یه زمانی همه‌ی کارهام رو می‌نداختم برای شنبه‌ای که هیچ وقت نمی‌رسید. از شنبه شروع می‌کنم شده بود اولین حرفم تو برنامه‌ریزی و شنبه‌هایی که پشت هم می‌گذشتن و هربار به یه بهونه‌ای ازشون عبور می‌کردم.
اصلا انگار شنبه‌ها شده بود روز نحس هفته که نمیشه هیچ کار جدی رو توش شروع کرد؛ یه بار مریض بودم، یه بار سفر پیش میومد، یه بار خستگی روز جمعه بود، یه بار...
خلاصه من مونده بودم و یه عالمه کار که باید از شنبه شروع می‌شد و من هی کار شنبه رو به فرداش که نه به هفته بعدش می‌نداختم؛ اونم چه انداختنی! تا اینکه بالاخره یه روز دوشنبه‌ای پیدا شد و شد شنبه‌ای که باید شروع می‌شد! در واقع شنبه من دوشنبه‌ای بود که با تنبلی و پشت گوش انداختن مقابله کردم. حالا دیگه شنبه و دوشنبه برام فرقی نداره دیگه کاری نیست که بخوام از شنبه شروع کنم چون هر روز فرصتی برای یه شروع دوباره‌ست.
#یهویی
