‍   ┄━•●❥ #پلاک_سوخته ❥●•━┄   #پارت_چهل_و_پنجم روی تخت دراز کشیدم، به پهلوی چپ برگشتم، ستاره های چشمک زن از پنجره اتاقم دیده می شدند. چشمک و نور امشبشان خبر از شادی می داد. هنوز هم باورم نمی شود، امشب فرزام میهمان خانه ما بود، فرزام به اضافه ی پلاک سوخته و تسبیح خاکی! همان علامت سوال هایی که تشنه دانستنشان بودم و لحظه شماری می کردم برای کشف آنها... امشب شخصی مهمان خانه ما بود که صاحبخانه دلم بود و به هر جان کندنی نشد که بیرونش کنم. نه! دلم نیامد بیرونش کنم. حالا تا ابد سند دلم را به نامش امضاء می زنم و هیچکس جز او حق تصرف ندارد! گوشی ام مدام خود را مانند ژله تکان می داد تا ببینمش، نیم خیز شدم و گوشی را چک کردم، سمیرا و مرجان از ماجرای خوستگاری خبر داشتند و از ماجرای فرزام نیز هم و حالا با کلی پیام خواستار جیک و پوک مراسم امشب بودند. به سرم زد که کمی سربه سرشان بگذارم. شروع کردم به تایپ کردن: «خواستگار همونیه که مورد تایید خانواده اس، بچه ها مجبورم جواب بله رو بدم. آخ که چقدر بدبختم من! دارم دیوونه می شم.» سمیرا is tayping: «یعنی چی فاطمه! چی می گی تو. با اون شناختی که من از خانواده ات دارم محاله بخوان بزور جواب بله بدی! یعنی جدی جدی فرزام پر؟!» مرجان is tayping: «فاطمه جونم می خوای من با مامانت حرف بزنم. بگم دلت با یکی دیگه اس؟» پشت هم استیکر گریه ارسال کردم. هر چه سمیرا و مرجان پی ام فرستادند بی جواب گذاشتم. آخر حرص هر دو درآمد و کاسه صبرشان لبریز شد. سمیرا تایپ کرد: «به جان خودم کاسه ای زیر نیم کاسه اس! فاطمه اهل کولی بازی نبود.» پی ام بعدی از جانب مرجان بود: «آره آره... منم دیگه حس می کنم قضیه مشکوکه!» دستانم شروع به تایپ کردن: «خبرداغ! به همه دنیا خبر رسانید که جان جانان همان که صاحبخانه دلم شده، امشب میهمان بود و من میزبان نیمه جان!» سمیرا تندی تایپ کرد: «چرا چرت میگی دختر. پاک خل شدی رفت» مرجان هم حرف های سمیرا را تایید کرد. نوشتم: «قسم به قلم و آنچه که می نویسد جز حق چیزی نمی گویم. همه چیز عین حقیقته خب، رویای من ناباورانه تعبیر شد. تبریک بگید دیگه.» کارد می زدی خونشان در نمی آمد. نمی دانستند فحشم بدهند یا تبریک بگویند! یک در میان بد و بیراه نثارم می کردند و یک در میان استیکر ماچ و بوسه ارسال می کردند و بادا بادا مبارک بادایشان تمامی نداشت. . . بحث با مادر همچنان ادامه داشت، مرغش یک پا داشت و از خیر مهریه کمرشکن نمی گذشت. مدام می گفت: «پدر فرزام "حاج حیدر" پولدارترین فرد راسته بازار هست و می تونه مهریه رو تقبل کنه، من نمی فهمم آخه شماها چرا جلز و ولز می زنید! مهدخت چند سال پیش کلی مهریه اش بود. همین نامزد مهبد به سال تولدش مهرش کردن! دختر من چی کمتر از اون داره آخه.» پدر رو به مادر با صدای رسا گفت: «کسی نمی گه مهریه یه سکه باشه یا اصلا نباشه، اما حرفت حسابی نیست خانومم. پسر حاج حیدر می خواد رو پاهای خودش وایسته. پس فردا دختر گلت دلش خواست مهریه شو بگیره فرزام از کجا بیا بده؟» مادر پریشان شد: «اوا... چه حرفا! زبونتو گاز بگیر تروخدا. دخترم دو روز نرفته مهریه بگیره چیکار. اصلا مهریه رو کی داده کی گرفته.» علی از ته سالن بلند بلند گفت: «مادر من اتفاقا خیلیا مهریه رو دادن، خیلیام گرفتن! از حال و احوال دنیا بی خبریا...» پدر مجدد رو به مادر با آرامش جواب داد: «مهریه عندالمطالبه ست یعنی هر موقع فاطمه خانوم اراده کرد، آقا فرزام باید دو دستی تقدیمش کنه! منظور من این بود نه اون چیز تلخی که تو ذهن شما جا خوش کرد.» خان جان سر سجاده نشسته بود و ذکرهای بعد نمازش را زیر لب تکرار می کرد. بوسه ای بر مهر و تربت کربلا زد و به مادر گفت: «با زندگی دخترت بازی نکن دخترم. نمی خواد شبیه خواهرت باشی و حرف غلطی که سر چشم و هم چشمی افتاده تو دهنت رو به کرسی بنشونی! خودت باش.» پدر و خان جان و علی آنقدر با مادر صحبت کردند که به قول خان جان مادر از خر شیطان پیاده شد. شکرخدا خیالم از جانب مادر تخت شد. #فاطمه_قاف #حق_الناس_پیگرد_الهی_دارد #کپی_تنها_با_نام_نویسنده_جایز_است 🌸🍃 @shayestegan98