آرام سرش را بالا آورد و گفت:«بچه‌ها‌! من این بار که بروم جبهه دیگر بر نمیگردم.» این حرف را که گفت، باز هم شوخی کردن بچه‌ها گل کرد. اما خیلی جدّی دوباره گفت:«بچه ها! حرفی دارم! می بینید امروز چقدر با هم دوست و صمیمی هستید؟ سعی کنید همیشه این دوستی و صمیمیت را حفظ کنید.» می‌دانم این بار که رفتم دیگر بر نمی‌گردم. اما می‌خواهم بگویم بعد از شهادتم شما هفته اول و دوم بر مزارم می‌آیید و دیگر پیدایتان نمی‌شود تا چهلم. بعد از آن هم می‌روید و تا سالگرد شهادتم دیگر سراغی از من نمی‌گیرید و بعد از سالگرد هم دیگر مرا فراموش می‌کنید. محمود نفس عمیقی کشید و گفت:«تمام اینها را می بخشم اما سفارشی دارم. وقتی آن روز فرا رسید و شما از یاد بردید که حوالی شهیدآباد هم رفیقی دارید، هرگاه خواستید از جاده روبروی گلزار رد شوید، از همانجا و از توی ماشین دستی بلند کنید و برایم فقط یک بوق بزنید. همین. من آن بوق را بجای فاتحه از شما قبول می‌کنم.» محمود حرفش را زد و سکوت مجلس ما را فرا گرفت. #شهید_محمود_صدیقی #_شوادون_خاطرات @shavadon https://eitaa.com/joinchat/2732851499Cab6458eedb