#نشست_های_علمی 🔹توضیحات حجت‌الاسلام والمسلمین دکتر #شریعتمداری در ارتباط با موضوع نشست: 🔸جناب امیرمعزی مدتی پیش در نشستی، گزارشی تحلیلی از کتاب تازه چاپ شده ی "قرآن مورخان"  که زیرنظر خودشان و جناب دی گیوم، به انجام رسیده، ارائه کرده اند. کمترین مزیت و خدمت این کتاب موسوعیِ سه یا چهارجلدی، تجمیع و بازنمایی بیش از دویست سال قرآن پژوهیِ غربی ها، به ویژه درطی دو شوک اخیر در دهه هفتاد قرن بیستم و اوائل قرن حاضر میلادی است که البته با رویکرد ناهمدلانه و به تعبیری کمینه گرايانه(مینیمالیستیک) تحریر و تدوین شده است. این کتاب حتما هم از لحاظ محتوای تفسیری و هم از لحاظ مطالعات علوم قرآنی، نیازمند معرفی و نقادی است، اما آنچه برای اینجانب، جالب توجه و نیز با مطالعات و علائقم نزدیک تر است، مجموع نگره ها و نوشته های قرآن پژوهانه جناب امیرمعزی و نشانه ها و ریشه های شیعه شناسانه آن است. نقادی قرآن به ویژه با تکیه بر روش شناسی نقادی تاریخیِ متون مقدس، هرچند می تواند خطیر باشد، اما شاید پیوند خوردن آن با نوعی شیعه پژوهی و  تمام کردن این نقدهای سهمگین به نام شیعه یا تشیع کهن، حتما خطیرتر و چالش برانگیزتر است. 🔸جناب امیرمعزی در مجموع کارهای قرآنی اش(شامل فرهنگ قرآن، قرآن صامت قرآن ناطق، تحقیق و تصحیح القرائات سیاری همراه با اتان کلبرگ و مقاله اش در همین "قرآن مورخان" درباره تشیع و قرآن) به خوبی نشان داده(و مکرر، تصریح کرده) که دغدغه ی اصلی اش پژوهش درباب تشیع کهن و چهره ربانیِ امام در آن است و همین نوع نگاهش به تشیع، او را واداشته یا همراه ساخته تا با کمترین تعهد ایمانی، قرآن را به مسلخ بکشد، زیرا به نظر ایشان، تشیع قدیم برای قرآن، اصالت و وثاقت قائل نبوده است! 🔹در این نشست می کوشم تا پس از نشان دادن برنامه پژوهشی و کلیت شیعه شناسیِ ایشان، پیوند عمیق میان آن نوع مطالعات و قرآن پژوهیِ شان را نشان دهم، بی آنکه به وادی نقد درآیم، گرچه هدف نقادیِ این کار را هم معرفی دقیقِ آن، تاحد زیادی تأمین خواهد کرد. #معاونت_آموزشی_و_پژوهش #دانشکده_شیعه_شناسی #نشست_های_علمی #دکتر_شریعتمداری