یه لطفی کنین در حق من و زندگیم... وقتی میخواین کم محلی کنید و یهو بزارید برید اصلا وارد زندگیم نشید و حتی کوچک ترین محبتی هم نکنید اینجوری هم من راحت ترم هم خودتون

یه دیالوگی هست تو فیلم شب‌های روشن که میگه: "روزها فکر کردن فایده نداره! صدا و نور و شلوغی، مزاحمِ خیالبافیِ آدمه! باید صبر کرد تا شب بشه"

خسته شدم از بس هر چیزی فکرمو طولانی درگیر خودش میکنه

دوست دارم کلا از زندگی لف بدم برم

فقط محرم و صفر ها و فاطمیه ها برگردم همین...

اصلا دیگه زندگی برام هیچ جذابیتی نداره

روزهام همه تکراری و خسته کننده شدن

نمیدونم تا کی باید به این زندگی ادامه بدم

ولی امیدوارم هرچه سریعتر خدا به این زندگی من پایان بده

خسته شدم از بس تظاهر به خوب بودن کردم و خستگی هامو بروز ندادم

مگه یه ادم چقدر طاقت داره

من توی روز با شب خیلی فرق دارم

خیلی زیاد>>>

انقدر شاد و شنگولم فک میکنی هیچ دردی ندارم اوف اصلا دارن میترکم از شادی

اما امان از شب وقتی میاد

زیر و زبر میشم

عوض میشم

میشم یه ادم افسرده....

من اینجوری نبودم انقدر زخم از همه خوردم اینجوری شدم

از ادم های نزدیک زندگیم

از دوستام

از کسایی که فک میکردم هیچوقت ازشون بی محلی نمیبینم....

هیچکس رو ندارم که بهش اعتماد کنم پیشش احساس امنیت کنم راحت باشم باهاش

هرکی رو میخواستم اعتماد کنم ترسیدم

ترسیدم نکنه یهو چیزیی که نمیخوام کسی بدونه رو فاش کنه