فرآیند اخذ حکم تلبس

مگر ما گفتیم به جنگل‌های آمازون بروید و تبلیغ کنید؟! ــــــــــــــــــــــــ رهبر معظم انقلاب: آقایان نمی‌روند؛ می‌گوییم چرا نمی‌روید، می‌گویند می‌خواهیم درس بخوانیم! برادران! من این روش را قبول ندارم؛ حالا شما هرچه می‌خواهید بگویید، بگویید؛ من واللَّه این را الهی نمیدانم! تبلیغ که اولی‌ترین کار ماست، حوزه‌ی علمیه‌ی قم این کار را نمی‌کند! با زحمت و تلاش زیاد، در فصل تابستان و یا به مناسبتی، آقایان عده‌ای را برای تبلیغ میفرستند... ولی این کافی نیست. ۱۳۷۰/۱۱/۳۰

❓چرا آیت الله علی صفایی حائری معتقد بودند زیاد باید به زیارت امام رضا(ع) بریم؟ 🔹جسم اگه کثیف بشه با آب میشه تمیزش کرد. اگه یه وقت خدایی نکرده روحمون آلوده به گناه بشه چیکار کنیم؟واقعا به کی باید پناه ببریم تا خلاص بشیم از این ناپاکی روح؟ #چهارشنبه_امام_رضایی

هرگاه در نمازت عجله کردی و خواستی زود آن را به پایان برسانی بیاد بیاور همه آنچه که میخواهی بعد از نماز به آنها برسی و همه آنچه که میترسی از دست بدهی، به دست آن ذاتی است که در مقابلش ایستاده ای.... شهیدمصطفی‌ردانی‌پور

📌ویژه‌نامه شهادت امام کاظم علیه‌السلام ❖ مقالات ❖ پرسش و پاسخ ❖ چندرسانه‌ای ❖ احادیث ❖ اشعار ❖ پیامک ❖ نرم‌افزار ❖ پاورپوینت

🔴 به مناسبت بعثت پیامبر محور وحدت جهان اسلام / «تقیه» در سیره نائبان امام زمان ✍️ مصطفی امیری ▪️آیا در پیام ها و نامه ها و سفارشات امام توصیه به حفظ وحدت با اهل سنت آمده است؟ ▪️تامل و دقت در زندگی نواب اربعه، نشان می دهد که آنان به امر وحدت بسیار اهتمام داشته‌اند و از کوچک‌ترین کاری که برهم زننده اتحاد بین مسلمین باشد، دوری می‌کردند، تا جایی که گاهی بعضی کارکنان خود را به دلیل اهانت به مقدسات اهل‌سنت برای همیشه برکنار کردند. ▪️این امر نشان‌دهنده سیاست امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف در قبال مساله وحدت در عصر غیبت صغری بوده است که توسط نائبان وی اجرا می‌شد. ▪️جناب حسين بن روح نائب سوم امام زمان در عصر غیبت، چنان شرايط تقیه را رعايت مى‌‏كرد كه نه تنها نزد موافق و مخالف، شخصى مقبول بود بلكه نزد حاكم عبّاسى نيز جايگاهى ويژه داشت و در مجلس وى حاضر مى‌‏شد. ▪️چنان‌كه وقتى يكى‏ از مرتبطان با وی از اظهارنظر تقيّه‌‏اى او در يكى از مجالس مناظره، خنده‏اى بى‌‏جا كرد و احتمال مى‌‏رفت حقيقت نظر حسين بن روح آشكار شود، بيرون از جلسه، ضمن اعتراض شديد به آن شخص تأكيد كرد كه در صورت تكرار با او قطعِ رابطه خواهد كرد: «لَئِنْ عُدْتَ لَأَهْجُرَنَّك‏» طوسی، الغیبۀ، ص۳۸۵. ▪️همچنین وقتى به نائب سوم امام زمان خبر رسيد كه يكى از خادمان خانه‌‏اش، یکی از صحابه و مقدسین نزد اهل‌سنت را لعن و ناسزا گفته، دستور اخراج‏ او را صادر كرد و به رغم اين‌كه مدّت‏ها آن خادم درخواست برگشت داشت، نپذيرفت و او مجبور شد جاى ديگرى مشغول شود: ▪️«بَلَغَ الشَّيخَ أبَاالقاسِمِ رضى الله عنه أنَّ بَوّاباً كانَ لَهُ عَلَى البابِ الأَوَّلِ قَد لَعَنَ مُعاوِيَةَ وشَتَمَهُ فَأَمَرَ بِطَردِهِ وصَرفِهِ عَن خِدمَتِهِ فَبَقِيَ مُدَّةً طَويلَةً يَسأَلُ في أمرِهِ فَلا وَاللَّهِ ما رَدَّهُ إلى‏ خِدمَتِهِ وأَخَذَهُ بَعضُ الأَهلِ فَشَغَلَهُ مَعَهُ، كُلُّ ذلِكَ لِلتَّقِيَّة» طوسی، الغیبۀ، ص۳۸۶. ▪️اکنون نیز جهان اسلام با دشمن مشترکی به نام «صهیونیسم» مواجه است که شیعه و سنی نمی‌شناسد و در صدد پاکسازی قومیتی و مذهبی از «غزه تا بصره» در محور نیل تا فرات است.

🌙 به مناسبت آغاز ماه شعبان ⁉️ سبب عصبانیت امام ؟!!! 📖 داستانک: 🔹 اواخر سال ۶۷ روزی به اتاق آقا وارد شدم، دیدم خیلی اوقاتشان تلخ است، من اوقات تلخی ایشان را که دیدم، قدری ساکت نشستم. آقا به من گفتند: «آن مفاتیح را به من بده» بلند شدم و مفاتیح را آوردم. دستکش دست ایشان بود و ورق زدن هم برایشان سخت بود. چون اوقاتشان تلخ بود، هی ورق می‌زدند ولی آنجایی را که می‌خواستند پیدا نمی‌کردند. 💬 یک ساعت به مغرب مانده بود به من گفتند: «من تا حالا خیال می‏کردم که امروز آخر رجب است و تا حالا اعمال روز آخر ماه رجب را انجام می‏دادم. حالا فهمیده‌ام که اول شعبان شده و نمی‌دانم اصلاً باید چه کار کنم.» 🔹 تازه من فهمیدم که عصبانیت ایشان به خاطر این است که از صبح تا حالا اعمال و دعاهای ماه رجب را می‏خوانده‌اند و حالا که روزنامه آمده متوجه شده‌اند که اول ماه شعبان است و ماه رجب ۲۹ روز بوده نه سی روز. ✅ آقا هی ورق می‏زدند تا پیدا کردند و به من فرمودند: «این مناجات شعبانیه را بخوانید، خیلی چیزهای عالی در آن هست.» 🔹 و بعد آماده شدند که دعا را بخوانند. 📚 منبع: برداشت‌هایی از سیرۀ امام خمینی، ج سوم، حالات معنوی، به کوشش غلامعلی رجائی، ص۱۰۵.

🌙 به مناسبت آغاز ماه شعبان ❇️ دریایی از معارف در مناجات شعبانیه ✨ «اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ اسْمَعْ دُعَائِی إِذَا دَعَوْتُکَ». 🔹 خدایا! بر محمّد و خاندان محمّد درود فرست، و شنواى دعایم باش آنگاه که مى‌خوانمت. ✅ علاقه‌ امام خمینی(ره) به دعای کمیل و مناجات شعبانیه 💬 مقام معظم رهبری مد ظله العالی می‌فرمودند: یک بار از ایشان (امام خمینی) سؤال کردم که در میان دعاهای معروف، به کدام یک از آنها بیشتر اُنس یا اعتقاد دارید؟ ایشان بعد از تأملی فرمودند: دعای کمیل و مناجات شعبانیه. 📚 منبع: سخنرانی در دیدار پاسداران ۱۳۶۸/۱۲/۱۰ 📍 حیف است ماه شعبان بگذرد و آدم مناجات شعبانیه نخواند. دریایی از معارف است. _________________ 🔰 فرازهایی از مناجات شعبانیه ✨ «إِلَهِی لَوْ أَرَدْتَ هَوَانِی لَمْ تَهْدِنِی وَ لَوْ أَرَدْتَ فَضِیحَتِی لَمْ تُعَافِنِی». 🔹 خدایا، اگر خوارى‏ام را مى‏خواستى، هدایتم نمى‌نمودى،و اگر رسوایى‌ام را خواسته‏ بودى عافیتم نمى‌بخشیدى. ✨ «إِلَهِی إِنْ أَخَذْتَنِی بِجُرْمِی أَخَذْتُکَ بِعَفْوِکَ وَ إِنْ أَخَذْتَنِی بِذُنُوبِی أَخَذْتُکَ بِمَغْفِرَتِک». 🔹 خدایا اگر مرا بر جرمم‏ بگیرى، من نیز تو را به عفوت می‌گیرم، و اگر به گناهانم بنگرى، جز به آمرزشت ننگرم. ✨ «وَ إِنْ أَدْخَلْتَنِی النَّارَ أَعْلَمْتُ أَهْلَهَا أَنِّی أُحِبُّکَ». 🔹 و اگر مرا وارد دوزخ کنى، به اهل آن آگاهى دهم که تو را دوست دارم. ✨ «إِلَهِی هَبْ لِی کَمَالَ الانْقِطَاعِ إِلَیْکَ وَ أَنِرْ أَبْصَارَ قُلُوبِنَا بِضِیَاءِ نَظَرِهَا إِلَیْکَ حَتَّى تَخْرِقَ أَبْصَارُ الْقُلُوبِ حُجُبَ النُّورِ فَتَصِلَ إِلَى مَعْدِنِ الْعَظَمَهِ وَ تَصِیرَ أَرْوَاحُنَا مُعَلَّقَهً بِعِزِّ قُدْسِکَ». 🔹 خدایا، کمال جدایى از مخلوقات را، براى رسیدن کامل به خودت به من ارزانى کن، و دیدگان دل‌هایمان را به پرتو نگاه به سوى خویش روشن کن، تا دیدگان دل، پرده‌هاى‏ نور را دریده و به سرچشمه عظمت دست یابد، و جان‌هایمان آویخته به شکوه قدست‏ گردد.

#ماه_شعبان #مناجات_شعبانیه 📌 مناجات شعبانیه یکی از ادلهٔ حقانیت ائمه اطهار علیهم السلام ❇️ مرحوم امام خمینی رضوان الله علیه ✍🏻 تمام مسائلی که عرفاء آنان را در کتب طولانی خود می‌گویند در چند کلمهٔ مناجات شعبانیه هست...

🔸️مقام ومنزلة أبي الفضل العبّاس (عليه السلام) عند الأئمّة (عليهم السلام) 🔻مقام و منزلت أبا الفضل العبّاس عليه السلام نزد ائمه اهل بیت علیهم السلام: ۱_ حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ زِيَادِ بْنِ جَعْفَرٍ اَلْهَمَذَانِيُّ رَضِيَ اَللَّهُ عَنْهُ قَالَ حَدَّثَنَا عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ بْنِ هَاشِمٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى بْنِ عُبَيْدٍ عَنْ يُونُسَ بْنِ عَبْدِ اَلرَّحْمَنِ عَنِ اِبْنِ أَسْبَاطٍ عَنْ عَلِيِّ بْنِ سَالِمٍ عَنْ أَبِيهِ عَنْ ثَابِتِ بْنِ أَبِي صَفِيَّةَ قَالَ قَالَ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ (ع‌)رَحِمَ اللَّهُ الْعَبَّاسَ يَعْنِي ابْنَ عَلِيٍّ فَلَقَدْ آثَرَ وَ أَبْلَى وَ فَدَى أَخَاهُ بِنَفْسِهِ حَتَّى قُطِعَتْ يَدَاهُ فَأَبْدَلَهُ اللَّهُ بِهِمَا جَنَاحَيْنِ يَطِيرُ بِهِمَا مَعَ الْمَلَائِكَةِ فِي الْجَنَّةِ كَمَا جَعَلَ لِجَعْفَرِ بْنِ أَبِي طَالِبٍ وَ إِنَّ لِلْعَبَّاسِ عِنْدَ اللَّهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى لَمَنْزِلَةً يَغْبِطُهُ بِهَا جَمِيعُ الشُّهَدَاءِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ. 🔰امام سجاد علیه السلام فرمود :خدا عباس بن على را رحمت كند كه برادرش را بر خود مقدم داشت و براى او جانفشانى كرد و خود را قربان او كرد تا دو دستش جدا شد و خدا بعوض آنها دو بال باو داد كه با آن‌ها همراه فرشتگان در بهشت ميپرد چنانچه بجعفر بن ابى طالب عمل كرد،براى عباس نزد خدا مقامى است كه جميع شهيدان در روز قيامت غبطه آن را ميبرند(۱). ۲_ و ورد في زيارة الناحية المقدسه:(السَّلامُ عَلى‌ أَبِي الْفَضْلِ الْعَبَّاسِ بْنِ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ، الْمُواسِي أَخاهُ بِنَفْسِهِ، الآخِذُ لِغَدِهِ مِنْ أَمْسِهِ، الْفادِي لَهُ، الْواقِي السّاعِي إِلَيْهِ بِمائِهِ، الْمَقْطُوعَةِ يَداهُ، لَعَنَ اللَّهُ قاتِلِيهِ‌ يَزِيدَ بْنَ الرُّقادِ الْحَيْتِي‌ وَ حَكِيمَ بْنَ الطُّفَيْلِ الطَّائِي. 🔰و در زیارت ناحیه مقدسه آمده است:سلام بر عباس فرزند امیرمومنان که جان خویش را در راه برادرش داد از دیروزش برای فردایش توشه برگرفت، در راه برادر جانبازی کرد و خود را فدایش کرد، از او حفاظت و خود را سپر بلایش کرد، برای او آب آورد، دست هایش قطع شد. خداوند قاتلانش یزیدبن الرقاد الحیتی و حکیم بن طفیل طائی را لعنت کند(۲). ۳_الامام الصادق (عليه السلام):كانَ عَمُّنَا العَبّاسُ بنُ عَلِيٍّ نافِذَ البَصيرَةِ صُلبَ الإيمانِ جاهَدَ مَعَ أبي عَبدِاللّه ِ و أبلى بَلاءً حَسَنا و مَضى شَهيدَا. 🔰امام صادق علیه السلام:عموى ما ، عبّاس ، داراى بينشى ژرف و ايمانى راسخ بود ؛ همراه با امام حسين عليه السلامجهاد كرد و نيك آزمايش داد و به شهادت رسيد(۳) . __ ۱_الخصال،الشیخ الصدوق،ج:۱،ص:۶۸۰. ۲_الإقبال،ابن طاووس،ج۳،ص:۷۴. ۳_عمدة الطالب في أنساب آل ابي طالب،ابن عنبة،ص:٣٥٦.