eitaa logo
مسجد امام هادی علیه السلام
264 دنبال‌کننده
6.9هزار عکس
6هزار ویدیو
306 فایل
مشهد ؛ واقع در بولوار امیرالمؤمنین علیه السلام
مشاهده در ایتا
دانلود
🌱بسم الله الرحمن الرحیم🌱 📍 در 🔺 مقدار حد رکوع : 👈 مقدار واجب : مشهور : به اندازهٔ ای خم شود که نوک انگشتان به زانو برسد. : بنابر احتیاط واجب کف دست به زانو برسد. 👈 مقدار مستحب : کف دست روی کاسهٔ زانو قرار بگیرد. 🔺 گذاشتن یا برداشتن دست از زانو : 👈 : بنابر احتیاط واجب دست ها را بر زانو بگذارد. 👈 : گذاشتن دست بر زانو واجب نیست. 🔺 حد رکوع در نماز نشسته : 👈 مشهور : باید صورت را تا مقابل زانوها خم کند و بهتر است تا مقابل مهر خم کند . 👈 : بنابر احتیاط واجب صورت را تا جای مهر پائین بیآورد. 🦋مسجد امام هادی علیه‌السلام🦋
✅ کیفیّت نماز مورد تأیید امام صادق علیه‌السلام حَمّاد بن عیسی (از اصحاب و شاگردان علیه‌السلام) گوید روزی حضرت به من فرمود: «ای حماد! نمازت را خوب بلدی؟» گفتم: سرورم! من کتاب حَریز را که درباره نماز است، حفظ نموده‌ام. امام علیه‌السلام فرمود: «اشکالی ندارد، بلند شو و نماز بخوان!» حمّاد گوید: برخاستم و رو به قبله نمودم و نماز را شروع کرده و رکوع و سجود کردم. حضرت پس (از اینکه نماز مرا مشاهده کرد) فرمود: «خوب بلد نبودی! چقدر زشت است برای شیعه‌ای که شصت هفتاد سال از عمرش گذشته باشد و (در عمر خود) یک نماز را با رعایت تمام حدود آن بجا نیاورده باشد!» حمّاد گوید احساس شرمندگی کردم و گفتم: فدایتان شوم، نماز را به من بیاموزید. سپس حضرت برخاست و با قامتی راست رو به قبله ایستاد و دست‌های خود را با انگشتانِ به هم چسبیده بیانداخت تا بر رانهای مبارکش قرار گرفت، و دو پای شریفش را به اندازه سه انگشت فاصله، نزدیکِ هم گذاشت و انگشت‌های پا را بطور کامل متوجّه قبله ساخت و از منحرف نکرد و با حالت خشوع فرمود: «اللَّهُ أَكْبَرُ» سپس سوره‌ی حمد و قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ را با ترتیل قرائت فرمود؛ بعد در حالی که ایستاده بود، به اندازه یک نفس کشیدن، صبر کوتاهی نمود؛ سپس دستهایش را تا نزدیک صورت بلند کرد و فرمود: «اللَّهُ أَكْبَر» و همچنان ایستاده بود. سپس به رفت و دستها را چنان بر زانوان گذشت که گودی دو کف دست را برجستگی زانو پر کرد، و زانوان را به عقب زد تا پشت مبارکش صاف و مسطّح شد، چنان که اگر قطره‌ای آب یا روغن بر پشت حضرت می‌ریختند، از جای خود حرکت نمی‌کرد. حضرت گردن شریفش را کشید و چشمانش را بست؛ سپس سه بار به ترتیل فرمود: «سُبْحَانَ رَبِّيَ الْعَظِيمِ وَ بِحَمْدِه»؛ سپس راست ایستاد و چون کاملاً به حالت ایستاده قرار گرفت، فرمود: «سَمِعَ اللَّهُ لِمَنْ حَمِدَه»؛ آنگاه در حالیکه هنوز ایستاده بود، دستهای شریفش را تا نزدیک صورت بالا آورد و فرمود: «اللَّهُ أَكْبَرُ». سپس به رفت و دو کف دست خود را در حالیکه انگشتانش به هم چسبیده بود، در برابر زانوان و دو طرف صورت گذاشت و سه بار فرمود: «سُبْحَانَ رَبِّيَ الْأَعْلَى وَ بِحَمْدِه»؛ هیچ عضوی از بدن شریفش را بر عضو دیگری تکیه نداده بود و هشت موضع را بر زمین قرار داده بود: دو کف دست، دو زانو، دو شست پا، پیشانی و بینی؛ قبلاً فرموده بود: هفت موضع از اینها واجب است که موقع سجده بر زمین باشد و این است که خداوند در قرآن می‌فرماید: «و به راستی که سجده‌گاه‌ها از آنِ خداوند است، پس هرگز با وجود خدا کسی را نخوانید.» (سوره جن، آیه ١٨)»؛ سجده‌گاه‌ها عبارتند از: پیشانی، دو کف دست، دو زانو و دو شست پا؛ که بینی بر خاک نهادن هم از سنّت است. سپس سر از سجده برداشت و وقتی کاملاً در حالت نشسته آرام گرفت، فرمود: «اللَّهُ أَكْبَر»؛ آنگاه بر روی ران چپش نشست، به طوری که روی پای راستش را درون پای چپش قرار داده بود، و فرمود: «أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ رَبِّي وَ أَتُوبُ إِلَيْه»؛ بعد در همان حالی که نشسته بود، فرمود: «اللَّهُ أَكْبَر» و به سجده‌ی دوّم رفت و همان ذکری که در سجده‌ی اوّل گفت را دوباره فرمود و در رکوع و سجود، وزنِ هیچ عضوی را بر عضوِ دیگری نگذاشته بود و به صورت بال وار بود و در سجده، ساعدهایش را هم از زمین بالاتر گرفته بود. بدین ترتیب دو رکعت نماز خواند و برای تشهّد نشست در حالیکه انگشتانِ دو دست مبارکش روی زانوان و به هم چسبیده بود. وقتی که از فارغ شد و سلام داد، به من فرمود: «ای حمّاد! این گونه نماز بخوان!» 📚 کافی (شیخ کلینی)، ج٣، ص٣١١ تهذیب الاحکام (شیخ‌طوسی)، ج۲، ص۸۱
✅ سعی کنیم جزو این دسته از مردم نباشیم! علیه السلام فرمودند: 💢 «منافق نهی می‌کند و خود نهی نمی‌پذیرد و به آنچه امر می‌کند، خودش عمل کننده نیست؛ 📛چون به ایستد، به چپ و راست می‌نگرد؛ 📛چون کند، خود را به زمین می‌اندازد (بعد از رکوع کامل نمی‌ایستد و به همان حال به سجده می‌رود)؛ 📛چون کند، مانند پرندگان نوک به زمین می‌زند (سجده آرام و کامل نمی‌کند) و چون بنشیند، نیم خیز نشیند؛ 📛چون شب شود با اين كه نداشته، دائم به فكر خوردن غذاست و در هنگام روز با آن كه نكرده، همّ و غمّش خوابیدن است؛ 📛اگر سخنى به تو گويد، باشد و اگر به تو وعده‌اى دهد، كند؛ 📛اگر به او اعتماد كنى و امانتى به وی سپارى، به تو كند و اگر با او مخالفت كنى، پشت سرت نماید.» 💠 «عَنْ أَبِي حَمْزَةَ الثُّمَالِيِّ عَنْ سَيِّدِ الْعَابِدِينَ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ علیه السلام قَالَ: ... الْمُنَافِقُ يَنْهَى وَ لَا يَنْتَهِي وَ يَأْمُرُ بِمَا لَا يَأْتِي إِذَا قَامَ فِي الصَّلَاةِ اعْتَرَضَ وَ إِذَا رَكَعَ رَبَضَ وَ إِذَا سَجَدَ نَقَرَ وَ إِذَا جَلَسَ شَغَرَ يُمْسِي وَ هَمُّهُ الطَّعَامُ وَ هُوَ مُفْطِرٌ وَ يُصْبِحُ وَ هَمُّهُ النَّوْمُ وَ لَمْ يَسْهَرْ إِنْ حَدَّثَكَ كَذَبَكَ وَ إِنْ وَعَدَكَ أَخْلَفَكَ وَ إِنِ ائْتَمَنْتَهُ خَانَكَ وَ إِنْ خَالَفْتَهُ اغْتَابَكَ.» 📚 الأمالی (شیخ صدوق)، ص ۴۹۴ @masjedemamhadialaihesalam