کاسبی با توبه حضرت حر نقدی بر اظهارات اخیر حسن آقامیری (صفحه ۳) 🔻🔻🔻 🔸چرا که پس از قتل عثمان و بدست گیری حکومت توسط حضرت دو جریان در جامعه اسلامی شکل گرفت: شیعه علی و شیعه عثمان؛ شیعه عثمان کسانی بودند که حکومت حضرت را برنتافتند و در مقابل شیعه علی کسانی بودند که حکومت حضرت را پذیرفته و با ایشان بیعت کردند، البته این به معنای قبول امامت الهی حضرت نبود که جزو شیعه اعتقادی همچون مالک اشتر و عمار بحساب بیایند و اتفاقا شمر هم داخل در همین گروه شیعه سیاسی بود و عدم دقت در این معنا باعث شده است که در برخی از اظهارنظرها لشگریان عمر سعد را از شیعیان بحساب آورده شود، درحالی که کسانی که در لشگر یزید حضور داشتند و در گذشته در لشگر امیرالمومنین حضور داشتند، مثل شمر جزو همین قماش بودند که به اصطلاح شیعه سیاسی بودند نه شیعه اعتقادی اهلبیت. 🔹همچنین اظهارات آقامیری شواهد نقیضی دارد که چند مورد را بیان می کنیم: همانگونه که بیان شد عبیدالله بن حر جعفی یکی از آنهاست و دیگرانی که همراه حر در لشگر ابن زیاد بودند ولی به امام ملحق نشدند؛ اگر بگوییم که در هدایت حر فقط امام حسین نقش داشته اند، آیا از آن سو به مشکل بر نمی خوریم که چرا امام مجتبی این هنر را نداشت که فرمانده سپاه خود عبیدالله بن عباس را که از بنی هاشم بود و پسر عموی پدرشان هم بود را از جذب به معاویه بازدارد، اتفاقا عبیدالله بن عباس کسی بود فرزندانش را در زمان حکومت امیرالمومنان سربازان معاویه بقتل رساندند، ولی به دلایلی همین فرد فریفته معاویه شد و از جبهه حق جدا گردید. 🔸اگر بخواهیم آنگونه که آقامیری توبه جناب حر را تحلیل می کند و همه آن را هنر امام حسین تلقی می کند، نعوذبالله آیا نمی شود ریزش عبیدالله بن عباس را هنر معاویه و بعنوان تقصیر امام حسن تحلیل کنیم. 🔹به عنوان آخرین شاهد نقیض باید به ریزش زبیر بن عوام اشاره کرد، کسی که از مجاهدان در رکاب پیغمبر بود و پس از پیامبر هم از مدافعان امیرالمومنین بود ولی در ابتدای خلافت حضرت ریزش کرد و به همراه دیگران ماجرای جمل را راه انداخت، پس اگر امام حسین این هنر را داشت که حر را با آن توصیفاتی که آقامیری برایش ذکر می کند جذب نماید، آیا نمی توان این سوال را کرد که چرا حضرت امیر نتوانست زبیر که پسر عمه ایشان بود و روزگاری از «منا اهل بیت» بود را از جذب به جبهه باطل بازدارد؟؟؟ 🔸بعنوان کلام آخر و فرای بحث بررسی مدعاهای جزئی آقامیری و با توجه به هجمه ای که در عموم اظهارات به فقه و احکام شریعت و به اصطلاح «#اسلام_فقاهتی» دارد می توان این گونه گفت که آقامیری در این سال ها با طرح تئوری التقاطی اسلام رحمانی طیفی از مخاطبی را به خود جذب کرده است که علی رغم اعتقاد به دین و مذهب، عموما به دنبال فراغت و رهایی از برخی قید و بند هایی است که در سلوک شخصی و اجتماعی دست و پا گیر آنان شده است و در این بین آقامیری با هجمه به فقه و احکام شریعت قصد دارد مخاطب خود را از این دغدغه هنجارمندی دینی رها سازد و دینی ذوقی و بر پایه استحسانات شخصی را به مخاطب عرضه کند که اتفاقا هیچ مبنا و پایه روشنی نخواهد داشت. برای همین است که این فرد، به برخی از مظاهر دینداری همچون نماز و عبادات هجمه می آورد و #اخلاق_بسندگی را ترویج می کند؛ البته جای تذکر دارد که از سوی دیگر عبادت بسندگی به معنای عرفی آن هم تصوری غلط است و نمی توان در این بین با اکتفا به اخلاق و یا احکام اذهان را منحرف کرد، بلکه طبق تعالیم اسلامی یک انسان مسلمان می بایست نسبت به هر دو اینها تقید کافی را داشته باشد و هر کدام از اخلاق و احکام به تنهایی اگرچه شرط لازم هستند ولی قطعا به تنهایی شرط کافی برای سعادتمندی انسان نیستند. @shajartooba 🌿