دینداری انسان، وقتی معلوم می‌شود که بر سر دوراهی دنیا و آخرت و متابعت هوای نفس و شیطان و یا بندگی رحمان قرار گیرد. می‌بینیم در هر زمان، در میان امواج فتنه‌ها و بلاها، دو سه نفر پاک و بی‌آلایش از این نشأت بیرون می‌روند و از خوشی‌های اهل عصر خویش توقف و امتناع می‌نمایند یا اگر با آنها همراه می‌شوند، صورتا میان آنها هستند؛ ولی باطن آنها محفوظ مانده و آلوده نمی‌شوند.

ایران همیشه پاینده و مقتدر

🔻بخشی از بیانات رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیدار اعضای کنگره‌ی ملی شهدای استان فارس: ۱۴۰۳/۸/۲ 🔹اوّلین جنگ مسلّحانه‌ی با استعمار اروپایی را امامقلی‌خان، حاکم فارس انجام داده که توانست پرتغالی‌ها را از هرمز بیرون کند. اوّلین جنگ نرم را در تاریخ کشورمان میرزای‌ شیرازی انجام داده؛ تحریم تنباکو جنگ نرم بود؛ بزرگ‌ترین جنگ، آن هم این‌جور جنگی که توانست بساط تسلّط اقتصادی انگلیس بر کشور را جمع کند. گاندی هم در هند این کار را کرد، [امّا] سی سال بعد از میرزای شیرازی؛ یعنی ابتکار این جنگ نرمِ بی‌نظیر، مال میرزای شیرازی است. قوی‌ترین مقاومت عراقی‌ها در مقابل تسلّط دولت انگلیس بر عراق را میرزا محمّدتقی شیرازی فرماندهی کرد. اوّلین سکّه‌ی حکومت اسلامی را مرحوم سیّدعبدالحسین لاری در شیراز و در جهرم و لار ضرب کرد؛ سکّه زد، حکومت اسلامی را تشکیل داد. البتّه پایدار نماند و ایشان نتوانست ادامه بدهد، امّا اقدام کرد، شروع کرد. اینها افتخارات بزرگی است. اگر به زمان خود ما برگردیم، عالِمِ عارفِ سالکی مثل شهید دستغیب را مشاهده میکنیم که واقعاً شهید دستغیب، هم مظهر معنویّت و روحانیّت بود، هم مظهر اخلاق بود، هم مظهر جهاد بود. سال ۴۱ و ۴۲ که این مبارزه تازه شروع شده بود و ماها قم بودیم، آن روز نوارهای مرحوم دستغیب را از شیراز می‌آوردند قم و ما می‌شنفتیم. مرحوم حاج شیخ بهاءالدّین محلّاتی و بقیّه‌ی علمای شیراز جلسه تشکیل داده بودند و سخنگوی این مجموعه مرحوم دستغیب بود که به نظرم ظاهراً در مسجد جامع شیراز اجتماع میکردند و سخنرانی میکرد و مانند اینها. و این ادامه داشت تا وقتی که شهید شد. یعنی همه‌جور شهیدی [دارد]؛ در همه‌ی میدانها شهدایی از این سرزمین، از این منطقه خودشان را نشان دادند و برجسته کردند؛ اینها شناسنامه‌ی شیراز است، شناسنامه‌ی فارس است.

سخنان سنگین آیت الله جوادی آملی به پزشکیان

طی مراحل معنوی، با عمل کردن دقیق به شرع مقدس میسر می‌شود؛ انجام دادن واجبات و ترک محرمات. تا وقتی که واجب ترک می‌شود یا از محرمات خودداری نمی‌گردد، حتی اگر یک مورد هم باشد، نمی‌توان به مراحل عالی انسانیت و معنویت نائل شد. این سخن و صدای بلند عرفای حقیقی است.

زمانی شخصی به خدمت شیخ جعفر آقای مجتهدی می‌رسد و از مشکلاتی چون بیماری زن و دیگر گرفتاری‌هایش شکوه سر می‌دهد و خواستار دعا. او در جواب انگشت بر موضوعی کوچک می‌گذارد که در قاموس دین، ارزش آن اساسی است: شکستن قلب و رانده رَحِم. بله، کسی که رحم را از خانه‌اش دور کند، این گرفتاری‌ها را می‌باید بپذیرد. اکنون که شما اینجا هستید، پیرمردی از بستگانتان از شما ناراضی است و شما دل وی را شکسته‌اید. گرفتاری‌هایی که با آن دست به گریبانید، در اثر آهی است که وی کشیده است. این گرفتاری‌ها هم‌چنان ادامه خواهد داشت و حال عیالتان روز به روز هم بدتر خواهد شد. منبع: یاس عرفان، ص 147

🏴روضه حضرت زهرا سلام الله علیها خداحافظ ای کوچه های مدینه خداحافظ ای میخ پهلو و سینه خداحافظ بستر من خسته خداحافظ یار خانه نشسته خداحافظ ای نمازنشسته خداحافظ گوشواره شکسته خداحافظ دردبازو و سینه خداحافظ ای کوچه های مدینه خداحافظ ای شهر اندوه و کینه خداحافظ ای چادر خاکی خداحافظ ای گریه های شبانه خداحافظ ای شهر پیغمبر خداحافظ ای نخل های مدینه خداحافظ ای خانه ی مهروصفا خداحافظ غریب مدینه خداحافظ علی

یکی از محافظان مرحوم آیت الله حائری شیرازی نقل می‌کند: یک بار که از قم به شیراز می‌آمدیم، در میان راه جلوی یک مسجد بزرگ ایستادیم. وقتی برای تجدید وضو رفتم، دیدم دوتا از دستشویی‌ها کثیف است. آقا به من گفت، اینجا کثیف است. من گفتم: این جا مسؤول دارد و تمییز می‌کند. هوا هم خیلی سرد بود. من دیدم آقا عبایش را درآورد و سرویس‌ها را شست و گفت: نگاه کن دو تا توالت از کار افتاده بود و اگر مسافری می‌آمد، نمی‌توانست استفاده کند. حاال همه می‌توانند استفاده کنند منبع: دو ماهنامه تربیتی اخلاقی خلق، شماره 62ـ63، ص96.

عالِمِ جلیل‌القدر، آیت‌ الله حاج شیخ محمّد حسن مولوی قندهاری مدّتی در نجف اشرف به تحصیل علوم دینی اشتغال داشت و از همان هنگام به عنوان طلبه‌ای متّقی شناخته می‌شد. عشق به اهل‌بیت علیهم السلام در وجودش جاری و جلسات روضه‌خوانی‌اش در نجف اشرف مشهور بود. زمان اقامت در نجف، زیاد در شهر نمی‌ماند و بیرون از شهر قدم می‌زد. معروف بود که در جوانی مقدّس به سر می‌برد و محضرش محفل اُنس و معنویّت بود. هر صبح خدمت امام رضا علیه السلام می‌رسید و حالات خاصّی داشت. از درِ صحن، کفش‌ها را بیرون می‌آورد و پابرهنه داخل می‌شد. در یکی از صحن‌ها حجره‌ای با چند مقبره بود که صاحب حجره، کلید را در اختیارش گذاشته بود و ایشان هر روز یکی دو ساعت در آن حجره به دعا و زیارت می‌پرداخت. نامِ خانه‌ی خود را به احترام حضرت صدّیقه‌ی طاهره سلام الله علیها بیت‌الاحزان گذاشته بود. اشخاصی که با او کاری یا حاجتی داشتند، حتّا وقتی خود ایشان در آن‌جا نبود، چند دقیقه می‌نشستند و حاجت خود را می‌گرفتند و می‌رفتند. این مردِ الهی در رسیدگی به احوال نیازمندان همّتی والا داشت، تا جایی که در برهه‌ای از عمر به صدها خانواده رسیدگی می‌کرد.

توصیه‌هایی از مرحوم قندهاری: 1. نماز خود را اوّل وقت بخوانید و تَرک نکُنید؛ 2. تعقیبات نماز را بخوانید؛ 3. حضورقلب در نماز داشته باشید، از خداوند طلب کنید و او حضور قلب را می‌دهد؛ 4. معصیت نکنید؛ 5. مَحبّت دنیا را از دل خود بیرون کنید؛ 6. با عیالتان خوشرو باشید؛ 7. به آن‌هایی که به شما بدبین هستند خوش‌بین باشید؛ 8 . وقتی حرم امام رضا علیه السلام یا ائمّه و امامزادگان می‌رَوید، طوری نماز بخوانید که ضریح جلوِ شما باشد، تا قبله‌ی سنگی و حقیقی یکی بشود؛ 9. در حرم اهل بیت علیهم السلام به خود ملتفت باشید؛ 10. تیز به ضریح نگاه کنید؛ 11. بیرونِ حرم کفش‌ها را بیرون بیاورید؛ کار نداشته باشید مردم چه می‌گویند. با پای برهنه بروید، چه حرمِ امام، یا امامزاده؛ 12. در زیارات، اوّل به نیّت دیگران زیارت کنید و آخِرین نفر به جای خود.