#دو_انسان_دو_منظر #غزه_و_امامت_قرآن چه شدت و سختیِ اختناق آمیزی بالاتر از آنکه ۷۵ سال در محاصره اولی ترین نیازهای انسانی بود و در این تنگناها باید چه کرد؟! اگر بخواهیم قدری با وضوح بیشتر شرایط غزه را تصور کنیم باید از منظر دو انسان به نظاره نشست: انسان اول می بیند که در کنارش پاره تنش را یا با تیر و موشک تکه تکه میکنند، یا به اسارت و بردگی میبرند و یا از گرسنگی می میرد، خانه ای برای سکونت نیست، جز ذلت و بدبختی نیز چیزی برای تکیه ندارد. این انسان یا باید از فرط تنگنایی، خودکشی کند یا راه بهتر و ساده تری پیش بگیرد و آن هم اینکه از آن نقطه و از آن جمعی که مسبب هستند فاصله گرفته و جان خود و فرزندانش را حفظ کند. انسان دوم آن انسانی است که وقتی قرآن را به امامت قبول کرد، دید امامش مجدانه میگوید لَا يَيْأَسُ مِنْ رَوْحِ اللَّهِ إِلَّا الْقَوْمُ الْكَافِرُونَ این سخن نو و پر بسامد برایش طرح‌ها آفرید که اگر اختناقی است و تنگنایی به این شدت وجود دارد، می بایست جایگاه خودش را از قوم کافر جدا کند. انسان جدید، مرزی جدی با انسان قبل پیدا کرد و آن مرز، حسابی ویژه برای خدا بازکردن است. این انسان را ما به نام مومن می‌شناسیم. به شدت به چشم بشریت آشنا و محبوب است. انسان تازه متولد شده غزه میداند در دل همین اختناق از #رَوح‌الله ناامید نگردد و پای این قاعده ایستاده است، قاعده ای که تمام چیزهایی که روزی برایش اختناق بود حالا به امید تبدیل گشته است. تکه تکه شدن فرزند تبدیل به آبرویی برای آن خانواده شده به او میگویند خانواده #شهید، گرسنگی کشیدن تبدیل به عنوانی به نام #ایثار برای عزتمندی در قوم‌شان گشته، کوچ نکردن و خالی نکردن منطقه، لقب #شجاعت را بین همه بشر برایشان به ارمغان آورده و امروز بلند قامت ترین انسان عصر حاضر شده اند. این همه القاب و عناوین فاخر برای یک قومی که اگر انسان اول میخواست نظاره کند، ذره ای شاملش نمیشد همه از برکت #رَوح‌الله است و آری خداوند به وعده‌اش عمل کرده و امروز غزه را قهرمان و ناجی بشریت قرار داده است آن هم در مقابل قومی که وهم برداشته بود قوم برگزیده روی زمین است و مابقی بشریت در شمایل شان با آنها مشترک‌اند. 🖋 حمیدرضا شب‌بویی ۱۰ آذر ۱۴۰۲ 7⃣