هیچ کس... باید حواس خودم را پرت کنم . پرتش کنم به یک جای دور . جایی که فکر و خیال ها دستشان نرسد به تنهایی هایم . خدا را شکر چهل سالگی سن تجربه است . قل قل قللللل... پک محکمی به قلیان زد ذغال روی قلیان دوباره سرخ شد و بوی نعنا دو سیب دو مرتبه همه جا را پر کرد . روی تخت چوبی جا بجا می شوم و چشم می دوزم به سوختگی کوچکی که روی سرمه ایِ یکی از گل های قالی نقش بسته و هنوز انگار روی تخت قهوه خانه بی قراری می کند . زخم کهنه ای را می ماند که خیال التیام ندارد . سرم پایین بود و فقط گوش می کردم . نفس عمیقی کشید و بازدم غلیظی را روانه ی فضای بسته ی قهوه خانه کرد . بخور ! سرد بشه از دهن می افته . و من میلی به چای کمر باریک استکان لب پر نداشتم . میگم زری خانم ، خانوم خانوما چاییت سرد شد زندگیمون از دهن افتاد. از کوچه صدای سنج و دمام می آید . ومرا پرت می کند به آرامش سال های خیلی دور . بازین چه شورش است که در خلق عالم است...مرد قطره اشکی را با سر انگشت از چشم می گیرد، چایی اش را تلخ هورت می کشد و از قهوه خانه بیرون می رود . همراه با جمعیت فریاد می زند علمدارنیامد علمدارنیامد . کنار سوختگی قالی، جایی حوالی استکان کمرباریک، عکس کوچک سیاه و سفیدی جا مانده است . #عموحسین