#شرح_دعای_روز_سوم 1⃣ روزی عقل و هوش و بیداری عقل و خرد، زينت انسان و سرمايه زندگى و بندگى است، هوش و ذكاوت، چراغ راه است و وسيله نجات! ذهنى كه دور از آشفتگى ها، پريشانى ها و غبارهاى جهل و خرافات است، آمادگى بهتر و بيشتر براى دريافت حقايق و پذيرش پند و حكمت دارد. حافظه، نعمتى الهى است. هوش و ذكاوت و تيزرأيى و حضور ذهن و آمادگى انديشه و خاطرى جمع و تنبّه و بيداردلى و آگاهىِ دل و جان، همه و همه، از روزى هاى پروردگار است كه هم شكرى لازم و واجب دارد، و هم تكليف انسان را سنگين مى كند. چگونه مى توان داراى ذهن روشن و آگاهى مستمر بود؟ اين روزى را خدا مى دهد، امّا زمينه سازى لازم است. ايمان، بصيرت مى آورد، تقوا، روشن بينى مى دهد، خداترسى، نورانيت دل و صفاى باطن مى بخشد. «ذهن» و «تنبيه»، دو نعمت گرانقدر و پربركت است كه در اين دعا از خدا مى خواهيم. اگر اين دو نباشد، ديگر كدام آينده نگرى و روشن بينى و «خودآگاهى» و توجّه و بصيرت پيدا مى شود كه دستگير انسان باشد؟ 2⃣ پاکى از سفاهت و تزوير سفيه، در مقابل حكيم و خردمند است و سفاهت، ضدّ حكمت و عقل! «تمويه»، دروغ بافى و ظاهرسازى و تدليس و فريب است. البته همين نيز، از سفاهت و جهالت سرچشمه و ريشه مى گيرد. آنكه عاقل است، جز درپى حق نيست و خردمند فرزانه، هرگز «گندم نمايى» و «جوفروشى» نمى كند و «نمودِ» خويش را برخلافِ «بود» خود نشان نمى دهد و اهل تظاهر و تصنّع و رنگ و نيرنگ و ريب و ريا نيست. از امام مجتبى عليه السلام پرسيدند: «سفاهت» چيست؟ فرمود: دنبال پستى رفتن و با گمراهان دوستى كردن. و در حديث است كه: سفاهت، سلاح نادانى و مَركب شرّ و كليد دشنام است. آرى... در سفاهت، بى خردى نهفته است، ولى در تمويه، سوء استفاده از خرد، در مسير گمراه ساختن مردم و آشفتن اذهان، دروغ و حيله و باطل گرايى است. سفاهت، يا در رفتار و گفتار است، يا در انديشه و عمل، يا در خرج و دخل و معاشرت و معاملات، يا در بى تدبيرى نسبت به زندگى و آينده، يا اهل خواب و خيال و آرزوهاى نابخردانه بودن است. مؤمن عاقل، از خدا مى طلبد كه از اين دو دام بدنام، دورش سازد و زندگى در سايه عقل و هوش و بصيرت، ارزانى اش كند. 3⃣ سهمى از هر نيكى مؤمن، در هرچه هم قناعت كند، در «طلب خير»، آن هم از سرچشمه خير و منبع فيض (اللّه ) قانع نيست و مى خواهد كه در هر خيرى كه خدا نازل مى كند، بهره و نصيبى داشته باشد. اين خواسته، وسعت نظر و همت بلندِ «دعاخوان» را مى رساند. وقتى طرف خواسته ما، خداوند است، كه درياى جود و بخشش است، بزرگى او اقتضاى آن را دارد كه حاجت بزرگ نيز از او بطلبيم. در زير اين آسمان، دستهاى بسيارى به طلب، به درگاه خدا بلند است. و خيلى ها، به خواسته هايشان مى رسند و با دعا، از آستان الهى، رحمت و خير را فرود مى آورند. شركت در همه اين خير و بركت ها و سهم و بهره داشتن در همه اين تفضّل ها كم چيزى نيست! چه دعايى زيبا و پربارى! راستى كه «خواستن» را هم بايد از اولياء خدا آموخت. خدايا... از هر خيرى كه در اين روز نازل مى كنى، مرا نيز بهره مند ساز!... آثار و بركات روزه، از خيرهاى الهى به شمار مى آيد كه بايد خواست روزه ها چنين دستاوردهايى داشته باشد. در حديثى پيامبر خدا صلى الله عليه و آله آثار فراوانى براى روزه برمى شمارد، همچون: كاسته شدن هواى نفس، حيات دل، پاكى اعضا، سپاس نعمت، نيكى به فقرا، تضرّع و خشوع، سبك شدن و آسانى حساب،... خدا كه كريم روزگاران است و فيّاض مطلق. او، «اجودُ الأجوَدين» است و فراتر از كرم و برتر از بخشش او، وجود ندارد. نه بخشش از خوان نعمتش و كان رحمتش مى كاهد و نه آن ذات پاك، اهل دريغ و بخل و مضايقه است. گر گدا كاهل بود، تقصير صاحبخانه چيست؟... ما نياز مطلقيم و او غناى مطلق. ان شاء الله از برکات بی شمار این ماه بی بهره نباشیم... 📚 سينای نياز؛ جواد محدثی @yarooghaye