⬛
امام صبر مقدّر
◾شهید آیت‌الله سید محمدباقر صدر در [سال] ١٣٩٢ق. به یکی از شاگردانش نامه‌ای می‌نویسد و آن را با توصیفی ویژه از شرایط و مصائب امام حسن علیه‌السلام آغاز می‌کند:
◾اما بعد، این نامه را در روز شهادت امام حسن علیه‌الصلاةوالسلام می‌نویسم. آن امام آزموده‌ای که با بدترین و عذاب‌آورترین شرایط عمل پیشوایانه روبه‌رو بود.
امامی که چنین برایش مقدر شده بود که پایدار و ثابت‌قدم و صابر باشد، درحالی‌که رسالت پروردگارش و شریعت جدش را می‌دید که در دستان امویان ستمگر در حال فروپاشی است و بر اثر دسیسه‌های آنان بر ضد اسلام و حیله‌هایشان علیه مسلمانان، جایگاه حقیقی خود را در میان امت از دست می‌دهد.
◾گویی او را – که پدر و مادرم فدایش باد – می‌بینم که عرصه زندگی برایش تنگ آمد یا [بهتر بگویم] او عرصه را بر زندگی تنگ کرد و در جست‌وجوی مرگ بود؛ اما آن را چنان‌که می‌خواست، نمی‌یافت؛ چنان‌که همه اولیای الهی مرگ را در شکل شهادتی آشکار در راه خدا طلب می‌کنند. تا اینکه سرانجام شهادت نزد او آمد، درحالی‌که زهر معاویه را با خود به‌همراه داشت. و چه گواراست زهری که انسان استوار و شکیبا را از میان دشمنانش به جوار پروردگارش منتقل کند. و لا حول و لا قوة الا بالله العلی العظیم.
📚کتاب شرح‌صدر، صفحه ۱۶۷
🆔
@shahidsadr
