گفتم ام البنین دلم پا شد گره هایی که داشتم وا شد مادر آب را صدا زدم و خشکسالم شبیه دریا شد سورۀ حمد نذر او کردیم گم شده داشتیم و پیدا شد با کنیزیّ خانواده ی عشق در دو عالم عزیز زهرا شد خادمی کرد تا که عباسش از ازل تا همیشه آقا شد تا قیامت به احترام حسین ذکر لبهاش واحسینا شد گفت - گفتند بعد آنی که علیِ اکبر ارباًاربا شد قد سقّا شبیه قاسم شد قدّ قاسم شبیه سقّا شد گفت - گفتند بر سر نیزه سر عبّاس من تماشا شد

زمینه و شور اونکه امید ِ اهل یقینه،جان علی و امُ البنینه علمدار حسینه و بی مثل و قرینه ذکر اهل ولا ابالفضل ابالفضل ماه هاشمیا ابالفضل ابالفضل عبد صالحی یا ابالفضل ابالفضل یا سیدی یا ابالفضل یا سیدی یا ابالفضل یا ابالفضل… یامولا اباالفضل اباالفضل میشه دلای عاشق و شیدا،هوایی ِ اون صحن ِ دل آرا برات کربلا دست ابالفضله نوکرا 2 ای امید گدا ابالفضل ابالفضل کن نظر به ماها ابالفضل ابالفضل عبد صالحی یا ابالفضل ابالفضل یا سیدی یا ابالفضل یا سیدی یا ابالفضل یا ابالفضل… یامولا اباالفضل اباالفضل

دودمه منشق شده فرق تو و خون شد جگر من ، ابالفضل ابالفضل دست تو جدا از تن و خم شد کمر من ، ابالفضل ابالفضل

#غزل #واحد زن، رشک حور بود و تمنّای خود نداشت چون آسمان نظر به بلندای خود نداشت اسمی عظیم بود که چون رازِ سر به مُهر در خانۀ علی سَرِ افشای خود نداشت امّ‌البنین کنایه‌ای از شرم عاشقی‌ست کز حُجب، تاب نام دل‌آرای خود نداشت در پیش روی چار جگر گوشۀ‌ بتول آیینه بود و چشم تماشای خود نداشت زن؟ نه! هُمای عرش‌نشینی که آشیان جز کربلا به وسعت پرهای خود نداشت در عشق، پاره‌های جگر داده بود و لیک بعد از حسین، میل تسلّای خود نداشت عمری به شرم زیست که عباس، وقت مرگ دستی برای یاری مولای خود نداشت ✍️افشین علا

#غزل #واحد جز او بقیع زائر خلوت‌نشین نداشت در کوچه‌باغ مرثیه‌ها خوشه‌چین نداشت نجوای غمگنانۀ این مادر صبور تأثیر، کمتر از نفس آتشین نداشت جز چشم او که چشمهٔ احساس شد، کسی یک آسمان ستاره به روی زمین نداشت با آن‌که خفته بود به خون، باغ لاله‌اش از شکوه کمترین اثری بر جبین نداشت بعد از به دل نشاندن داغ چهار سرو دلبستگی به واژهٔ ام‌البنین نداشت... می‌گفت ای دلاور نستوه! ای رشید! خورشید نیز صبر و رضا بیش از این نداشت عباس من! که لالهٔ عباسی منی ای کاش دل به داغ فراقت یقین نداشت ای ساقی حرم که عطش تشنهٔ تو بود ساقی به جز تو سلسلهٔ «یا و سین» نداشت عباس من! شنیده‌ام افتاده‌ای از اسب تاب تحمل تو مگر صدر زین نداشت؟ بر دست و بازوی تو علی بوسه داده بود کس چون تو بازوان غرورآفرین نداشت والله، بعد زمزمهٔ «اِن قطعتموا» چشم تو اعتنا به یسار و یمین نداشت تا موج نخل‌ها ز حضورت به هم نخورد دریای غیرت این همه اوج و طنین نداشت تو، ماه من نه... ماه بنی‌هاشمی ولی پیشانی بلند تو این قدر چین نداشت وقتی حسین بر سرت آمد، که یک نظر... چشم تو تاب دیدن آن نازنین نداشت... ✍️محمدجواد غفورزاده(شفق)

واحد کند و تند يامَنْ رَاَى العبّاس كَرَّعَلى جَماهيرِالنَّقَدِ وَ وَراهُ مِنْ ابْناءِ حيْدرَكُلٌّ ليْثَ ذى لُبَدٍ اُنْبِئْتُ اَنَّ ابْنى اُصيبَ بِرَاْسِهِ مَقْطُوعُ يَدٍ وَ يْلى عَلى شِبْلى اَمالَ بِراْسِهِ ضَرْبُ الْعَمَدِ واللّهِ اِنْ قَطَعْتُمُ يَمينى اِنّى اُحامى اَبَداً عَنْ دينى وعَنْ اِمامٍ صادِقِ اليَقين نَجْلِ النَّبِىّ الطّاهِرِ الاَمينِ يانَفْسَ لا تَخْشَي منَ الْكُفّارِ واَبْشِرى بِرَحْمَةِ الْجَبّارِ مع النَّبِىّ السَّيّدِ الْمخْتارِ قَدْ قَطَعُوا بِبَغْيهِمْ يَسارِ شیر سرخ عربستان و وزیر شه خوبان، پسر مظهر یزدان ، که بدی صاحب طبل و علم و بیرق و سیف و حشم و با رقم و با رمق اندر لب او ماه بنی هاشم وعباس علمدار و سپهدار و جهانگیر و جهان بخش و دگر نایب و سقا