حادثه ی عاشورا مثل بسیاری از حقایق این عالم است كه در زمان خودشان بسا هست آنچنان كه باید، شناخته نمی شوند و بلكه فلاسفه ی تاریخ مدعی هستند كه شاید هیچ حادثه ی تاریخی را نتوان در زمان خودش آنچنان كه هست ارزیابی كرد؛ بعد از آنكه زمان زیادی گذشت و تمام عكس العمل ها و جریانات مربوط به یك حادثه خود را بروز دادند، آنگاه آن حادثه بهتر شناخته می شود. همچنان كه شخصیتها هم همین طورند. شخصیتهای بزرگ غالباً در زمان خودشان آن موجی كه شایسته ی وجود آنهاست، پیدا نمی شود؛ بعد از مرگشان تدریجاً شخصیتشان بهتر شناخته می شود؛ بعد از دهها سال كه از مرگشان می گذرد، تدریجاً شناخته می شوند. و معمولاً افرادی كه در زمان خودشان خیلی شاخصند، بعد از فوتشان فراموش می شوند، و بسا افرادی كه در زمان خودشان آن قدرها شاخص نیستند ولی بعد از مرگشان تدریجاً شخصیت آنها گسترش پیدا می كند و بهتر شناخته می شوند. اگر دو نفر عالم را كه در یك زمان زندگی می كنند در نظر بگیریم، و لو از نظر شهرت علمی یكی ده برابر دیگری بزرگ است ولی گاهی بعد در تاریخ روشن می شود كه آن كه ده برابر كوچك بوده، از آن كه ده برابر بزرگ بوده بزرگتر است، كه برای این امر من مثالهای زیادی دارم. از همه بهتر این است كه ما به خود علی علیه السلام مثال بزنیم، آن هم از زبان خود ایشان. در كلمات مولا در نهج البلاغه جزء كلماتی كه حضرت در فاصله ی ضربت خوردن و شهادت یعنی در آن فاصله ی حدود چهل و پنج ساعت آخر زندگی فرموده اند، یكی این دو جمله است كه تعبیر خیلی عجیبی است. می فرماید: «غَداً تَعْرِفونَنی وَ یُكْشَفُ لَكُمْ سَرائِری» [1]فردا مرا خواهید شناخت؛ یعنی امروز مرا نشناخته اید، زمان من مرا نشناخت، آینده مرا خواهد شناخت «وَ یُكْشَفُ لَكُمْ سَرائِری» (سرائر یعنی سریره ها، امور مخفی، اموری كه در این زمان چشمها نمی تواند آنها را ببیند، مثل گنجی كه در زیر زمین باشد) مخفیّات وجود من فردا برای شما كشف خواهد شد، و همین طور هم شد. علی را مردم، بعد از زمان خودش بیشتر از زمان خودش شناختند. علی را در زمان خودش چه كسی شناخت؟ یك عده ی بسیار معدود. شاید تعداد آنهایی كه علی را در زمان خودش واقعاً می شناختند، از عدد انگشتان دو دست هم تجاوز نمی كرد. #حماسه_حسینی #قیام_مقدس #کربلا_نمایشگاه_معنا