. شعر معماری زبان است و موسیقایی شدن تصویر عواطف انسانی در زبان. جز این هرچه هست سرگرمی کودکان کوی است و پیش از خداوند خود مرده است. در همه زبانهای جهان، شاعران بزرگ معماران برجسته زبان اند از هُمر تا الیوت و ییتز و ریلکه و مایاکوفسکی، از امرؤ القيس تا نزار قبانی، از رودکی تا ایرج تا فروغ فرخ زاد. مهدی اخوان ثالث یکی از معماران بزرگ زبان فارسی در عصر ماست. در میان «ماندنی های معماری او در زبان فارسی، گاه، به نمونه هایی می‌رسیم که جز حیرت پناهگاهی نمی یابیم، از مصراع هایی همچون: - شُکرِ پُراشکم نثارت باد! - در خواب های من/ این آب های اهلیِ وحشت - ای همه هستی ز تو، آیا تو هم هستی؟ تا تمامي شعرهای حیرت آوری بمانند «کتیبه» و «نماز» و «آنگاه پس از تندر» و «سبز» و «باغ‌من» و «آواز چگور» و «غزل شماره ۳» و ... در کشورهایی که روی خط زلزله نبوده اند، تاریخ معماری و آثار بازمانده از خلاقیت معماران بزرگ، همه جا باقی است. ادوار معماری آن سرزمین‌ها نمایشگر آفرینش هنری معماران بزرگ آن اقالیم است، در سبک ها و مکتب های گوناگون. معماری ایرانی روی خط زلزله بوده است و تکامل تاریخی‌اش دستخوش ویرانی‌ها. معماری شاعران ما نیز در زبان، روی خط زلزله حوادث اجتماعی و تنزُّلهای فرهنگی بوده است. به همین دلیل آنچه لازمه تکامل موسیقایی زبان در شعر رودکی و فردوسی و سنایی و خاقانی و مولوی و سعدی و حافظ است تا برسیم به ایرج و بهار و شهریار و نیما و اخوان و فروغ، غالبا از نوعی انقطاع، در تاریخ این هنر، خبر می دهد. با اینهمه، در قرن بیستم، شاعران برجسته ای داشته ایم که «‌ماندنی»های درخشانی در حوزه معماری زبان از خود به یادگار نهاده‌اند که اخوان بیش از همه و با تشخص ویژه خویش در این نقش داشته است. ▪️ #درباره_شاعر 📚 از کتاب: حالات و مقامات م.امید/ نوشته محمدرضا شفیعی کدکنی #همه_کتاب_های_یک_شاعر @skybook

. شعر معماری زبان است و موسیقایی شدن تصویر عواطف انسانی در زبان. جز این هرچه هست سرگرمی کودکان کوی است و پیش از خداوند خود مرده است. در همه زبانهای جهان، شاعران بزرگ معماران برجسته زبان اند از هُمر تا الیوت و ییتز و ریلکه و مایاکوفسکی، از امرؤ القيس تا نزار قبانی، از رودکی تا ایرج تا فروغ فرخ زاد. مهدی اخوان ثالث یکی از معماران بزرگ زبان فارسی در عصر ماست. در میان «ماندنی های معماری او در زبان فارسی، گاه، به نمونه هایی می‌رسیم که جز حیرت پناهگاهی نمی یابیم، از مصراع هایی همچون: - شُکرِ پُراشکم نثارت باد! - در خواب های من/ این آب های اهلیِ وحشت - ای همه هستی ز تو، آیا تو هم هستی؟ تا تمامی شعرهای حیرت آوری بمانند «کتیبه» و «نماز» و «آنگاه پس از تندر» و «سبز» و «باغ‌من» و «آواز چگور» و «غزل شماره ۳» و ... در کشورهایی که روی خط زلزله نبوده‌اند، تاریخ معماری و آثار بازمانده از خلاقیت معماران بزرگ، همه جا باقی است. ادوار معماری آن سرزمین‌ها نمایشگر آفرینش هنری معماران بزرگ آن اقالیم است، در سبک‌ها و مکتب‌های گوناگون. معماری ایرانی روی خط زلزله بوده است و تکامل تاریخی‌اش دستخوش ویرانی‌ها. معماری شاعران ما نیز در زبان، روی خط زلزله حوادث اجتماعی و تنزُّلهای فرهنگی بوده است. به همین دلیل آنچه لازمه تکامل موسیقایی زبان در شعر رودکی و فردوسی و سنایی و خاقانی و مولوی و سعدی و حافظ است تا برسیم به ایرج و بهار و شهریار و نیما و اخوان و فروغ، غالبا از نوعی انقطاع، در تاریخ این هنر، خبر می‌دهد. با این‌همه، در قرن بیستم، شاعران برجسته‌ای داشته‌ایم که «‌ماندنی»های درخشانی در حوزه معماری زبان از خود به یادگار نهاده‌اند که اخوان بیش از همه و با تشخص ویژه خویش در این نقش داشته است. #درباره_شاعر 📚 از کتاب: حالات و مقامات م.امید/ نوشته محمدرضا شفیعی کدکنی #همه_کتاب_های_یک_شاعر @skybook