به ماجرای مکان‌‌یابی همّت جهت انتقال #لشکر۲۷ از #دوکوهه به غرب داشته است. او می‌گوید:👇 «... به دستور #همت، در دوکوهه یک‌سری کلاس‌های آموزشی رزمی برای تربیت کادرهای گردانی تشکیل شده بود و حال‌و‌هوای یک پادگان آموزشی بر دوکوهه حاکم بود. یک روز صبح، برای انجام کاری عازم ستاد لشکر شدم. همان جلوی درگاه ورودی ساختمان ستاد،ناغافل با حاجی مواجه شدیم. تروتمیز بود و مرتب، با پیراهن خاکی کره‌ای و شلوار استتاری کهنه‌ی دوخت‌ وطن به تن، موهای سر‌وریش به تازگی از زیر دست سلمانی درآمده و لبخندی که دیدنش، روح تو را جلا می‌داد.در سلام به من پیش‌دستی کرد و گفت: به‌به؛ برادر عسکری، کجا با این عجله؟ گفتم: مخلصیم، با بچّه‌های ستاد کار داشتم. گفت: از اسفند پارسال که به لشکر آمدی، مجال نشد با هم بنشینیم دو کلام اختلاط کنیم. الآن این کاری که داری، فوری‌فوتی است یا بعداً هم می‌توانی به آن برسی؟ از خداخواسته گفتم: مطلب مهمی نبود، در خدمتیم.گفت: پس با من بیا.ماشین خاکی‌رنگ تویوتا لندکروزِر استیشن فرماندهی، همان بغل ستاد پارک بود و راننده داشت شیشه‌ها را پاک می‌کرد، حاجی به او گفت: صد بار به تو گفتم شیشه‌هایش را برق نینداز😕، داریم می‌زنیم به بیابان، هم زحمتت هدر می‌رود، هم اگر سمت خط برویم، با انعکاس نور خورشید روی شیشه‌ها، این ماشین را دیده‌بان‌های دشمن از شش فرسخی می‌بینند و به طرفش گلوله خمپاره روانه می‌کنند! زودتر آتیش کن برویم، که خیلی کار داریم. راننده - که اسمش یادم رفته - خندید😁 و جلدی پرید پشت رُل و استارت زد. آمدم درِ طرفِ شاگرد را برای حاجی باز کنم که آن را بست، مچ دستم را گرفت دنبال خودش کشید. در عقب را باز کرد و با هم سوار شدیم. از دروازه دژبانی پادگان که بیرون می‌زدیم، به راننده گفت: برو سمت پلدختر. بعد هم؛ همان‌طور که شانه‌به‌شانه‌ی همدیگر نشسته بودیم، سرش را به صورتم نزدیک کرد و با صدایی زیرتر از حد معمول و‌ لحنی خودمانی گفت: خب؛ برادر مجتبی، من اوصاف تو را از #حاج‌احمد و چراغی و ممقانی زیاد شنیده‌ بودم. با آن‌که می‌دانستی ما در بهداری لشکر چقدر به کادرهای قوی و با سابقه احتیاج داریم، باز برای آمدن از مریوان به لشکر ، یک سال دست به دست کردی؟! گفتم: نه به خدا؛ وقتی قرار شد بچّه‌ها برای تشکیل تیپ از مریوان به جنوب بروند، این #حاج‌_احمد بود که ممقانی را انتخاب کرد و به من هم تکلیف شرعی کرد بالای سر تشکیلات بهداری در مریوان بمانم. او به من ولایت داشت، نمی‌توانستم خلاف امرش رفتار کنم.☝️ حاجی با شنیدن اسم #حاج‌احمد، یک آه سردی کشید و گفت: هنوز هم معتقدم اگر بعد از گرفتاری #حاج‌احمد، اجازه یک عملیات محدود در لبنان را به ما ‌می‌دادند، می‌توانستیم او و همراهانش را از چنگ فالانژیست‌ها آزاد کنیم، امّا چه کنیم، نگذاشتند... چند دقیقه‌ای ساکت بود و از شیشه پنجره، با آن چشم‌های درشتش در سکوت به بیابان زل زده بود...😢 📚 برگرفته از کتاب ارزشمند و خواندنی #کوهستان سرد ، نوشته گلعلی بابایی ، صفحه ۸۷ #حاج_احمد_متوسليان #حاج_همت🌹 @shahidmostafamousavi

63 📸 عکسی از شیرمردان #گردان_مسلم قبل از عملیات #والفجر4 در اردوگاه قلّاجه. 🔸 بررسی نحوه عملکرد قرارگاه حمزه ☑️ حوالی ظهر روز دوازدهم آبان، سرانجام با حضور فرمانده تیپ۲ سلمان؛ عباس کریمی الحاق بین لشکر۳۱ عاشورا یعنی گردان‌حبیب و گردان‌ابوالفضل(ع) برقرار شد. گردان‌عمّار هم منتها جز تعداد انگشت‌شماری، نتوانست تانک‌های دشمن را نابود کند و بیشتر آنها گریختند و صبح عملیات پاتک سنگین علیه مواضع گردان‌عمّارشروع کردند. ✅ بین حد فاصل ساعت ۱۱:۲۰ تا ۱۵:۰۰ گردان کمیل حرکتش را شروع کرد تا خود را به مواضع گردان‌حبیب برساند. ساعت ۱۴:۱۷ دقیقه نیروهای گردان‌مسلم در مقابل پاتک شدید دشمن، مجبور به عقب‌نشینی شدند. در ساعت ۱۴:۲۳ گردان‌حمزه اطلاع داد در معرض سخت‌ترین پاتک‌ها هستند. ساعت ۱۵:۳۰ #حاج_همت به کارور دستور می‌دهد: هرچقدر می‌توانید زیر قله ۱۹۰۴ مقاومت کنید تا نیروهای گردان کمیل برسند. 🔺نبرد، سنگین و بی‌وقفه، همچنان بر روی سرقلّه‌ها ادامه داشت و ماندن و مقاومت‌کردن در مقابل پاتک‌های مهیب دشمن، شایسته‌ی رزمنده‌هایی بود که تجربه جنگ در کوهستان را داشتند.☝️ #عملیات_والفجر4_کوهستان_آتش @shahidmostafamousavi

🔻جلسه‌ی فرماندهان سپاه به دلیل اهمیت موضوع تا پاسی از شامگاه پنجشنبه ۱۹ آبان ادامه یافت و در جریان آن، مباحث مهم دیگری نیز مورد بحث و تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. در این نشست، یکی از مسائلی که از جانب غلامعلی رشید بسیار مورد تاکید قرار گرفت، ضرورت ادامه‌ی عملیات و عواقب ناگوار ناشی از تاخیر آن بود.👌 ◻️ در خاتمه‌ی همین جلسه، #همت به محل اردوگاه لشکر بازگشت تا بر مراحل امر سازماندهی مجدد گردان‌های پیاده، نظارت مستقیم داشته باشد. هم‌زمان با سازماندهی و بازسازی ضربتی گردان‌های پیاده لشکر۲۷، اجرای یک رشته ماموریت شناسایی از منطقه‌ی عملیاتی توسط رزمندگان تیم‌های شناسایی واحد اطلاعات - عملیات این لشکر نیز، در دستور کار قرار گرفت.✅ 📸 آبان ۱۳۶۲، قرارگاه خلوزه۲. نفر اوّل از راست: رسول توکلی، نفر سوم #حاج_همت ، نفرات بعدی: مجتبی صالحی و #اکبر_زجاجی🌹 #عملیات_والفجر4کوهستان_آتش @shahidmostafamousavi