علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را که به ماسوا فکندی همه سایه ی هما را دل اگر خداشناسی همه در رخ علی بین به علی شناختم من به خدا قسم خدا را به خدا که در دو عالــم اثر از فنا نماند چو علی گرفته باشد سر چشمه ی بقا را مگر ای سحاب رحمت تو بباری اَرنه دوزخ به شـــرار قهر ســوزد همه جان ماسوا را برو ای گدای مسکین در خانه ی علی زن که نگیـــن پادشاهی دهد از کرم گدا را بجز از علی که گوید به پسر که قاتل من چو اسیر توست اکنون به اسیر کن مدارا به جز از علی که آرد پسری ابوالعجائب که علــم کنـد به عالم شهـدای کربلا را چو به دوست عهد بندد ز میان پاکبازان چو علی که می تواند که به سر برد وفا را نه خدا توانمش خواندنه بشر توانمش گفت متحیرم چه نامم شه ملک لافتی را به دو چشم خون فشانم هله اِی نسیم رحمت که ز کوی او غباری به من آر توتیا را به امید آن که شاید برسد به خاک پایت چه پیام ها سپردم همه سوز دل صبا را چو تویی گردان به دعای مستمنـــدان کــه ز جــان ما بگردان ره آفت قضا را چه زنم چو نای هر دم ز نوای شوق او دم که لسان غیب خوش تر بنوازد این نوا را ”همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی به پیام آشنایی بنوازد آشنا را “ ز نوای مرغ یا حق بشنو که در دل شب غم دل به دوست گفتن چه خوش است "شهریارا" #سیدمحمدحسین_بهجت_تبریزی_شهریار 🔹 #اشعار_ناب_آیینی 🔹 http://eitaa.com/joinchat/1035468802Cef07e8d2e7