#ژاژخوایان خسته‌ام از شعرهای نطفه‌ی افیون و بنگ شعرهایی که نموده عرصه را بر شعر، تنگ خسته‌ام از مدعی‌هایی که بر تن کرده‌اند جامه‌ی رندان ولیکن با هزاران رنگ و ننگ خسته‌ام از نوسرایانِ تهی از مَعرفت که کنند از ابلهی بر کام شاعرها شرنگ خسته‌ام از ژاژخایانی که در قاموس شعر واژه‌ها را کرده دستاویز خود با ننگ و رنگ طبل‌های خالی اما با صداهای فریب در هیاهوی حبابی گوش‌ها را کرده منگ تا به کِی باید سکوت و هی سکوت و هی سکوت تا به کی باید دلنگ و هی دلنگ و هی دلنگ؟ بس کن ای خالی ز فرهنگ ای بدون اعتبار وامداری تا به کِی، از یاوه گویان فرنگ؟! تا به کِی خواهی بگویی شعر یعنی حرف مفت؟ تا به کی خواهی ببافی هی جفنگ و هی جفنگ؟ گو چگونه می‌کنی سگ‌ماهی مرداب را در قیاس ماهی دریای هیبت چون نهنگ؟ در کجا دیدی شغالی در مصاف شیر نر کی توان بوزینه‌ای را دید همپای پلنگ؟ شاعری کردند فردوسی، نظامی، رودکی حافظ و سعدی و صائب با فخامت، بی‌درنگ نوسرایی بذر در خاک کویر افشاندن است بی‌جهت کوشش مکن! سنبل نمی‌روید ز سنگ ابلهی را کن رها و رسم رندان پیشه کن نقش کن با واژه‌های شعر، یک بوم قشنگ کن بیان اندیشه را با لفظ و مضمون نوین مثل (ساقی) با موازین و مکن هرگز درنگ سید محمدرضا شمس (ساقی) 1384 #شمس_ساقی eitaa.com/shamssaghi

#مادر هـوایت مــادرم دست از سرِ مــن برنمی‌دارد دلم آغوش می‌خواهد که غم از سینه بردارد نه آغــوش تو را دارم نه تــاب زنـدگـــانی را که دنیا بی‌تو زنــدان است و زندانم بیـازارد سید محمدرضا شمس (ساقی) #شمس_ساقی eitaa.com/shamssaghi

#استاد_ستایشگر تا سـتایشـگر ِ مـداح ، سوی داور رفت روحِ مداحیِ اسـتان قــم از پیکر رفت او که یک عمر ستایشـگر مـولایش بود وقتِ رفتن هم، با نغمه‌ی یا حیدر رفت سید محمدرضا شمس (ساقی) #شمس_ساقی @shamssaghi

میلاد امام محمدباقر (ع) مبارک باد. #مفخر_شرع_نبی در مدینه آسمان امشب درخشان می‌شود کهکشان تا کهکشان آیینه بندان می‌شود غنچه‌ای گل می‌کند، از بوستان مصطفیٰ کز شمیمش رَشکِ گل‌های بهاران می‌شود چارمین ماهِ سماوات ولا بعد از علی (ع) زیب عرش اعظم و آیینه‌ی جان می‌شود باقر آل محمد (ص) ، مفخر شرع نبی ـ بر امامِ ساجدین اِعطا ز یزدان می‌شود مالک الملکِ علوم و واقفِ احکام حق شارح آیات بی مانند قرآن می‌شود می‌شکافد پَرده‌های عِلم را با تیغ عقل تا که اسرار نهان بر او نمایان می‌شود برترین دانشور عالَم که باشد بی بدیل نزد او درمانده چون طفل دبستان می‌شود هر سؤالی را دهد پاسخ از اسرار جهان کز فصاحت، مثنوی‌های فراوان می‌شود کاخ جهل و برج عِصیان و بنای ارتداد از نسیم دانشش از پایه، ویران می‌شود هر که دارد شبهه‌ای در آفرینش، بی‌درنگ از کلامش مورد ایمان و ایقان می‌شود آنکه باشد دردمند دانش و جویای علم در کلاس درس او بی پرده درمان می‌شود آنکه سر ساید به خاک مکتب جانپرورش ذرّه‌ای باشد اگر، خورشیدِ تابان می‌شود آنکه نوشد قطره‌ای از بحر علم و دانشش ناخدای کشتی دریای عرفان می‌شود گرچه او بی بارگاه است و ندارد قبّه‌ای خاک کویش توتیای چشم ایمان می‌شود بار می‌گیرد ز دوشی که شده خم از گناه یک نگاهش موجب عفو گناهان می‌شود گر گنهکاری و نادم گشته‌ای رو کن به او که شفیعت نزد حق، در روز میزان می‌شود (ساقیِ) میخانه‌ی عِلم است و عرفان و حِکم جرعه‌نوش مکتبش مست و غزلخوان می‌شود شایگان آورده‌ام گر قافیه در این غزل... در مضامین سخن گهگاه شایان می‌شود. سید محمدرضا شمس (ساقی) 1391 #شمس_ساقی eitaa.com/shamssaghi