🌹💫🌹💫🌹💫🌹💫🌹💫🌹💫 #بی_تو_هرگز #قسمت29 نويسنده: سيد طاها ايمانی 🌹قسمت بیست و نهم: جبهه پر از علی بود 🍃با عجله رفتم سمتش ... خیلی بی حال شده بود ... یه نفر، عمامه علی رو بسته بود دور شکمش ... تا دست به عمامه اش زدم، دستم پر خون شد ... عمامه سیاهش اصلا نشون نمی داد ... اما فقط خون بود ... 🍃چشم های بی رمقش رو باز کرد ... تا نگاهش بهم افتاد ... دستم رو پس زد ... زبانش به سختی کار می کرد ... - برو بگو یکی دیگه بیاد ... 🍃بی توجه به حرفش ... دوباره دستم رو جلو بردم که بازش کنم ... دوباره پسش زد ... قدرت حرف زدن نداشت ... سرش داد زدم ... - میزاری کارم رو بکنم یا نه؟ ... 🍃مجروحی که کمی با فاصله از علی روی زمین خوابیده بود ... سرش رو بلند کرد و گفت ... - خواهر ... مراعات برادر ما رو بکن ... روحانیه ... شاید با شما معذبه ... 🍃با عصبانیت بهش چشم غره رفتم ... - برادرتون غلط کرده ... من زنشم ... دردش اینجاست که نمی خواد من زخمش رو ببینم ... 🍃محکم دست علی رو پس زدم و عمامه اش رو با قیچی پاره کردم ... تازه فهمیدم چرا نمی خواست زخمش رو ببینم ... 🍃علی رو بردن اتاق عمل ... و من هزار نماز شب نذر موندنش کردم ... مجروح هایی با وضع بهتر از اون، شهید شدن ... اما علی با اولین هلی کوپتر انتقال مجروح، برگشت عقب ... 🍃دلم با اون بود اما توی بیمارستان موندم ... از نظر من، همه اونها برای یه پدر و مادر ... یا همسر و فرزندشون بودن ... یه علی بودن ... جبهه پر از علی بود ... 🎯 ادامه دارد... •┈┈••✾❀🍃🌺🍃❀✾••┈┈• 🔗 ایتا : 🍃@ShifteganeTarbiat

* #هــو_العشــق🌸🍃 #پـلاک_پنهــان #قسمت29 کمیل شوکه به دختری که با چشمان اشکی به او خیره شده بود، نگاه می کرد ناباور پرونده را باز کرد و با دیدن اسم سمانه چشمانش را محکم روی هم فشرد،خودش را لعنت کرد که چرا قبل از اینکه به اتاق بازجویی بیاید ،نگاهی به پرونده نینداخت. اما الان این مهم نبود ،مهم بودن سمیرا وتهمتی که به او زده بودند. سمانه هنوز درشوک بودن کمیل در اینجا بود،اول حدس زد شاید او هم به خاطر تهمتی اینجا باشد ،اما با دیدن همان پوشه در دست کمیل،یاد صحبت آن خانم درمورد مسئولشان افتاد،باورش سخت و غیر ممکن بود. کمیل نفس عمیقی کشید و قبل از اینکه در را ببندد با صدای بلندی گفت: ــ رضایی مردی جلو آمد و گفت: ــ بله قربان ــ دوربین و شنودای اتاقو غیر فعال کن ــ بله قربان در را بست و به طرف سمانه که با چشمان به اشک نشسته منتظر توضیحش بود ،رفت. میز را کشید و روی آن نشست،از حضور سمانه در اینجا خیلی عصبی بود،سروان شوکتی توضیحاتی به او داده بود،اما غیر ممکن بود که باور کند این کارها را سمانه انجام داده شود ،حتی با وجود مدرک،مطمئن بود سمانه بی گناه است . با صدای سمانه نگاهش را از پرونده برداشت؛ ــ تو اینجا چیکار میکنی؟جواب منو بدید؟این پرونده و این اسلحه برای چی پیش شماست؟ و کمیل خودش را لعنت کرد که چرا اسلحه اش را در اتاقش نگذاشته بود. سمانه با گریه گفت: ــ توروخدا توضیح بدید برام اینجا چه خبره؟از ظهر اینجام ،هیچی بهم نمیگن،فقط یکی اومد کلی تهمت زد و رفت،توروخدا آقاکمیل یه چیزی بگو،شما برا چی اینجایی؟اصلا میدونید مامان بابام الان چقدر نگران شدن وقتی جوابی از کمیل نشنید با گریه فریاد زد: ــ جوابمو بده لعنتی و صدای هق هق اش در فضای اتاق پیچید. کمیل که از دیدن اشک های سمانه و عجزش عصبی و ناراحت بود،واینکه نمی دانست چه بگوید تا آرام شود بیشتر کلافه شد،البته خودش هم نیاز داشت کسی آرامش کند،چون احساس می کرد اتشی در وجودش برافروخته شده و تا سمانه را از اینجا بیرون نبرد خاموش نخواهد شد. سمانه آرام تر شده بود ،اما هنوز صدای گریه ی آرامش به گوش می رسید ،با صدای کمیل سرش را بلند کرد ،متوجه چشمان سرخ کمیل و کلافگی اش شده بود! ــ باور کنید خودمم،نمیدونم اینجا چه خبره،فکر نمیکردم اینجا ببینمت ،ولی مطمئنم هرچی تو این پرونده در مورد تو هست اشتباهه،مطمئنم.اینو هم بدون که من حتی دوس ندارم یک دقیقه دیگه هم اینجا باشی،پس کمکم کن که این قضیه تموم بشه،الانم دوربین و شنود این اتاق خاموشه،خاموش کردم تا فکر نکنی دارم ابازجویی میکنم،الان فقط کمیل پسرخالتونم،هرچی در مورد این موضوع میدونید بگید. سمانه زیر لب زمزمه کرد: ــ بازجویی؟در مورد کارت دروغ گفتی؟وای خدای من * ادامه.دارد.... *

* 💞﷽💞 ‍#بادبرمیخیزد #قسمت29 ✍ #میم_مشکات سپیده قطعا نمیتوانست راهرو را ترک کند و منتظر بماند تا راحله ماجرا را برایش تعریف کند. آن در نیمه باز، راه مناسبی برای شنیدن آنچه اتفاق می افتاد بود. وقتی راحله از اتاق بیرون آمد بدون هیچ حرفی از ساختمان بخش بیرون زد. سپیده هم به دنبالش... چند دقیقه ای ک گذشت سپیده با احتیاط پرسید: -حالا میخوای چکار کنی? راحله که از حرکاتش معلوم بود هنوز عصبانی ست به طرف سپیده چرخید و گفت: -معلومه! بهش ثابت میکنم که اشتباه میکنه ساختمان را دور زدند و به طرف نماز خانه که در دانشکده روبرویی بود رفتند. خوشبختانه وضو خانه در خود نماز خانه بود و راحله میتوانست با خیال راحت چادر و مقنعه اش را در بیاورد،وضو بگیرد و پایش را در پاشویه کنار وضو خانه بشوید تا مگر کمی اتش غضب ش فروکش کند. نماز خانه ساکت بود. کم کم اتش خشمش تبدیل به یاس و استیصال شد. چرا اینقدر زود تصمیم گرفته بود? پیش نماز حاج اقا طاهری بود که راحله نماز خواندنش را دوست داشت...لحن زیبایی داشت ... آن روز انقدر دلش از دست خودش پر بود که نوای خوش نماز خواندن حاج اقا طاهری تنها یک بهانه بود. نماز که شروع شد بغضش ترکید و اشک هایش جاری شد. بی صدا اشک میریخت. سرش را که روی مهر میگذاشت انگار خودش را در اغوش پدرش رها کرده باشد، گویی دستانی قوی احاطه اش کرده باشند و او در آن لحظات یاس و نا امیدی چقدر به این قدرت مطلق الاهی نیاز داشت. شاید این اشک ها، همان اشک هایی بودند که در بدو ورود به اتاق پارسا باید سرازیر میشدند اما مانعشان شده بود. نخواسته بود دشمنش ضعف ش را ببیند... آیا پارسا دشمنش بود?یا او داشت قضیه را بزرگ میکرد?نمیدانست، همین قدر میدانست ناخواسته درگیر جدالی بی معنی شده بود و این جدال احمقانه چیزی نیود که حتی پیروزی در آن نیز ارزشمند باشد. شاید در مقابل پارسا مقاومت کرده بود و ضعف نشان نداده بود اما قطعا حرفهای نسنجیده ای که زده بود نشانه ضعفش در برابر نفس ش بود. و او ک نتوانسته بود در مقابل نفس خود مقاومت کند میخواست به پارسا درس دینداری بدهد? این گریه به هر دلیلی بود آرامش کرد. خداوند برای ارامش بخشیدن به دنبال بهانه ست، برای همین راحله گذاشت تا دست مهربان خداوند نوازشش کند و خستگی را از جانش بشوید. نماز تمام شد و حالا راحله دوباره ارمشش را بازیافته بود. وقتی از نماز خانه بیرون آمد حال بهتری داشت و سپیده هم ک متوجه این ارامش نسبی شده بود محتاطانه به حرف در آمد. البته ترجیح میداد راجع به امتحان ادبیات فارسی صحبت کند تا فضولی راجع به اتفاقات پیش آمده. چون میدانست ممکن است راحله با آن رک گویی اش چنان ماجرا را خاتمه دهد که حتی جرات نکند در آینده هم سوالی بپرسد برای همین ترجیح داد راه را برای اینده باز بگذارد.خوشبختانه سپیده بیشتر از آنکه سوال کند وراجی میکرد و همین که راحله مجبور نبود جوابی بدهد باعث میشد بتواند بی توجه به حرف های سپیده در ذهنش ب دنبال راه حل باشد. شاید این کار کمی بی انصافی بود ولی خب چاره چه بود?سپیده وقتی چانه اش گرم میشد تا لولای فک ش به قیژ قیژ نمی افتاد ول کن ماجرا نبود. گاهی راحله سعی میکرد با مشغول کردن سپیده به مسائل مختلف او را از سخنرانی بی وقفه اش باز دارد اما گاهی هم مثل الان که حوصله نداشت ترجیح میداد کمی بی انصافی به خرج دهد و یک گوشش را در کند و دیگری را دروازه. و از انجا که نشنیدن حرف های سپیده در اکثر مواقع خطری را متوجه شنونده حواس پرت نمیکرد اجازه داد سپیده هرچقدر دلش میخواهد از خانم بهمانی و استاد فلانی شکایت کند. درنهایت وقتی مسیرشان از هم جدا شد توانست کمی به ذهنش فرصت بدهد و مسایل را حلاجی کند. دم در خانه که رسید،کلید انداخت، مکثی کرد و با خودش کمی فکر کرد. تصمیم گرفت این بازی مسخره را تمام کند، حالا پارسا هرفکری که میخواست بکند... #ادامه_دارد... #الّلهُمَّ‌عَجِّلْ‌لِوَلِیِّکَ‌الْفَرَج