#نکته_اخلاقی ❣️ ▫️نردبانِ عمل حضرت علی(علیه‌السّلام) خطاب به کمیل می‌فرمایند: "مَا مِنْ حَرَكَةٍ إِلَّا وَ أنْتَ مُحْتَاجٌ فِیهَا إِلَى مَعْرِفَةٍ." هیچ حرکتی نیست که تو در آن نیازمند معرفت نباشی. اگر ما این نیاز مبرم به #معرفت را در تمام ابعاد زندگی خود درک نکنیم، هر کاری که انجام دهیم، ابتر و بی‌نتیجه است. آنان که بدون معرفت، عمل زیاد انجام می‌دهند، وجودشان کمتر اثر می‌گیرد؛ امّا کسی که معرفت دارد، عمل کمش هم باکیفیت است و بیشترین اثر را می‌گذارد. چرا؟ چون بی معرفت، انسان هرچه عمل و عبادت داشته باشد، 👈 به حساب خودش واریز می‌کند. ✓ امّا در معرفت، چیزی به او اضافه نمی‌شود؛ چون اکتسابی نیست، بلکه در درون انسان هست و فطرت، آن را می‌یابد؛ فقط باید ظهورش دهد. آن وقت می‌فهمد که واریزهایش توهّمی بوده و همه را بیرون می‌ریزد. ✓ پس عمل بدون معرفت اگرچه بالا رود، عامل را بالا نمی‌کشد؛ چون بهره‌ی عمل برای عامل، به قدر معرفتش است! #معرفت

#نکته_اخلاقی ❣️ 🟢 غَــضَــب ◀️ غَضَب و ‌خشم نیرویی است که برای دفاع از خود و پاسداری از حق در نهاد انسان گذارده شده است، اما اگر از محور اصلی خویش خارج گردد تبدیل به یکی از رذائل بزرگ می‌شود و رذائل مهم دیگری را نیز با خود به همراه می‌آورد. ⭕️ کلمه "غضب" به معنای خشم گرفتن،  و خلاف خشنودی، به کار رفته است ⬅️ امام خمینی غضب را به دو نوع ناپسند و پسندیده تقسیم کرده است؛ غضب ناپسند، تجاوز قوه غضبیّه از حد عقل و اعتدال است و غضب پسندیده به کار بستن قوه غضبیّه در راه حق و تسلیم شدن در برابر عقل سلیم و اوامر دینی که در هر صورت از جنود رحمان خواهد بود. امام خمینی استفاده درست از قوه غضب را منوط به اعتدال این قوه دانسته و معتقد است استفاده نکردن یا استفاده ناصحیح از این قوه، افزون بر کفران نعمت خروج از حد اعتدال نفس است و انسان را از بسیاری از کمالات و پیشرفت‌ها باز می‌دارد. #غضب

#نکته_اخلاقی ❣️ 🔵 معرفت یا عمل؟ آن‌که به معرفت رسید، از عبادت بی‌نیاز نمی‌شود؛ بلکه بیش از بقیه، اهل عمل است و اصلاً نمی‌تواند عبادت نکند. عاملِ بی‌معرفت، زیاد است؛ امّا بامعرفتِ بی‌عمل پیدا نمی‌کنید، چون معرفت عین عمل است. پرستش، به دنبال عرفان می‌آید. کسی که معشوق را شناخته، ناگزیر از تحسین اوست. نماز می‌خواند؛ ولی او نیست که می‌خواند، کار عشقش است. لذا برای عملش حساب باز نمی‌کند. ✓امام صادق(علیه‌السّلام) در کلام جامعی می‌فرمایند: "لَایَقْبَلُ اللهُ عَمَلاً إِلاَّ بِمَعْرِفَةٍ وَ لَا مَعْرِفَةَ إِلاَّ بِعَمَلٍ؛ فَمَنْ عَرَفَ، دَلَّتْهُ الْمَعْرِفَةُ عَلَى الْعَمَلِ وَ مَنْ لَمْ یَعْمَلْ، فَلَا مَعْرِفَةَ لَهُ." [خداوند عملی را جز با معرفت نپذیرد و معرفتی نیست مگر با عمل؛ پس هرکه به معرفت رسید، معرفت، او را به سوی عمل دلالت می‌کند و هرکه عمل نداشت، معرفتی ندارد.] #خودشناسی_خداشناسی