📝آشنایی با یکی از آداب دامداری در مازندران 💧💧💧♦️#اِسّل♦️💧💧💧 ✍از گذشته ی دور تا حالا دامداران برای حل مشکل کم آبی قسمتی از ملک مورد تعلیف دام خود، که در بعضی جاها محروم از آب جاری یا چشمه بوده است با احداث #اِسّل در جایی که زمین هموار و دارای رطوبتی اندک در تمام فصل سال و قابلیت جمع شدن آب در آن ناحیه وجود داشته است این چالش را اینگونه برطرف می نمود. 📌دامدار برای ایجاد و احداث این آب انبار روباز که غالبا اطراف دامداریش بود و مساحتی ۳۰ تا ۳۰۰ متر داشته با بیل و #گِرواز و #فیله و #کایر و کمک، خاک زمین مورد نظر خود را تا عمق ۱/۵ متر می کَند و از آنجا خارج می کرد. 🪣 آب #اِسّل چون راکد هست لذا مناسب استفاده انسان نمی باشد ولی چنانچه در طول سال، یک یا دو بار توسط دامدار آب #اِسّل خارج و کف آن خالی از لجن گردد و به اصطلاح #اِسّل پاک شود پی از بارش باران و نم محیطی این سازه در طبیعت، لبریز از آب مناسب برای شرب حیوانات خواهد بود. 🏝 منطقه عکس برداری: روستای #فک بندپی شرقی. سید قاسم صیادمنش 🔹#گِرواز (گِل واز) = نوعی بیل با ساختاری راست که بیشتر ساخته هنر دست آهنگران بوده و برای کندن زمین کاربرد دارد که هم از نظر ساختار و شیوه کار برد با بیل متفاوت و متمایز است. 🔹#فییِه = ابزاری از جنس چوب و ساخته شده از تنه درختان و یک پارچه از سر و دسته که کاربرد شبیه بیل داشته که با وجود بیل های صنعتی در بازار، این هنر دست چوب تراشان در حال فراموشی هست. 🌲 محمد عابدی 🌲