✍رمان #فنجانی_چای_باخدا  #قسمت_چهل_ششم: چشمانم را بستم.یک یکِ تصاویر ازفیلتر خاطراتم گذشت..خودش بود..شک نداشتم..اما اینجا..درایران چه میکرد.. وقتی چشمانم رابازکردم دیگرنبود..به دنبالش ازپله های آموزشگاه به بیرون دویدم..رفت،‌سواربرماشین وبه سرعت.. نمیدانستم بایدچیکارکنم آن هم درکشوری ترسناک وغریب..هراسان به داخل آموزشگاه رفتم وبدون صدور اجازه به اتاق مدیرداخل شدم. همان اتاقی که عطردانیال رامیداد.بدون گفتن سلام مقابل میزومردجوانی که باچشمانی متعجب پشتش نشسته بودایستادم.(اون آقایی که الان اینجابود..اسمش چیه؟ کجا رفت؟)‌ تمام جملاتم انگلیسی فریادمیشد ومیترسیدم که زبانم رانفهمد.مردبه آرامش دعوتم کرداماکارازاین بازیها گذشته بود.دوباره باپرخاشگری،‌ سوالم راتکرارکردم. واوعصبی وحق به جانب جبهه گرفت(دوستم حسام.. اینکه کجا رفت هم فکر نکنم به شما ربطی داشته باشه..)خواستم شماره یا آدرسی از او به من بدهد که بی فایده بود و به هیچ عنوان قبول نکرد. گفتم با دوستت تماس بگیر و بگو تا به اینجا بیاید.. تماس گرفت.. چندین بار.. اما در دسترس نبود. نمیدانستم باید به کدام بیابان سربگذارم. شماره ی تماسم را روی میزش گذاشتم و با کله شقی خواهش کردم تا آن را به دوستش بدهد. بدونِ‌ آنکه یادم بیاید برای چه به آن آموزشگاه رفته بودم به خانه برگشتم. دوباره همان درد لعنتی به سراغِ معده ام آمد با تهوعی به مراتب سنگین تر.. باز هم صدای اذان مسلمان رویِ‌ جاده ی خاکی‌‌ِ‌ افکارم قدم میزد و سوهانی میشد بر روحِ ترک خورده ام. جلوی چشمان نگرانِ‌ پروین به اتاقم پناه بردم. مغزم فریاد میزد که خودش بود.. خوده خودش.. اما چرا اینجا..؟ چرا زندگیم را به بازی گرفت..؟ تمام شب، رختخواب عرصه ایی شد برای درد.. تهوع.. پیچیدن به خود.. جنگیدنِ افکار.. و باز صدای اذان بلند شد.. برای بستن و پنجره به رویِ‌ الله اکبر مسلمانان از جایم برخواستم. چشمانم سیاهی رفت.. پاهایم سست شد.. و برخورد با زمین تنها منبع حسیم را پتک باران کرد. صدای زمین خوردن آنقدر بلند بود که پروینِ‌ نمازِ صبح خوان را به اتاقم بکشاند.. چیزی نمیدیم اما یا فاطمه ی زهرایش را میشنیدم.. تکانم داد.. صدایم زد.. توانی برایِ چرخاندن زبان نبود.. گوشی به دست، پتویی بر تنِ یخ زده ام کشید.. صدایش نگران بود و لرزان (‌الو.. سلام آقا حسام.. تو رو خدا پاشید بیاید اینجا.. سارا خانوم نقش زمین شده..) حسام‌؟؟ در مورد کدام حسام حرف میزد..؟؟ حسامی که من امروز دیدمش؟ تهوع به وجودم هجوم آورد.. و من بالا آوردم تمام نداشته های معده ام را..  پیرزن با صدایی که سعی در کنترلش داشت فریاد زد (آقا حسام.. تو رو خدا بدو بیا مادر.. این دختر اصلاحالش خوب نیست.. داره خون بالا میاره.. من نمیدونم چه خاکی بر سرم بریزم..) خون؟؟؟ کاش تمام زندگیم را بالا میآوردم.. به فاصله ایی کوتاه، زنگ خانه به صدا درآمد و پروین پیچیده شده در چادر نماز گلدارش به سمت در دوید..خوب شد قرصهای تجویزیِ یان، مادر را به خوابی زمستانی فرو میبرد..چشمانم تاره تار بود..آنقدر که فقط کلیتی از اجسام راتشخیص میدادم. مردی جوان با همان قد و هیکلِ‌ حسامِ‌ آموزشگاه، هراسان به همراه پروین وارداتاق شد(خب آخه چرابه آمبولانس زنگ نزدید..من الان تماس میگیرم..)پیرزن به سمت لباسهایم رفت(نه مادر..تا اونابیان این طفل معصوم ازدست رفته، منم ازبس دست پاچه شدم شماره امدادو یادم رفت.. بیاکمک کن یه چیزی سرش کنم.. خودت ببرش..)جوان باپتو بلندم کرد، بدون حتی کوچکترین تماسِ دست..انگار ازوجودم میترسید..مسلمانان حماقتشان ازگنج قارون هم فراتر بود.. پروین شال را روی سرم گذاشت. وجوان با گامهایی تند مرابه طرف ماشینش برد..همان عطر بود..عطردانیال..عطری که در آموزشگاه دنیا را جلوی چشمانم آورد..حالا دیگرمطمئن بودم خودش است.. همان حسام امروزی.. همان قاتل خوشبختی.. در ماشین تقریبا از حال رفتم و وقتی چشم باز کردم که روی تخت با دستانی سِرم بند مورد نوازشهای پروین چادرپوش قرار داشتم.. تمام اتاق را از نظر گذراندم.. حسام نبود.. آن مخل آسایش و مسلمانِ‌ وحشی نبود.. لابد در پی طعمه ایی جدید،‌ برادر معامله میکرد با خدایش.. خواستم سراغش را از پروین بگیرم اما یادم  آمد که او زبانم را نمیفهمد.. بی قرار چشم به در دوختم.. چند ساعتی گذشت نیامد.. اما باید  میآمد.. من کارها داشتم با او..خسته بودم.. بیشتر ازتنم، ذهنم درد میکرد..حالا سوالهایی جدید دانه دانه سر باز میکردند در حیاتِ‌ فکریم..حسام،‌ همان دوست مسلمان بود که تنهاشمع زندگیم راخاموش کرد..اماحالادرایران..درآن آموزشگاهی که یان معرفی کرد..درخانه ی ما،‌چه میکرد؟؟ پروین ازکجا او رامیشناخت؟؟ دوستِ‌ایرانی یان چه کسی بود ؟؟ ترسیدم..باتک تک سلولهایم ترس رالمس کردم..اینجاپربودازسوالاتی که جوابش به وحشت میرسید. بازهم دردصدایم زد وتهوع آشوبم کرد..بالاآوردم.. بازهم خون..وحالی که بی حال شد.. ادامه دارد