#جلسه_صد_و_هشتادم بعد از بررسی فراز اول از خطبه ۱۱۰، به فراز دوم می‌رسیم که امام علیه‌السلام ابتدا توصیه‌های ارزشمندی در مورد ذکر خدا و تقوا داشته و سپس مردم را به توجه بیشتر به قرآن و بهره‌مندی فراتر از آن سفارش می‌کنند، و سپس به ارزش عَمَل بعد از علم اشاره می‌فرمایند: ✨أَفِيضُوا فِي ذِكْرِ اَللَّهِ فَإِنَّهُ أَحْسَنُ اَلذِّكْرِ غرق در ذکر خدا شوید، یعنی به هیچ چیز جز ذکر خدا نیاندیشید و فکر نکنید؛ به دلیل اینکه بهترین اندیشه و برترین ذکر و ناب‌ترین موضوع برای اینکه به آن پرداخته شود، ذکر خداست. (أَفِيضُوا) از ریشه فَیض یا فَیَضان بمعنای زمانی است که آب در یک رودخانه یا حوض یا جایی دیگر لبریز و پُر شود؛ بنابراین (فیض) حکایت از فراوانی دارد. وقتی آن را به باب افعال می‌برد و می‌فرماید: أَفِيضُوا فِي، معنای مناسب این است که گفته شود غرق شوید، چون اگر آب زیاد باشد، موقع آب‌تَنی امکان غرق شدن هست. ⏺ توضیح بیشتر: اگر امروز به ویژه این توصیه را برای افرادی بیان کنیم، پیشِ خود خواهند گفت پس آن همه افکاری که شبانه‌روز ما را احاطه کرده و و برخی از آن مسائل مهم هم هست و ما را رها نمی‌کند و به سمت خود می‌کشاند را چه کنیم؟! آیا می‌شود فکرها را کنار بگذاریم و به آنها اعتنا نکنیم؟ مواردی هست که ما نسبت به آن مسئولیت داریم و نمی‌شود به آن نیاندیشیم! پس واقعاً چه باید کرد؟! واقعیت این است که ما به جای غرق بودن در ذکر خدا، غرق در فکرهستیم! چه کنیم؟ شکی در توصیه #خیرخواهانه حضرت علی نیست و وقتی امام اینگونه ما را به سمت فکر می‌خوانند، بمعنای فرونهادن مسئولیت‌ها و فکرهای ارزشمند یا ضروری دیگر نیست؛ پس چگونه بین افاضه در ذکر و مشغولیات فکر جمع کنیم؟! البته بخش قابل توجهی از افکار ما ارزش چندانی نداشته و شیطانی بوده، اما ما را #احاطه کرده است. آیا می‌شود کسی را یافت که ساعاتی یا دقائقی فارغ از فکر باشد، اصلاً لافِکری ممکن است ناشی از یک مشکل روانی باشد. ⬅️ اما راه حل: ۱. به نظر می‌رسد راهش این است که ما در برابر هر فکری #ذکری بگذاریم. البته اذکار فراوانند؛ لاکن اذکاری که با ما مرتبط بوده و می‌توان ذکرها را به آن متصل نمود و در نتیجه از فشار فکر کاست و به ذکر پرداخت را باید #لیست کرد، کار سختی هم نیست. کافی است کمی بیاندیشیم یا در منابع دینی جستجو کنیم. به عنوان مثال ما هزار نام از نامهای الهی را دعای #جوشن_کبیر داریم. بلاتشبیه تصور کنید یک مغازه عطاری دارید و هزار قلم دارو در آنجا موجود است، یک عطار باید بداند که کاربرد هریک از این داروها چیست. در قدیم عطارها خودشان نیمه طبیب بودند و می‌دانستند هر گیاهی برای درمان چه مرضی مفید است. ما نیز برای درمان دردهای معنوی‌مان نباید به #خواندن این دعاها اکتفا کنیم! بلکه باید در مقابل هرکدام از آن نامها بنویسیم که چه کاری از آن برمی‌آید، و در کجا مفید فایده است. تا کم‌کم یاد بکیریم در هریک از افکاری که به سراغ ما می‌آید، یا مسائل و مشکلاتی که با آنها مواجه می‌شویم، کدام نام را باید صدا بزنیم. البته برخی از آنها را در روایات فرموده‌اند که درجای خود ارزشمند است، ولی نباید منتظر باشیم که یکایک آنها را توضیح داده باشند. با همان اطلاعات دینی که داریم می‌شود حدس زد. اگر کسی خواست دستوری برای ذکر بدهد یا شماره و عدد و ترتیبی را بگوید، اینها بحثهای دیگری‌ است. اما گفتن مثلاً #یاارحم‌الراحمین دیگر دستور خاصی که نمی‌خواهد. ۲. راه دیگر این است که همین اذکار معمولی که به طور روزمره به کار می‌بریم، هرکدامش را به یکی از آن فکرهایمان اختصاص دهیم. 👈فکرهای ما چه چیزهایی هستند؟ تعجب کردن، نگران چیزی بودن، تحت تأثیر شیطان واقع شدن، از چیزی ترسیدن، خواهان فزونی در امری یا توفیق الهی، یا برطرف شدن مشکلی، یا حفظ چیزی در حالی که توانایی آن را نداریم و ... 🔎 یکبار اسکن کنیم ببینیم انواع و اقسام فکرهای ما چه هستند. مثلاً از صبح تا ظهر ببینید به چه چیزهایی می‌اندیشید. خیلی خوب است که گاهی آرام صفحه افکار خود را مرور کنیم . بعضی از افکار همراه با حرکاتی است که انجام داده‌ایم، و برخی در حال نشستن هم با ماست. بعضی لحظه‌ای و گذرا و برخی احاطه کننده است و ... #شوق‌معرفت۱ / خ۱۱۰ / بخش ۲ 🌴🌴🌴