یه بیت مناسبتی مدح بخونیم:

«چنان "عید غدیرش" دلربا افتاده در عالم که یک هفته جلوتر می‌روم از خود به "قربانش".» -معنی-

رو یکی از دیوارای شهر نوشته بود: «شب معراج، خدا گفت: علی‌جان امشب من و تو فرق نداریم؛ شما حرف بزن.»

گریه نکن؛ اینا فقط شخصیتای یه کتاب‌اند.

یکی از تفاوت‌های جزئی کتاب و فیلم، صحنهٔ کشته‌شدن هدویگه. توو کتاب، هدویگ اتفاقی جلوی ورد رو می‌گیره؛ ولی توو فیلم با ایثار و خودخواسته فدای هری می‌شه. جزو معدود جاهاییه که فیلم رو ترجیح میدم.

«هست مخصوص به ایشان لقب "مولانا" حیف این لفظ که خرج دگرانش کردند.» -مجید تال-

< الْحَمْدُ لِله الَّذِی جَعَلَنَا مِنَ الْمُتَمَسِّکِینَ بِوِلاَیَهِ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِین >

«و جبرائیل درسش را به حیدر چون که پس می‌داد علی‌بن‌ابی‌طالب فقط سر را تکان می‌داد...» -مهدی رحیمی-

«می‌رود مالک؛ می‌رود. تا دنیا دنیاست، چشم مظلوم بنی‌آدم دنبال علی می‌گردد.»

مرحوم احمدرضا احمدی، که احتمالا امروز اسمش رو بیشتر از همیشه خواهید شنید، پایه‌گذار سبک موج نو در شعر فارسی هستن. حتما می‌دونید که شعر نو انواع مختلف داره: - شعر نیمایی: وزن داره، جای قافیه‌ها مشخص نیست و مصرع‌ها کوتاه و بلند می‌شن. نیما، اخوان‌ثالث و سهراب سپهری شعرهاشون از این دسته. - شعر سپید: وزن نداره؛ ولی آهنگینه. قافیه‌ها ممکنه جابه‌جا بشن و شاملو از این شعرها داره. - شعر موج نو: نه قافیه داره، نه وزن؛ فرقش با نثر در تخیل شاعرانه‌ست.

«شتاب مکن که ابر بر خانه‌ات ببارد و عشق در تکه‌ای نان گم شود هرگز نتوان آدمی را به خانه آورد آدمی در سقوط کلمات سقوط می‌کند و هنگام که از زمین برخیزد کلمات نارس را به عابران تعارف می‌کند آدمی را توانایی عشق نیست در عشق می‌شکند و می‌میرد...»