این قصه بارها برایم تکرار شده است. امروز که عکس بالا را دیدم یادم همان شب ها افتادم. یاد نگرانی ها و اضطراب هایم. اصلا ناخودآگاه گفتم: الهی بمیرم! بچه ها سینه پهلو میکنند! دلم خواست پتویشان را بردارم و رویشان صاف کنم. دلم خواست یک دست لباس تمیز بردارم و لباس های خیس شان را در بیاورم. کاش من آنجا بودم! ولی این آب های جمع شده در چادر را چه می کردم؟! خانه چادری که هیچ حفاظی دربرابر سرما ندارد را چطور؟ نمی دانم. فکر کنم اگر مادرشان بود تا صبح بالای سرشان بیدار می ماند که نکند یک موشک اسرائیلی خواب سرمازده شان را پاره کند. نکند پتو از روی شان کنار برود... شاید هم لحظه ای دلش قنج می رفت برای قاب کنار هم بودن این دو برادر. بعد هم به سینه اش می کوبید و می گفت: قربانتان بروم... من نمی دانم مادرشان کجاست. احتمالا رفته به دنبال قرص نانی برای بچه هایش. شاید هم در راه آوردن نان مجروح شده و شاید هم... شعله ای در جانم می سوزد که نمیتوانم آرامش کنم. این حرف ها و عکس ها وجودم را می خورد. واقعا این روزها در غزه چه خبر است؟ می دانم که این دردها گذراست. تمام می شود. اطمینان دارم. پیروزی مستضعفین بر مستکبرین وعده خداست و خدا همان کسی است که هیچ جوره خلف وعده نمی کند. این روز ها هم تمام میشود و من بیشتر برای این «فاصله» نگرانم. فاصله مادران شهر ما و مادران غزه. انفعال و خاموشی مادران شهر ما، یعنی که فاصله ها خیلی زیاد شده. یعنی خیلی هایمان سرگرم کار و زندگی مان شده ایم و یادمان رفته! پس اشرف السادات ها کجایند که یک محله را جمع کنند و برای آزادی غزه، آش نذری بدهند و از غزه حرف بزنند؟ دست به قلم ها کجایند که از غزه بنویسند؟ و فعالان مجازی که عکس های زنده غزه را در تمام عالم بچرخانند و نشان همه بدهند؟ خون های ریخته شده، نفس های در سینه حبس شده، مادرهای نگران و بچه های سرما زده؛ قیام ما را می‌خوانند. قیامی از جنس #قیام_زنانه... مثل همان قیامی که مادران زمان دفاع مقدس رقم زدند. ✍🏻 موسوی پور .