🌹#من_زنده_ام🌹 #قسمت_هجدهم من و احمد و علی یک سال تحصیلی با هم فاصله داشتیم. کتابهای درسی آنقدر دست به دست میشد که وقتی به علی می رسید کلمات همه رنگ و رو رفته بود. عموماً بعد از ظهری بودیم و با یک ناهار مختصر کیف به دست راهی مدرسه میشدیم وقتی از تیررس نگاه اهل خانه و محل دور می شدیم احمد کیف ما دو تا را روی سرش می گذاشت و ادای زنان دوره گرد عرب(۱) را در می آورد. احمد کیف به سر مثل باد میدوید و ما به دنبال او تمام مسیر خانه تا مدرسه را بدون ترس از زمین خوردن میدویدیم طوری که وقتی به مدرسه می رسیدیم حدود ده دقیقه روی کیفمان می افتادیم و نفس نفس می زدیم. اسم دبستان من مهستی بود و سر راه مدرسه ی آنها قرار داشت. آنها کیف مرا همان دم در مدرسه پرت میکردند و میرفتند. اولیای مدرسه فکر می کردند من به شوق مدرسه میدوم غافل از اینکه این شوق وقت خروج از مدرسه بیشتر بود با این تفاوت که در مسیر بازگشت احمد کیف هایمان را سر کوچه به دستمان میداد و مثل بقیه بچه ها راهی خانه می شدیم. آقا ما را بد عادت کرده بود. همیشه موقعی که خسته از مدرسه بر می گشتیم او را می دیدیم که جلوی در خانه ایستاده و با جیب هایی پر از نخودچی کشمش منتظر ماست. از سر کوچه چشم از در خانه برنمی داشتیم. با دیدن آقا دلگرم می شدیم و خستگیهای مدرسه از یادمان می رفت. آقا می گفت هر کدومتون میتونه از توی جیب هام فقط یک بار به اندازه ی مشت هاش نخودچی کشمش برداره به من می گفت اول نوبت دختر توجیبی باباس بعد نوبت على و بعد احمد. 🌱🌱🌱🌱🌱🌱 ۱ آن زمانها زنهای عرب تنورهای گلی پنجاه کیلویی را برای فروش روی سرشان می گذاشتند و به کوچه ها می آمدند و با صدای بلند می گفتند: تنور، تنور. @siasikosarieh