همیشه هر وقتْ درِ باغ شهادت، پس از گشوده‌شدنی مثال‌زدنی، دوباره بسته می‌شود، دل ناشهیدانِ زندگیِ دنیا سخت می‌گیرد. کجا کسی دیده است که یک بازی چهل سال طول بکشد. چرا نسل کنونی دل‌سوزان برای دلسوختگان دل به دعا بر نمی‌دارند و عصاره‌ی میوه‌ی دعا را به کام غمزدگان نمی‌ریزند. اثر وضعی اعمال شخص هم حد و اندازه‌ای دارد. شماتت آسمانْ زمین را، تا کی، من آسمانم تو زمینی تا کی، بخواهی یا نخواهی تو همینی تا کِی. مگر ما از گدایِ سر چهارراه، کد ملی می‌گیریم تا برویم حساب‌های بانکی اش را استعلام بگیریم. به نسبت خزانه‌ی بی انتهای خدا یک واحدْ شهادت، از یک ده هزار تومنی به نسبت ثروت ما کمتر است. راستی خدا را چه شده است که اینقدر احساس دیر شدن می‌کنیم. دارد جوری می‌شود که بروم دنبال استشهاد محلی، به التماس بیافتم. و می‌روم بگذار از دوره‌ی فراموش‌کردن، مدرک فراموش‌شدن بگیرم، درستش می‌کنم، اینجور نمی‌شود. خواهی دید، خواهیم دید و من از الان دارم می‌بینم اولین کسی که برای آخرین بار سنگ سرد قبر مرا با اشک گرمش وداع می‌کند. یقینا خود اوست. #آتش‌بس #آتش_بس #سرباز_نبرد_نرم @snn313