✨ انتشار برای اولین بار✨

#رمان_آنلاین #حسین_پسر_غلامحسین 
#قسمت_هفتاد_و_یک
راوی: مادر شهید
عصب پا_قطعه پلاستیکی



تقریبا یک سالی از مصدومیت شیمیایی او می گذشت که از ناحیه ی پا مجروح شد.
هر بار که برای او اتفاقی می افتاد، من بیشتر از خودش درد می کشیدم. دیگر وقتی محمدحسین جبهه بود، آرام و قرار نداشتم.
هر لحظه منتظر شنیدن یک اتفاقی بودم.
به محض اینکه کسی در می زد یا تلفن خانه به صدا در می آمد، قلبم از جا کنده می شد. او مدتی در بیمارستان بستری و تحت درمان بود مدتی هم در خانه استراحت کرد، اما نتوانست سلامتی اش را کامل به دست آورد، گویا عصب پایش آسیب دیده بود و موقع راه رفتن، پایش از پنجه در اختیارش نبود. روی زمین کشیده می شد.


وقتی می خواستیم از بیمارستان مرخصش کنیم، دکتر ها گفتند به دلیل جراحت شدیدی که دارد باید استراحت مطلق داشته باشد از جایش تکان نخورد و محل استراحتش را طوری تعیین کند که به دستشویی نزدیک باشد.

خانه ی ما این وضعیت را نداشت و محمدحسین اذیت می شد. این بود که او را به خانه ی خواهرش، انیس، بردیم. محمدهادی هم که خدمتش تمام شده بود؛ به سبب رابطه ی صمیمی و نزدیکی که با محمدحسین داشت، کنارش ماند تا اگر نیمه شب کاری داشت و نیاز بود دستشویی برود، او را همراهی کند.


فردا که من به سراغ آن ها رفتم تا جویای حال محمدحسین شوم، محمدهادی برایم چنین تعریف کرد:




«نیمه های شب بود، به طور اتفاقی بیدار شدم، دیدم محمدحسین توی رختخوابش نیست، با عجله از جا پریدم، دیدم همین طور به حالت درازکش و کشان کشان خودش را روی زمین تا پای پله ها کشیده بود و می خواست به دستشویی برود.
 موقعی که او را دیدم تقلا می کرد تا پله ها را رد کند، با ناراحتی گفتم :«آخر دلم نمی خواست مزاحمت بشوم.» 
گفتم :«برای چی؟ من خودم سفارش کردم!»
 گفت :«دوست ندارم موجبات ناراحتی دیگران را فراهم کنم. من مجروح نشده ام که وبال گردن بقیه باشم.»



بعد از چند روز که حالش بهتر شد به خانه برگشت. سعی می کردم مراقبش باشم تا به زودی سلامتی اش را به دست آورد، اما متاسفانه عصب پا آسیب دیده و پنجه ی پا را از حرکت انداخته بود.

 دکترها یک قطعه پلاستیکی به او داده بودند که در زیر و پشت پا نصب می شد و از آویزان شدن پنجه ی پا جلوگیری می کرد.

#ادامه_دارد... 
#آھ_اے_شھادت...
#نسئل_الله_منازل_الشھداء


💞 @aah3noghte💞


#فقط‌فرواردکنید 
#کپےپیگردالهےدارد