#حضور_خدا_در_افطاری_بهشتی 🌷ما در دوران اسارت جزو مفقودین بودیم. یعنی نه ایران از ما خبر داشت و نه صلیب سرخ جهانی نام ما را ثبت کرده بود. به همین جهت مشکلات ما از سایر اسرا بیشتر بود. هیچ نام و نشانی از ما در جایی نبود. عراقیها به ما خیلی سخت می‌ گرفتند. 🌷جز ارتباط و اتکال به خدا هیچ راهی نبود. تنها امیدمان استعانت خداوندی بود. یکی از راههای تحکیم ارتباط الهی، بحث نماز و روزه بود. بچه‌ هایی که با ما در اردوگاه ١٢ و ١٨ بودند تقریباً ماه رجب و ماه شعبان را در استقبال از ماه رمضان روزه می‌ گرفتند. هر چند که روزه گرفتن و نماز خواندن حتی به صورت فُرادا جرم بود. 🌷بارها اتفاق می‌ افتاد که هنگام نماز، دژخیمان بعثی به بچه ها حمله می‌ کردند و جهت آنها را از قبله تغییر می‌ دادند و نماز را بهم می‌ زدند. حتی یک شب مجبور شدیم نماز مغرب و عشا را به حالت خوابیده و زیر پتو به جا بیاوریم. روزه گرفتن جرم سنگینتری بود. بچه ‌ها غذای ظهر را می‌ گرفتند و در یک پلاستیک می‌ ریختند چهار گوشه آن را جمع کرده و گره می‌ زدند، سپس این غذا را در زیر پیراهن خود پنهان می‌ کردند و افطار میل می‌ نمودند. اگر موقع تفتیش از کسی غذا می‌ گرفتند، او را شکنجه می‌ دادند. 🌷آن غذای سرد ظهر با غذای مختصری که احیاناً در شب می‌ دادند را بچه‌ ها به عنوان افطار می‌ خوردند و تا افطار بعد به همین ترتیب می‌ گذشت. خدا شاهد است امروز که بیش [ از ] ٢٠ سال از اسارت می‌ گذرد، هنگام ماه مبارک رمضان همه نوع خوراکی با بهترین کیفیت در سفره‌ هایمان یافت می‌ شود ولی لذت افطار دوران اسارت را ندارد.... 🌷....به نظر من آن غذا، غذای بهشتی بود و ما هنگام افطار واقعاً حضور خدا را احساس می‌ کردیم. دعای افطار با حال و هوای معنوی خاصی توسط بچه‌ ها قرائت می‌ شد. هر چند پس از صرف افطاری تا افطار بعد هیچ خبری از خوراکی نبود ولی خیلی برایمان لذت بخش بود. راوی: سردار مرتضی حاج باقری #شهیدمحمدرضا_تورجی_زاده🚩 ╭─*═ঈ🇮🇷ঈ═*─╮  @shahidtoraji213 ╰─*═ঈ♥️ঈ═*─╯