🌹🌱 •• #عشقینه •• #یک‌سال‌و‌نیم‌با‌تو #قسمت_چهل‌ونهم لبخند زدم و سر به زیر انداختم. نمی دانست با این حرف ها چه غوغایی در دلم به راه انداخته است. برای دقیقه ای اتاق در سکوت فرو رفت. سکوتی که برای من سرشار از عشق و آرامش بود. عشقی که نمی توانستم به زبان بیاورم. کاش من هم می توانستم محبتم را نسبت به او به زبان بیاورم. فقط در دلم هر لحظه به او وابسته تر می شدم. حیا و خجالتم مانع می شد علاقه ام را نسبت به او به زبان بیاورم در حالی که همه وجودم دوست داشتن او را فریاد می زد. احمد به ساعتش نگاه کرد و گفت: اذان نزدیکه نمیخوای بری وضو بگیری؟. سر تکان دادم و گفتم: چرا الان آماده میشم. چادرم را پوشیدم و همراه احمد از اتاق بیرون آمدم. احمد مرا به سمت دستشویی راهنمایی کرد. دستشویی شان روشویی هم داشت و راحت می توانستم همان جا وضو بگیرم. جوراب هایم را از پایم در آوردم و وضو گرفتم. از پوشیدن جوراب هایم صرف نظر کردم چون هم پوشیدن دوباره جوراب ها سخت بود هم می خواستم لباس های خودم را بپوشم که بعد از نماز به خانه خودمان برگردم. چادرم را دورم گرفتم و با قدم های کوتاه راه رفتم که زیاد چادرم تکان نخورد و اگر کسی به حیاط آمد ساق پایم معلوم نشود. وارد اتاق که شدن دیدم احمد لباس پوشیده است. چادر سفیدی را به سمتم گرفت و گفت: بیا با این نماز بخون از مادر برات گرفتم. به سختی دستم را از زیر چادر بیرون آوردم و در حالی که مواظب بودم پایم معلوم نشود چادر را از دستش گرفتم و تشکر کردم کتش را پوشید و گفت: من میرم مسجد حدود یه ربع دیگه بر می گردم. قبل از این که بخواهم چیزی بگویم از اتاق بیرون رفت. در اتاق را بعد از رفتن او بستم و سریع لباس عوض کردم. موهایم را شانه زدم که صدای اذان بلند شد. کم کم انگار همه خانواده اش از خواب بیدار شدند. نمازم را در همان جا و همان سمتی که احمد نماز می خواند خواندم. کمی سر جا نماز نشستم و ذکر گفتم. صدای پا و رفت و آمد از پشت در اتاق شنیده می شد اما جرات نکردم ببینم چه کسی است. مطمئن بودم کسی جز احمد به داخل اتاق نمی آید. کمی بعد صدای احمد آمد که با کسی سلام و احوالپرسی کرد. رختخواب را جمع و اتاق را هم مرتب کرده بودم و لباس پوشیده منتظر بودم احمد بیاید و مرا به خانه مان ببرد. احمد در اتاق را باز کرد اما پرده را کنار نزد و صدا زد: رقیه جان ... خانومم گویا منتظر بود تا جوابی بدهم. آهسته گفتم: بله ... بفرمایید تو پرده را کنار زد و با لبخند سلام کرد. کتش را به میخ روی دیوار آویزان کرد. قرآنش را برداشت. کنارم نشست و گفت: چه زود آماده شدی دست گلت درد نکنه اتاقو چرا جمع کردی خودم می اومدم مرتب می کردم گفتم: کاری نکردم که _بازم دستت درد نکنه زحمت افتادی قرآنش را بوسید، باز کرد و مشغول تلاوت شد چند صفحه ای تلاوت کرد و بعد از جا برخاست. جلوی آینه رفت و موهایش را شانه زد، عطر زد و خواست کراواتش را ببندد. آهسته پرسیدم: برای چی کراوات می بندین؟ به سمتم برگشت و کمی نگاهم کرد. پرسید: شما دوست نداری؟ سر به زیر انداختم. آهسته گفتم: راستش ... نه ... خیلی دوست ندارم. هنوز جمله ام تمام نشده بود که دیدم کراواتش را که دور گردنش انداخته بود برداشت و روی طاقچه گذاشت و گفت: دیگه نمی بندم •🖌• بہ‌قلم: #ز_سعدی ‌🆔️ @shamim_news_karkevand