✨ انتشار برای اولین بار✨

#رمان_آنلاین #حسین_پسر_غلامحسین 
#قسمت_هفتاد_و_یک
راوی: مادر شهید
عصب پا_قطعه پلاستیکی



تقریبا یک سالی از مصدومیت شیمیایی او می گذشت که از ناحیه ی پا مجروح شد.
هر بار که برای او اتفاقی می افتاد، من بیشتر از خودش درد می کشیدم. دیگر وقتی محمدحسین جبهه بود، آرام و قرار نداشتم.
هر لحظه منتظر شنیدن یک اتفاقی بودم.
به محض اینکه کسی در می زد یا تلفن خانه به صدا در می آمد، قلبم از جا کنده می شد. او مدتی در بیمارستان بستری و تحت درمان بود مدتی هم در خانه استراحت کرد، اما نتوانست سلامتی اش را کامل به دست آورد، گویا عصب پایش آسیب دیده بود و موقع راه رفتن، پایش از پنجه در اختیارش نبود. روی زمین کشیده می شد.


وقتی می خواستیم از بیمارستان مرخصش کنیم، دکتر ها گفتند به دلیل جراحت شدیدی که دارد باید استراحت مطلق داشته باشد از جایش تکان نخورد و محل استراحتش را طوری تعیین کند که به دستشویی نزدیک باشد.

خانه ی ما این وضعیت را نداشت و محمدحسین اذیت می شد. این بود که او را به خانه ی خواهرش، انیس، بردیم. محمدهادی هم که خدمتش تمام شده بود؛ به سبب رابطه ی صمیمی و نزدیکی که با محمدحسین داشت، کنارش ماند تا اگر نیمه شب کاری داشت و نیاز بود دستشویی برود، او را همراهی کند.


فردا که من به سراغ آن ها رفتم تا جویای حال محمدحسین شوم، محمدهادی برایم چنین تعریف کرد:




«نیمه های شب بود، به طور اتفاقی بیدار شدم، دیدم محمدحسین توی رختخوابش نیست، با عجله از جا پریدم، دیدم همین طور به حالت درازکش و کشان کشان خودش را روی زمین تا پای پله ها کشیده بود و می خواست به دستشویی برود.
 موقعی که او را دیدم تقلا می کرد تا پله ها را رد کند، با ناراحتی گفتم :«آخر دلم نمی خواست مزاحمت بشوم.» 
گفتم :«برای چی؟ من خودم سفارش کردم!»
 گفت :«دوست ندارم موجبات ناراحتی دیگران را فراهم کنم. من مجروح نشده ام که وبال گردن بقیه باشم.»



بعد از چند روز که حالش بهتر شد به خانه برگشت. سعی می کردم مراقبش باشم تا به زودی سلامتی اش را به دست آورد، اما متاسفانه عصب پا آسیب دیده و پنجه ی پا را از حرکت انداخته بود.

 دکترها یک قطعه پلاستیکی به او داده بودند که در زیر و پشت پا نصب می شد و از آویزان شدن پنجه ی پا جلوگیری می کرد.

#ادامه_دارد... 
#آھ_اے_شھادت...
#نسئل_الله_منازل_الشھداء


💞 @aah3noghte💞


#فقط‌فرواردکنید 
#کپےپیگردالهےدارد

✨ انتشار برای اولین بار✨

#رمان_آنلاین #حسین_پسر_غلامحسین 
#قسمت_هفتاد_و_دو
راوی: مادر شهید
کفش کتانی


محمدحسین خیلی نگران بود که این مشکل مانع ادامه ی حضورش در منطقه بشود. یک روز از صبح تا پاسی از روز در یکی از اتاق ها سرگرم کاری شده بود، صدایش زدم :«مادر جان! محمدحسین! ناهار آماده است، نمی آیی؟»
گفت :«چشم مادر! آمدم.»


وقتی وارد اتاق شد، برقی در چشمان معصوم و گیرایش می درخشید :«مادر جان! راهش را پیدا کردم. دیگر هیچ مشکلی ندارم.»



بعد با آن ابتکارش برای راه رفتن مواجه شدم. او با ذوق و سلیقه، راهی برای حل مشکل خودش پیدا کرده بود. به جهت اینکه پایش به همراه قطعه ی پلاستیکی، راحت در کفش جای بگیرد، یک کفش کتانی خریده بود که دو سه شماره بزرگتر بود. 
شلوارش را هم کمی گشادتر از معمول گرفته بود.
بعد یک نخ ضخیم به بند های کتانی بسته  بود و آن را داخل پاچه ی شلوار رد کرده بود و تا کمربندش بالا آورده بود.
 انتهای نخ را هم یک حلقه وصل نموده بود. انگشت دستش را درون حلقه می کرد و موقع راه رفتن آن را می کشید؛ به این ترتیب نوک پنجه ی پا بلند می شد و وقتی قدمش را برمی داشت، دوباره نخل را شل می کرد و پا به حالت اول بر می گشت.


فکر خوبی کرده بود!
 هیچ کس متوجه نمی شد وتنها ایراد کار در این بود که برای نگه داشتن حلقه، دستش مدام به کمرش بود تا چند مدت که نسبتا سلامتی اش را به دست آورد، به همین شکل راه می رفت. فقط بعضی از دوستانش از این ماجرا خبر داشتند. به همه سفارش می کرد به کسی نگویید که پای من اینطور شده است. 



#ادامه_دارد... 
#آھ_اے_شھادت...
#نسئل_الله_منازل_الشھداء


💞 @aah3noghte💞


#فقط‌فرواردکنید 
#کپےپیگردالهےدارد