همان سال ٨٠ که وارد مدرسه علمیه شهیدین شدم با آیتالله خوشوقت به عنوان استاد اخلاق مدرسه آشنا شدم.
اینکه پدرخانمِ آقاسیدمصطفی خامنهای بودند همین نسبتشان با آقا ارادت ما را به ایشان بیشتر میکرد.
جذبه ایشان بعضی هفتهها ما را به تهران میکشاند تا در مسجدشان یا جلسات ختم صلوات در شهرک محلاتی برویم و زیارتشان کنیم.
توصیه های حاجآقا به #تقوا و #ترک_لغو خلاصه میشد.
در توضیح تقوا میگفتند انجام واجبات و ترک محرمات و درباره ترک لغو میفرمودند هر حرفی که فایده دنیوی و اخروی ندارد نزنید.
این حرف ها را زیاد شنیده بودیم و بعدا هم زیاد شنیدیم ولی از ایشان انگار جور دیگری صادر میشد.
صلابت و صراحت حاج آقا در مواضع سیاسی بسیار برای طلبه های جوانی مثل ما کمیاب به نظر میآمد و به همین دلیل شخصیت ایشان ذوابعاد و کمنظیر در دل و جان ما قرار گرفته بود.
هنوز ریش نداشتم که سوالاتم را از ایشان میپرسیدم و ایشان با حوصله و به زبان خودم پاسخ میدادند و گاهی سر سفره از غذای خودشان لقمه ای کرامت میکردند و ما کیف میکردیم که از دست مبارکشان لقمه غذایی میخوریم.
ایشان صرفا یک عالم ربانی و عارف واصل نبود، مربی بود، دستگیر بود، پدر بود.
از دأب و منشی که در رفتار با طلاب و جوانان و مردم داشتند، یقین دارم سایه محبتشان بعد از وفات از سر مریدان کم نشده و مشمول دعایشان هستم.
در آستانه سالروز ارتحال این عالم بصیر به روح بلندشان #صلوات میفرستم و کمال تنعم از محضر آلالله در عالم برزخ را برایشان مسئلت دارم.
✍ سیدمرتضی نقیبپور
@sm_naghibpour