حکومت اسلام فقط پاسدار جامعه اسلامی است نه آفریدگار آن . زیر بنا و آفریدگار جامعه اسلامی توحیدی است که در یک بُعدش جامعه اسلامی را می سازد و در بُعد دیگرش حکومت اسلامی را. توحید در درون افراد خدا را به حکومت می رساند و در نتیجه جهاد با طاغوت شروع می شود . شکل اول جامعه اسلامی را می سازد و در شکل دوم حکومت اسلامی را. 👤استاد علی صفایی حائری «ره»

اشکال در کارهای ما زیاد است. از جمله همین که ما با اینکه «یقین» داریم ، بی یقینیم. با یقینیم ، اما چنان یقین را کالعدم کرده ایم که گویی یقینی نداریم. و الا اگر با «یقین» معامله ی یقین می کردیم و با «لایقین» معامله ی لایقین می کردیم راحت بودیم ، ولو یقین داشتیم به اینکه شهید می شویم . مگر شهید شدن چیست؟ شهید شدن شکست خوردن است ؟! نه ! سید الشهداء علیه السلام شکست نخورد ، غالب شد ، حالا هم غالب است پیش اهل بصیرت. 👤مرحوم آیت‌الله بهجت«ره»

... اگر انسان تعلقش به «شهادت» بود ، در وقت خطر و پیروزی همان حالی را دارد که در وقت شکست دارد. شما دیدید که خرمشهر سقوط کرد و ما ترسیدیم این خبر برای وجود امام (ره) ضرر داشته باشد ، اما وقتی امام برای نماز ایستاد و آرام گفت:«خرمشهر سقوط کرده ، پس میگیرم. الله اکبر!» این نشانه ی قدرت تعلق است ... 👤شهید حاج قاسم سلیمانی در مراسم دهمین سالگرد شهادت شهید عماد مغنیه

«هل الدین إلا الترجیحُ عِندَ الدَّوَران» آیا دین داری جز ترجیح [حق] هنگام دوران امر [و مخیر بودن انسان بین حق و باطل] است ؟!!

سَنحملُ أهدافك، ونواصلُ دربك، ونحمي إسلامك، ونحملُ دمَك، وننتصرُ بهِ.. نحنُ أهل الجهاد، و أهلُ المُقاومة.

چیکار کنم‌ ناامید نشم؟ ناامیدی بخشی طبیعی از زندگیه، اما میشه با راهکارهای زیر اون رو مدیریت کرد: ۱. اهداف کوچک و قابل دستیابی تعیین کنید به جای تمرکز بر اهداف بزرگ و دور از دسترس، اهداف کوچیکی تعیین کنید که بتونید به سرعت به اونها برسید. این کار حس موفقیت و انگیزه رو افزایش میده. ۲. دستاوردهای خودتون رو یادآوری کنید لیستی از موفقیت‌های گذشته تهیه کنید و به خودتون یادآوری کنید که قبلاً چطور بر چالش‌ها غلبه کردین. ۳. روی جنبه‌های مثبت تمرکز کنید هر روز چند نکته مثبت یا چیزهایی که قدردان اون هستید رو یادداشت کنید. این کار میتونه دیدگاه شما رو بهبود ببخشه. ۴. از دیگران کمک بگیرید با دوستان، خانواده یا مشاور صحبت کنید. گاهی اوقات دریافت حمایت عاطفی از دیگران میتونه چشم‌انداز شما رو تغییر بده. ۵. فعالیت‌های جدید رو امتحان کنید انجام فعالیت‌های جدید یا یادگیری مهارت‌های تازه میتونه حس تازگی و انگیزه رو به زندگی شما برگردونه. ۶. ورزش و فعالیت بدنی ورزش میتونه باعث ترشح هورمون‌های شادی‌بخش بشه و انرژی و روحیه شما رو بهبود بده. ۷. تمرین پذیرش و صبوری بپذیرید که برخی از روزها سخت‌تر از بقیه هستن، اما این وضعیت دائمی نیست. زندگی پر از بالا و پایینه. ۸. مدیریت افکار منفی افکار منفی خود رو به چالش بکشید و سعی کنید به جای اون به دنبال جنبه‌های واقع‌بینانه و امیدوارکننده باشید. ۹. برنامه‌ریزی برای آینده حتی اگر احساس می‌کنید شرایط فعلی دشوار و سخته، به آینده فکر کنید و برنامه‌ای براش بریزید. ۱۰. از خودتون مراقبت کنید خواب کافی، تغذیه مناسب و زمان کافی برای استراحت رو تو اولویت قرار بدید. خودمراقبتی پایه‌ای برای حفظ انگیزه و امیدواریه!

هرکس صفت کسی گوید ، من هرنفسی علی ستایم جز نام جمیلِ او نگوییم ، سر جز به حریم او نَسایَم

👈هر حرکتی در عالم حاصل یک جنگ است ... فرمول اصلی آفرینش جهانِ [مادی] فرمول تضاد است و دنیا جز مجموعه‌ای از اضداد نیست. هستی و نیستی ، حیات و موت ، بقا و فنا ، سلامتی و بیماری ، پیری و جوانی و بالاخره خوش بختی و بدبختی در این جهان توأم اند ... و [خلاصه اینکه] تضاد لازمه ی ساختمان مخصوص این عالم است. 👤شهید مرتضی مطهری @Sheikh_Shahid

... آنچه معاویه و یزید بالفعل داشتند ، ما بالقوه داریم. اینطور نیست که آنها از جهنم آمده باشند ما از بهشت . به خدا پناه می بریم !!! 👤مرحوم آیت الله بهجت ره https://eitaa.com/Sheikh_Shahid

مقیس بن عمرو بن مالک، مشهور به «نجاشى»، از شعرای توانای صدر اسلام و یکی از اصحاب امیرمومنان«ع» بود که اشعار حماسی‏اش در میدان جنگ بسیار کارساز بود. او به فرمان امام در سروده‏هایش مردم را به جنگ ترغیب می‏کرد و به‌ویژه با حضور در پیکار صفین، اشعاری در رسوایی معاویه و یارانش سرود. یکی از اشعار جالب وی، قصیده‌ای بود که هنگام حکمیت سرود و این شعر، گواه باور او به امامت و ولایت امیرالمؤمنین «ع» بود: «این اندوه و مصیبت عظیم بر ما بس است که ما از فرمان امام خود (علی «ع») سرپیچی می‌کنیم و آن گروه [دشمنان ما] همگی از معاویه فرمان می‌برند. شامیان از این بابت بر ما برتری دارند و چون [ویژگی] آن را به رخ ما می‌کشند، جا دارد که چشم بگرید.» نجاشى در روز اول ماه رمضان، بر ابوسمّال اسدى گذر کرد که در آستانه خانه‌اش نشسته بود. ابوسمال رو به نجاشی کرد و گفت: «آیا میل دارى کله‌ها و دنبه‌هایى بخورى که از اول شب در تنور بوده، حالا خوب پخته و بار آمده است؟» نجاشی با شگفتی پرسید: «روزه‌خواری در نخستین روز رمضان؟» ابوسمّال این پرسش را به سخره گرفت و گفت: «از آنچه که یقین نداریم، رهایمان کن!» نجاشی پرسید: «بعد از آن ‏چه؟» ابوسمّال برای به دام انداختن نجاشی گفت: «شرابى سرخ‌فام به تو می‌نوشانم که جان را خوش می‌سازد و در رگ‌ها جارى می‌شود؛ شهوت را می‌افزاید؛ غذا را هضم می‌کند و لکنت زبان را می‌برد.» نجاشی در تور معصیت ابوسمال افتاد و آن‌گاه همراه او، ضمن روزه‌خواری آشکار، به میگساری پرداخت؛ به‌گونه‌ای که صدای نعره‌های آن دو، مسلمانان را به شگفتی انداخت. خبر این حرمت‌شکنی و گناه اجتماعی، به امیرمومنان «ع» رسید و حضرت بی‌درنگ، دستور بازداشت حرمت‌شکنان را صادر کرد. ابوسمّال گریخت؛ اما نجاشی دستگیر و نزد امام آورده شد. حکم الهی بدون ملاحظه شهرت و پیشکسوتی او صادر شد: هشتاد ضربه تازیانه بابت میخواری، همراه با بیست تازیانه افزون‌تر. نجاشی پرسید: «اى امیرمؤمنان! حد شراب را دانستم. این تازیانه‌های اضافی براى چیست؟» امام فرمود: «براى گستاخی‌ات بر خدا و روزه‌خواری‌ات در ماه رمضان.» حکم الهی اجرا شد؛ اما این حکم، برای نجاشی، سخت گران آمد و جمعی از دوستان او، نزد امیرمومنان «ع» آمدند و زبان به شکوه گشودند: «ما می‏بینیم اهل معصیت و طاعت و اهل جدایی و وحدت، در دولت عدل، یکسان مجازات می‏شوند؛ آن‌گونه که با دوستمان رفتار شد. شما سینه‏مان را به خشم آوردی و تصمیم و کارمان را سست کردی!» امیرمؤمنان ‏«ع» در پاسخ آنان فرمود: «به‌راستی این کار جز بر فروتنان گران است. آیا جز این است که مردی از مسلمانان، حرمت حرام الهی را شکسته است؟ ما بر او حدی را اجرا کرده‏ایم که کفاره گناهش شمرده می‏شود. همانا خداوند می‏فرماید: نباید دشمنی گروهی، شما را بر آن دارد که عدالت نکنید. عدالت کنید که آن به تقوا نزدیک‏تر است.» بعد از این حکم و فرمایش حضرت، نجاشی، شبانه کوفه را ترک کرد و به معاویه پیوست. امویان نیز امکانات رسانه‌ای خویش را برای چهره فراری، فراهم ساختند تا در قامت یک شاعر مزدور، به مدیحه‌سرایی معاویه بپردازد و على «ع» را هجو گوید.

آیت الله بهجت : این عذر که «دیگران کردند ، ما هم کردیم» مورد پذیرش قرار نمی‌گیرد ؛ چراکه همیشه اهل دنیا و کفار ، اکثریت را تشکیل می‌دادند 📚در محضر بهجت ، ج۲ ، ص٢۴۵