یهو دیدن امام حسین صورتش رو با خون علی اکبر خضاب کرد💔😭

امام حسین سر حضرت علی اکبر و بغل گرفت فهمید لخته خون تو گلوشه...😭💔 دست انداخت لخته های خون و بیرون کشید.... علی جون داد😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭 وای حسین وای حسین وای حسین

بغل گرفتمو دیدم به خاک میلرزی... ببخش کاش تنت را تکان نمیدادم😭💔

عمه زینب از خیمه دوید به سمت حسین رسید دید برادرش روی پیکر علی اکبر افتاده و در حال احتضاره‌...صدا زد حسین.. مولا با صدای حیدری خواهرش به هوش اومد نگاهی به زینب کرد گفت چجوری تا اینجا اومدی؟؟ نگفتی نامحرما ببیننت؟؟ دقیقا عین لحظه ای بود که مادر بین کوچه ها دنبال علی میدوید هی میخورد زمین😭😭💔

یه نگاهی به علی اکبر انداخت گفت بابا همه رو بزار کنار این یدونه خیلی سخته بیاد خواهرم بین لشکر خوش غیرت عمت اومده وسط میدون😭😭😭💔

از اکبرم چه ریخته و پاشی نموده اند... این تکه تکه در بغلم جا نمیشود😭 اشکم کفاف این همه زخمش نمی‌دهد💔 جایی برای بوسه که پیدا نمیشود😭💔 یک نیزه از بلندی اسبش زمین زده جاکرده خوش به پهلوی او پا نمیشود😭 افتاده بس که فاصله بین این فقطعوا... در یک عبا تمام تنش جا نمیشود😭💔 یک پیرمرده داغ جوان دیده هیچ جا اینگونه بین خنده تماشا نمیشود😭💔 یارم شوریده ...آه رفیقان اکبرم تا خیمه بردنش تک و تنها نمیشود😭 تاگیسوان عمه پریشان نگشته است کاری کنید...کاری کنید اکبرمن پا نمیشود😭💔 یاحسین یاحسین یاحسین😭💔

اگه چشماتون بارونی شد التماس دعا😔💔

💠 ❁﷽❁ 💠 📚 #رمان_جانم_میرود 🚶‍♂💝 📚 پـارت #۷😊 با احساس درد چشمانش را باز کرد و دستی بر روی سرش کشید با دیدن اتاقی که درآن بود فورا در جایش نشست... با ترس و نگرانے نگاهی به اطرافش انداخت هر چقدر با خود فڪر مے ڪرد اینجا را یادش نمے آمد از جایش بلند شد و به طرف در رفت تا خواست در را باز کند در باز شد و همان دختر محجبه وارد شد _اِ اِ چرا سرپایی تو، بشین ببینم مهیا با تعجب به آن نگاه مے کرد دختره خندید _چرا همچین نگام میکنے بشین دیگه دختره به سمت یخچال کوچکی که گوشه ے اتاق بود رفت و لیوان آبی ریخت و به دست مهیا داد و کنارش،نشست من اسمم مریم هستش.حالت بد شد اوردیمت اینجا اینجا هم پایگاه بسیجمونه مهیا کم کم یادش امد که چه اتفاقی افتاد سرگیجه، مداحی ،باباش با یادآوری پدرش از جا بلند شد _بابام مریم هم همراهش بلند شد _بابات؟؟نگران نباش خودم همرات میام خونتون بهشون میگم که پیشمون بودی مهیا سرش را تکان داد _نه نه بابام بیمارستانه حالش بد شد من باید برم به سمت در رفت که مریم جلویش را گرفت _کجا میری با این حالت مهیا با نگرانی به مریم نگاه کرد _ توروخدا بزار برم اصلا من براچی اومدم اینجا بزار برم مریم خانم بابام حالش خوب نیست باید پیشش باشم مریم دستی به بازویش کشید _اروم باش عزیزم میری ولی نمیتونم بزارمت با این حالت بری یه لحظه صبر کن یکی از بچه هارو صدا کنم برسونتمون مریم به سمت در رفت مهیا دستانش را درهم پیچاند ساعت ۱شب بود و از حال پدرش بی خبر بود با امدن مریم سریع از جایش بلند شد _ بیا بریم عزیزم داداشم میرسونتمون 🍃ادامہ دارد.... ✍ #به_قلم_فاطمه_امیری •[✨@shahiid_313°•]

💠 ❁﷽❁ 💠 📚 #رمان_جانم_میرود 🚶‍♂💜 📚 پـارت #۸😊 مهیا همراه مریم از پایگاه خارج شدن و به سمت یک پژو مشکی رفتند سوار شدند مهیا حتی سلام نکرد داداش مریم هم بدون هیچ حرفی رانندگی کرد مهیا می خواست مثبت فکر کند اما همه اش فکرهای ناجور به ذهنش می رسید ‌و او را آزار می داد... نمی دانست اگر برود چگونه باید رفتار مے ڪرد یا به پدرش چه بگویید و یا اصلا حال پدرش خوب است _خانمی باتوام مهیا به خودش اومد _با منے؟؟ _آره عزیزم میگم ادرسو میدی _اها، نمیدونم الان کجا بردنش ولی همیشه میرفتیم بیمارستان ..... دیگر تا رسیدن به بیمارستان حرفی زده نشد به محض رسیدن به بیمارستان پیاده شد با پیاده شدن داداش مریم مهیا ایستاد باورش نمی شود داداش مریم همان سیدی باشد که آن روز در خیابان با آن بحث کرده باشد ولی الان باید خودش را به پدرش می رساند بدون توجه به مریم و برادرش به سمت ورودی بیمارستان دوید وخودش را به پذیرش رساند _سلام خانم پدرمو اوردن اینجا پرستار در حال صحبت با تلفن بود با دست به مهیا اشاره کرد که یه لحظه صبر کند مهیا که از این کار پرستار عصبی شد خیزی برداشت و گوشی را از دست پرستار کشید _من بهت میگم بابامو اوردن بیمارستان تو با تلفن صحبت میکنی پرستار از جاش بلند شد و تا خواست جواب مهیا را بدهد مریم و داداشش خودشان را به مهیا رساندن مریم اروم مهیا را دور کرد و شروع کرد به اروم کردنش _اروم باش عزیزم _چطو اروم باشم بهش میگم بابامو اوردن اینجا اون با اون تلفنش صحبت میکنه مهیا نگاهی به پذیرش انداخت که دید سید با اخم دارد با پرستار حرف می زد به سمتشان امد _اسم پدرتون _احمد معتمد مهیا تعجب را در چشمان سید دید ولی حوصله کنجکاوی را نداشت سید به طرف پذیرش رفت اسم را گفت پرستار شروع به تایپ ڪردن کرد و چیزی را به سید گفت سید به طرفـ آن ها امد مریم پرسید _چی شد شهاب مهیا باخود گفت پس اسم این پسره مرموز شهاب هستش _اتاق ۱۱۴ 🍃ادامہ دارد.... ✍ #به_قلم_فاطمه_امیری •[✨@shahiid_313°•]

💠 ❁﷽❁ 💠 📚 #رمان_جانم_میرود 🚶‍♂💙 📚 قسمت #۹😊 مهیا دوباره سریعتر از همه به سمت اتاق رفت به محض رسیدن به اتاق استرس شدیدی گرفت نمی دانست برگردد یا وارد اتاق شود بلاخره تصمیم خودش را گرفت در را ارام باز کرد و وارد اتاق شد پدرش روی تخت خوابیده بود ومادرش در کنار پدرش رو صندلی خوابش برده ارام ارام خودش را به تخت نزدیک کرد نگاهی به دستگاه های کنار تخت انداخت از عددها وخطوط چیزی متوجه نشد به پدرش نزدیک شد طبق عادت بچگی دستش را جلوی بینی پدرش گذاشت تا مطمئن شود نفس مے کشد با احساس گرمای نفس های پدرش نفس آسوده ای کشید دستش را پس کشید اما نصف راه پدرش دستش را گرفت احمد آقا چشمانش را باز کرد لبان خشکش را با لبش تر کرد و گفت _اومدی بابا منتظرت بودم چرا دیر کردی و همین جمله کوتاه کافی بود تا قطرهای اشک پشت سر هم بر روی گونه ی مهیا بشینند _ای بابا چرا گریه میکنی نفس بابا اصلا میدونی من یه چیز مهمیو تا الان بهت نگفتم مهیا اشک هایش را پاک کرد و کنجکاوانه پرسید _چی؟؟ احمد اقا با دستش اثر اشک ها را از روی صورت دخترکش پاک کرد _اینکه وقتی گریه میکنی خیلی زشت میشی مهیا با خنده اعتراض کرد _اِ بابا احمد اقا خندید _اروم دختر مادرت بیدار نشه دکتر گوشی ها را از گوشش دراورد _خداروشکر آقای معتمد حالتون خیلے بهتره فقط باید استراحت کنید و ناراحت یا عصبی نشید پس باید از چیزهایی که ناراحتتون میکنه دوربشید _ببخشید آقای دکتر کی مرخص میشن _الان دیگه مرخصن مهیا تشکر کرد احمد آقا با کمک مهیا و همسرش اماده شد و پس از انجام کارهای ترخیص به طرف خانه رفتند... مهیا به دلیل شب بیداری و خستگی بعد از خوردن یک غذای سبک به اتاقش رفت وآرام خوابید 🍃ادامہ دارد.... ✍ #به_قلم_فاطمه_امیری •[✨@shahiid_313°•]