#نفی رویت پروردگار : لَا تُدْرِكُهُ الْأَبْصَارُ وَهُوَ يُدْرِكُ الْأَبْصَارَ ۖ وَهُوَ اللَّطِيفُ الْخَبِيرُ ( #انعام ، ۱۰۳) چشم ها او را در نمی‌یابند، ولی او چشم ها را درمی‌یابد، و او لطیف و آگاه است. ☆ یکی از اوصاف سلبی خداوند ، دیده نشدن است. همان‌گونه که می‌دانیم خداوند متعال جسم نیست؛ زیرا لازمه‌ی جسمانیت خداوند ، محدودیت او در زمان و مکان خاص می‌باشد. از سویی باید بدانیم که مشاهده‌ی حسی تنها در مورد جسم صورت می‌گیرد. بنابراین ، ذات پاک خداوند قابل رویت نیست و با چشم دیده نمی‌شود. با این توضیح ، تعبیر به "لقاءالله : ملاقات پروردگار" -که در برخی آیات و روایات وارد شده است- به معنای رویت قلبی یا مشاهده با چشم دل است. آیه‌ی مذکور علاوه بر حقیقت فوق ، به علم و آگاهی دقیق خداوند از اعمال بندگان نیز اشاره نموده است. ¤ امام صادق (ع) : چشم ها جز آن‌چه را که دارای رنگ و کیفیت است نمی‌بیند؛ در حالی که خداوند ، خالق رنگ‌ها و کیفیت‌هاست. [پس دیده نمی‌شود.] https://eitaa.com/shamimequranmersad

#نفی شریک، یاری کننده و فرزند وَقُلِ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي لَمْ يَتَّخِذْ وَلَدًا وَلَمْ يَكُنْ لَهُ شَرِيكٌ فِي الْمُلْكِ وَلَمْ يَكُنْ لَهُ وَلِيٌّ مِنَ الذُّلِّ ۖ وَكَبِّرْهُ تَكْبِيرًا ( #اسراء ، ۱۱۱) و بگو: همه‌ی ستایش ها ویژه‌ی خداست که نه فرزندی گرفته و نه در فرمانروایی شریکی دارد و نه او را به سبب ناتوانی و ذلت یار و یاوری است. و او را بسیار بزرگ شمار. ☆ آیه‌ی مذکور دربردارنده‌ی چند صفت سلبی خداوند است. نخست ذات قدسی پروردگار را از داشتن فرزند منزه می‌دارد. این تاکید ناظر به اعتقاد باطل مسیحیان و یهودیان است که برای خداوند فرزندانی را در نظر گرفته اند. سپس داشتن شریک و همسان را از ساحت خداوند دور دانسته و اعتقاد مشرکان عرب را نیز باطل می‌سازد. آن‌گاه وجود کمک‌کار و یاور را نیز در امور آفرینش و تدبیر مخلوقات نفی می‌نماید. به عبارت دیگر، در این آیه، موجود شبیه و هم‌جنس با خداوند نفی شده است؛ چه پایین تر از او باشد، چون فرزند و چه مساوی و هم‌رتبه، چون شریک و چه بالاتر و غالب، مانند ولی و سرپرست. در پایان آیه نیز، به پیامبر (ص) فرمان می‌دهد تا همواره خداوند را والاتر از هر وصف و وهم مخلوقات بداند. ¤ امام صادق (ع) : برترین اعمال اعتقاد به یگانگی خدا و بزرگ‌ترین گناه تشبیه آفریدگارت است. https://eitaa.com/shamimequranmersad

"عدل و حکمت الهی" #نفی ظلم از پروردگار : إِنَّ اللَّهَ لَا يَظْلِمُ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ ۖ وَإِنْ تَكُ حَسَنَةً يُضَاعِفْهَا وَيُؤْتِ مِنْ لَدُنْهُ أَجْرًا عَظِيمًا ( #نساء ، ۴۰) یقیناً خدا به اندازه وزن ذرّه ای [به اَحدی] ستم نمی کند، و اگر [هم وزن آن ذرّه] کار نیکی باشد، آن را دو چندان می کند، و از نزد خود پاداشی بزرگ می دهد. ☆ اعتقاد به عدالت خداوند - با تفسیری که در کتب کلامی بیان شده است - از اختصاصات مذهب شیعه است. این اعتقاد بر این مبنا استوار است که عقل آدمی مستقلاً توانایی تشخیص زشتی یا خوبی برخی اعمال را داراست و در این موارد نیازی به حکم شرع نمی‌بیند. از این رو، حکم می‌کند که خداوند چون حکیم و عالم است ، هرگز مرتکب کار زشت و قبیح نمی‌گردد. مقصود از عدل این است که هر چیزی در جای خودش و به نحو شایسته به کار رود. نقطه‌ی مقابل آن نیز ظلم است. با این معنا ، تمام کارهای نیک - از آن منظر که در جای خود قرار گرفته‌اند - مصداق عدل و تمام کارهای قبیح - از این جهت که خروج از جایگاه شایسته‌اش است - نوعی ظلم شمرده می‌شود. دلیل نفی ظلم از ساحت پروردگار ، این است که منشاء اصلی هر ظلمی یا عجز است و یا جهل ؛ در حالی که هیچ‌کدام از این دو در ذات الهی راه ندارد. پس دلیلی برای ظلم از ناحیه‌ی خداوند باقی نمی‌ماند. ¤ امام صادق (ع) : هرکس گمان کند خداوند کار قبیح می‌کند ، بر او دروغ گفته است. https://eitaa.com/shamimequranmersad