اندک اندک دارد یک سال می‌شود که دشنه‌ای کوچک، زخمی بزرگ را بر پیکر جامعه جهانی وارد کرده‌است. این که می‌گوییم زخمی بزرگ قطعاً منحصر در کثرتِ تلفات بیماری نیست؛ هر چند مرگ یک نفر هم، قلب انسان‌های عاطفه‌مند را می‌آزارد. سخن از عوارض فراوان مادی و معنوی است که از ناحیه‌یِ این بیماری گریبان‌گیرِ بشر شده‌است، معضِل بیکاری‌، رکود اقتصادی، دل‌تنگی‌ها، روان‌پریشی‌ها، برخی عادی‌شدن‌های منفی، نظیر عادی‌شدن روابط بی‌واسطه‌یِ دوستان و حتی اقوام درجه یک. اضافه کنید به این‌ها تعطیلیِ مقطعی یا پیوسته‌یِ مراکز علمی، مراکز عبادی، هیئات، مجالس وعظ و خطابه، محافل مناجات و دعا و در صدر آن‌ها، غم غربت حرم‌های آل‌الله که در طول تاریخ، تشرف به آن بیوت نورانی، شفای دردهای جسم و جان مردم بوده‌است. ماه‌هاست که از سنگر نماز جمعه‌یِ تهران، دیگر ندای صلاح و سداد به اقطاب عالم طنین نمی‌افکند؛ و بغضی گلوگیر، مؤثرترین و خاطره‌انگیزترین تریبون جهان اسلام را در دهه‌های اخیر خاموش کرده‌است؛ این کم دردی است!؟ از سوی دیگر محدودیت‌های نو به نو، و شُل‌کن سفت‌کُن‌های ستادی و غیر ستادی، حکایت از حرکت خزنده و چراغ خاموش تئوریِ شیطانیِ نظم نوین جهانی دارد. و این همه در حالی است که درمان درد کهنه قاطبه ملت‌های جهان یعنی فقر و فساد و تبعیض و در یک کلمه ظلم، که ریشه در بی‌تدبیری‌ها، تمردها، تفرعن‌ها، ترک فعل‌ها و روحیه‌یِ استکباری حاکمان دارد ـ به شکلی حق به جانب ـ به فراموشی سپرده می‌شود. #پست_اختصاصی سرباز نبرد نرم ⭕️ سربازِ نبرد نرم ↙️ https://eitaa.com/S_n_n_0