به نام خدای حسین.. روضه ای باخود زمزمه کرده و به این فکر می کردم که در این شرایط، به کدام هیئت بروم.. تلفن همراهم زنگ خورد.. بعد از سلام و احوال‌پرسی، همسرم پرسید: بیام فرش‌های خونه‌مون رو ببرم برای هیئت!؟ فضای حیاط بزرگه و فرش کم دارن! (هیئت را در حیاط یک مدرسه برگزار می کنند) لحظه‌ای سکوت کردم و گفتم: فرش های خونه‌مون..!؟ منتظر جواب من بود.. راستش چندثانیه ای فکرکردم.. انگار کسی وسوسه‌ام می‌کرد و می‌گفت: ولش کن، فرش‌ها کثیف میشن، پاره میشن، ممکنه گم بشه و... به ناگاه گفتم: باشه، ببر.. با خودم می گفتم اگر آن‌قدری دلبستگی داری که از یک فرش، آن هم برای چندروز، برای هیئت و روضه ی اباعبدالله نمی توانی بگذری، چطور می‌گویی #بأبی_أنت_و_امی_یااباعبدالله !؟ تو هر چه داری باید بدهی! مگر نه اینکه امام‌مان هرچه داشت، روز عاشورا فدا کرد تا تو امروز افتخار کنی که شیعه ی علی هستی و گریه‌کن حسین..!؟ فداکاری و ایثار امام‌ت نبود، امروز اسلام با چه کیفیتی به تو رسیده بود؟ در روزی که فرش و دَم و دستگاه! و لوازم زندگی دنیوی به دردمان نمی‌خورَد؛ در روزی که حسرت یک ثوابِ بیشتر را می‌خوریم، #نوکری_برای_حضرت_ارباب و #اشکِ بر اوست که آب حیات است و زنده می‌کند ما را در صحرای قیامت! این ایام، فرصت خوبی‌ست برای کم کردن دلبستگی‌هایمان.. هنوز هم دیر نشده.. اگر نمی‌توانیم روضه ی خانگی بگیریم، فرش‌هایمان را برای هیئت ببریم تا روضه ی ارباب‌مان از رونق نیفتد! فرش‌هایمان را بدهیم تا «#بأبی_أنت_و_امی» گفتن‌هایمان، دروغ نباشد! #ما_ملت_امام_حسینیم #ما_را_به_کربلا_برسان #نوشته‌های_محرم #میم @shamimemalakut