((بو حسین کیمد ی او نو ن آر دیجا دنیا دو لا نو ر)) ((ادیب عا شقلر ین آوار ه صحرا دو لا نور))   قو ر تاریب  دور یانار او ددان او خلیل اللا هی یو نسی بطن سمکد ن  چیخا دو ب وا للا هی دار یدن ایلییو ب آ زا د او رو ح اللا هی بو او کس دور با شینا گنبد مینا دولانور   عد نیده حضر ت طا ها بو نا غم بزمی قو یور نو ح او زی نو حه دئیور  آدم و شیس سینه وو رور هادا ما تم قورو لور مهد ی گلو ب  اوردا دو رور دئیور ایوای حسین وایی  او مو لا دو لا نور  هرمحر م چوخلار  فاطمه نین غصه لر ی   تسلیت سو یله ماقا یا سه گلر  شیعه لر ی آسیه_ مر یم و سارا ایلییر نو حه گر ی با شینه  فا طمه نین حاجر و حوا دولانور نه گورو بدور بوعزا لرده بو مردا ن خدا  طفل شش ساله ده  وار سنی او لا ن دو خسا ن الی  فصل سر ماد ه و گرماد ه هامی دیلده نوا دئلی دیوانه دی بو للارمگر آیا دولانور   مست ادیب عشق حسین دنیا دا فر زانه لر ی  قا ره اگنیند ه  دو لو ب جمله عزاخا نه لر ی  الی قو ینو ندا چو خی ترک الییو ب خا نه لر ی کوچه با زار ی او لارواله و شیدا دولا نور   هر یانابا خسا ن حسین پر چمی او ردا سا چیلو ب   بله فر صت اله دو شمز در ر حمت آچیلوب  چا ره سیز درد ی او لانلا ر داگلوب دورقوشو لو ب  دئیه بو لمورسوزو نی کیمسییه اما دو لا نور  اللر ین سینه و ه قوی بات گیلا اندو ه و غمه  عا رف او ل حیله ء دشمنلر ی عا لمد ه یئمه نظر طعنیله زنجیر وورا نا  با خما دئمه گجه نین عا لمی بیهو ده وبیجا دولا نور   بی ریا بیر دفعه گر  دیلد ن حسین وا ی د ئیه سن  در د یو ین حاجتینی بوقا پو دا ن ایستییه سن  دید ه معرفت و عشقیله با خسان گوره سن  که عزا داری لریله اوز ی زهرا  دو لا نور یا س دوتوب جد ی پیا مبر بو ناجنتد ه  الا ن  انبیا لرگر ینو ب قا ره -  اولو ب سینه زنا ن تک عزا دار ی دگل واله و حیر ا ن دولا نا ن  بو حسینین با شینا عر ش معلا د ولا نور  سا لد یلا قا رداشینین دشمن قر آن قو لینی   اونو ن ئولما قلیقی سیند یرد ی اما مین بئلینی   هئله بیراصغر ی وار دو رکه او نو ن بیرتلینی   قیمت جا نیله آلماق لیقا لعیادولا نور  گل یکا ن کهریزه بیر عده ای دل خستییه با خ  صا حب عصر آدینا دا یر او لا ن دسییه باخ   بیز کیمو خ عا شق او لا خ عا شق وارستییه با خ    الی قوینو نداگلوب زینب علیا دو لانور شهدا نین یئر ی بوئو لکه ده الا ن گویو نور آدلار ی وقتی گلور ها  ممی اور کلر دویو نور     عد نیده  د یلدن اولار ها مو سی الان سو یو نور    شهدا قانیئیله پر چم مولا دولانور میر لطیف  _گرز علی _ شورالدینیله  _ میر جعفر  عرش اعلا یه گئد یب قالما دی اوللاردا ن اثر    ایکی قاردا ش بیری میرهادی_ بیر  ی میر اژدر بو لارین عشقی  اورکلر ده اد یب جا  دولا نور  رو سفیدگتد ی شهید لر ها مو سی دنیادن  دو برادر- غفار _میزعلی مه سیما دن قلمین قد رتی یو خ قطره یا زا در یا دن شهدا عشقینه مو ج ایلور ی دریا د و لا نور  رضو ی  _ ها شمی وحیدر ی مر دا ن دلیر  میر رحیم _ معصو میلن _  حمز ه لو _ دعو ا گو نی شیر میر حسین  و میرعزیز - ذاکر ی برران شمشیر با شینا مظلوم حسینین بو لاراوردا دو لانور  گلشن دینه وئر یب سو یرینه احمد قان   نعمتی- محبو ب عراقی حسین  پیری جوان   او شهید برجلو د ا گتدی همان دوز  یو لدا ن   هجله گا هلار ینا با خسا ن  غم عظما  دو لا نور یکا ئیل آفتا ب وجنگی او رحما ن  رشید  حکمعلی پیری _ حصار ی اوچ عراقی   شهید   یوزلری اولدی بولارین هر ایکی دنیا سفید رو حلاری ایندی گئدیب جنت الا علادو لانور  بیرده اسفندیار و رستمی و میر   قربا ن  جا معی لن او حسینی ایکی مظلو م جوا ن سید آقا - میر ولی ده وئردیله حق جبهه ده جان بو ایکه قاداشیله ایندی او سقا دو لا نور   عبد الله  جامعی دن ده سئورم بیر یاداو لا   یکانی مطلقین اوروحی همیشه شادالا شهدادن گر ک هر یئرده همیشه آد اولا  بو یکاناتیده گل گور نه غم افزا دولانور   مصطفی زاده-آ خو ندی و – نظرلو –شیخلو آلتی تن نوری – نبی لو – علی اقا – سید لو مر تضائیله – محمد نظری  غیر تلو باغ فر دوسیده عشاق دل آرا دولانور     چنگیز – ابرا هیم – حسن – عیوض – علی - زیبادن  اصغر آهنگری و حققی او با تقوادن  بو لار ین یرمیسده   گتد ی یکا ن علیا دن  بو لارین عشقینه الحق یکان علیا دولانور   یا زورا م– محبوب و- قر با ن علی  شیخ بگلو دن  شاد او لا روحی  حسندن –حسن ء بگلو دن  او شهید قادرحسن زاده ء - میر زالو دن  چار کسن اهلینی بو للار ائدیب احیا دولانور   یا دگار ی گنه سا لدی بونمک زار ه او زو ن سگ مر دار  حسا ب ایله یئر ه سا لما سو زو ن  

استمداد حضرت ابوالفضل علیه السلام .  #زبدةالاشعار  . : @nohe_torki . مرحوم سعدی زمان . جلّاد الینده قالدیم تیز گل هرایه قارداش قالمور او قدر باشیم گچسون جدایه قارداش . یا سیدی اماندور – قانیم سو تک رواندور . . اوّلده صاق قولومدان ایتدی یارا اصابت صول الّی ایلدیم من او دینیمه حمایت آخر صول الده گیتدی تاپدی قوشون جسارت وصل اولدی پیکریمده یاره یارایه قارداش . . شهبازی گوردی السیز ال قوم کافر آچدی از بسکه اوخ ورولدی جسمیمده شهپر آچدی اوج وصال یاره روحیم قوشی پر آچدی مشتاقیدی ازلدن بو مدّعایه قارداش . . گلدی نه ظلم دوزدوم بو لشگر ستمدن ئولم دئدیم بو چولده ال چکمرم علمدن بیر ظلم اولوندی اما بیر شوم بَد شِیَمدَن یاتدی علم اوجالدی آهیم سمایه قارداش . . قولّاریمی بدندن تا قوم کینه سالدی قلبیمده داغ حسرت مشگیم دیشیمده قالدی ببر اوخ ولیک مندن آرام و طاقت آلدی مشکه توخوندی سعییم گیتدی هوایه قارداش . . تیکمیشدیلر بو مشکه گوز عترت رسالت اما بو اهل کوفه ایتدی منی خجالت تیر جفا ایدنده سو مشگمه اصابت نی تک یارالی گوگلوم گلدی نوایه قارداش . . بیر مشگ سو یولوندا من چکدیم ال اوزومدن راضیدیم اوخ دگنده مشگه دگه گوزیمدن مشق آلدی بیر کماندار اوز دلده کی سوزیمدن ووردی بیر اوخ گوزیمدن باخ ماجرایه قارداش . . دوزدوم نقدری ووردی تیغ و خدنگ دشمن آخر منی ایاقدان سالدی عمود آهن گلدیم یره یوز اوسته صد پاره جسمیله من اوج ایتدی دود آهیم عرش علایه قارداش . . گوردی منی بو لشگر ال یوخ بدن یارالی آلدی آرایه قارداش مین اوچی بیر غزالی بیر حاله دوشدی جسمیم سویلر گورن بو حالی بیر دسته گل داغیلمش دشت بلایه قارداش . . من بیر نفر یارالی اون یدّی کینه پرور ال یوخ ویرم قباقه قاتللر الده خنجر اللرده قالدی باشیم لطف ایله گل برادر سال باشیم اوسته بیرده جان اوسته سایه قارداش . . دعواده شیریدیم من آگاهسن اؤزون سن باک ایلمزدیم اصلا یوزمین سپاهدن من پنجم ولی کسیلدی روبه خصال دشمن ال تاپدی شیرزاد شیرخدایه قارداش . . یتمز بو غم تمامه مین ایل کتابت اولسا بیر ذرّه گر «حسینی» سنده لیاقت اولسا عباس دعوت ایلر قصدون زیارت اولسا بو جمعیله گیدرسن بیر کربلایه قارداش .

‍ ⭕️ بصيرت حضرت اباالفضل در روز تاسوعا و عاشورا ◾️رهبر معظم انقلاب: بصیرت اباالفضل العبّاس کجاست؟همه یاران حسینی، صاحبان بصیرت بودند؛ اما او بصیرت را بیشتر نشان داد. ◾️در روز تاسوعا، مثل امروز عصری، وقتی که فرصتی پیدا شد که او خود را از این بلا نجات دهد؛ یعنی آمدند به او پیشنهاد تسلیم و امان‌نامه کردند و گفتند ما تو را امان میدهیم؛ چنان بر خورد جوانمردانه‌ای کرد که دشمن را پشیمان نمود. گفت: من از حسین جدا شوم!؟ وای بر شما! اف بر شما و امان‌نامه شما! ◾️ نمونه دیگرِ بصیرت او این بود که به سه نفر از برادرانش هم که با او بودند، دستور داد که قبل از او به میدان بروند و مجاهدت کنند؛ تا این‌که به شهادت رسیدند. میدانید که آنها چهار برادر از یک مادر بودند: اباالفضل العبّاس - برادر بزرگتر - جعفر، عبداللَّه و عثمان. انسان برادرانش را در مقابل چشم خود برای حسین‌بن‌علی قربانی کند؛ به فکر مادر داغدارش هم نباشد که بگوید یکی از برادران برود تا این‌که مادرم دلخوش باشد؛ به فکر سرپرستی فرزندان صغیر خودش هم نباشد که در مدینه هستند؛ این همان بصیرت است. ٧٩‌/١‌/٢۶ 🆔 @pedarefetneh | #پدرفتنه 🆔 @pedarefetneh | #پدرفتنه

امشب شهادت نامه عشاق امضا می شود

گفت: ای گروه! هرکه ندارد هوای ما سر گیرد و برون رود از کربلای ما... تا دست و رو نشُست به خون، می‌نیافت کس راه طواف بر حرم کبریای ما این عرصه نیست جلوه‌گه روبه و گراز شیرافکن است بادیهٔ ابتلای ما همراز بزم ما نبوَد طالبان جاه بیگانه باید از دو جهان آشنای ما برگردد آنکه با هَوَس کشور آمده سر ناورد به افسر شاهی، گدای ما ما را هوای سلطنت مُلک دیگر است کاین عرصه نیست در خور فرّ همای ما یزدان ذوالجلال به خلوت‌سرای قدس آراسته‌ست بزم ضیافت برای ما...

امشب شهادت نامه ی عشاق امضا می شود فردا ز خون عاشقان این دشت دریا می شود امشب کنار یکدگر بنشسته آل مصطفی فردا پریشان جمعشان چون قلب زهرا می شود امشب صدای خواندن قرآن به گوش آید ولی فردا صدای الامان زین دشت برپا می شود امشب کنار مادرش لب تشنه اصغر خفته است فردا خدایا بسترش آغوش صحرا می شود امشب که جمع کودکان در خواب ناز آسوده اند فردا به زیر خارها گمگشته پیدا می شود امشب رقیه حلقه ی زرین اگر دارد به گوش فردا دریغ این گوشوار از گوش او وا می شود امشب به خیل تشنگان عباس باشد پاسبان فردا کنار علقمه بی دست سقا می شود امشب بُوَد جای علی آغوش گرم مادرش فردا چو گل ها پیکرش پامال اعدا می شود امشب گرفته در میان، اصحاب، ثارالله را فردا عزیز فاطمه بی یار و تنها می شود امشب به دست شاه دین باشد سلیمانی نگین فردا به دست ساربان این حلقه یغما می شود امشب سر سرّ خدا بر دامن زینب بُوَد فردا انیس خولی و دیر نصارا می شود ترسم زمین و آسمان زیر و زبر گردد "حسان" فردا اسارت نامه ی زینب چو اجرا می شود

در منابع آمده است که لشکر عمر سعد عصر روز تاسوعا قصد حمله داشت، ولی امام حسین(ع) از حضرت عباس(ع) خواست از آنان یک شب مهلت بگیرد تا عبادت کنند. امام حسین(ع) در این شب با یارانش سخن گفت و آنان را باوفاترین یاران خواند و آنان نیز در سخنانی حماسی، اعلام وفاداری کردند. در مجالس عزاداری در شب عاشورا، وقایعی که در این شب در خیمه‌گاه امام حسین رخ داده است، بازگو می‌شود.

امام حسین(ع) در اوایل شب یاران خود را جمع کرد و پس از حمد و ثنای خداوند خطاب به آنان گفت: « فَإِنِّي لَا أَعْلَمُ أَصْحَاباً أَوْفَى وَ لَا خَيْراً مِنْ أَصْحَابِي وَ لَا أَهْلَ بَيْتٍ أَبَرَّ وَ لَا أَوْصَلَ مِنْ أَهْلِ بَيْتِي فَجَزَاكُمُ الله عَنِّي خَيْرا»«همانا من یارانی باوفاتر و بهتر از یاران خود، و خاندان و اهل­بیتی را نیكوکارتر و با­پیوندتر از اهل‌بیت خود سراغ ندارم؛ خدایتان از جانب من پاداش نیکو دهد.» سپس چنین ادامه داد: به گمانم این، آخرین روزی است که از سوی این قوم مهلت داریم. آگاه باشید که من به شما اجازه (رفتن) دادم. پس همه با خیالی آسوده بروید که بیعتی از من بر گردن شما نیست. اینک که سیاهی شب شما را پوشانده، آن را مَرکبی برگیرید و بروید. در این هنگام ابتدا اهل بیت امام و بر اساس نقل هایی نخستین نفر حضرت عباس(ع) سکوت را شکست [۱]و سپس یاران امام هر یک در سخنانی حماسی، اعلام وفاداری کردند و بر فدا کردن جان خویش در دفاع از امام تاکید کردند. منابع تاریخی و مقاتل برخی از این سخنان را ضبط کرده‌اند.[۲] جمله معروف قاسم بن حسن، احلی من العسل (شیرین‌تر از عسل) در پاسخ به سوال امام(ع) که مرگ در نظرت چگونه است مربوط به همین جلسه است.[۳] پاسداری از خیمه‌ها شب عاشورا حضرت عباس(ع) پاسداری از حرم را بر عهده گرفت. زهیر نیز با او همراه شد.[۴] گفتگوی بریر با عمر بن سعد به گزارش برخی منابع، در این شب، بریر بن خضیر از امام(ع) اجازه خواست تا نزد عمر بن سعد برود و او را موعظه کند. امام(ع) پذیرفت. بریر نزد عمر بن سعد رفت و به چادرش وارد شد و بدون آن که سلام کند، نشست. عمر خشمگین شد و گفت: «ای برادر همدانی، چه چیز تو را از سلام کردن بر من باز داشت؟ آیا مسلمان نیستم و خدا و رسولش را نمی‌شناسم و به حق گواهی نمی‌دهم؟» بریر گفت: «اگر آن طور که تو می‌گویی خدا و پیغمبرشناس بودی، عازم کشتن خاندان پیامبر(ص) نمی‌گشتی، وانگهی این فرات زلال است که امواجش مانند شکم مار درهم می‌پیچد و حیوانات عراق از آن می‌نوشند؛ اما حسین بن علی(ع) -و برادران و زنان و خاندانش- از تشنگی می‌میرند. تو آنان را از نوشیدن آب فرات مانع گشته‌ای و فکر می‌کنی که خدا و رسول(ص) او را می‌شناسی؟» عمر سعد اندکی سر به زیر انداخت و آنگاه سرش را بلند کرد و گفت: «ای بریر به خدا قسم یقین دارم که هر کس با آنان بجنگد و حق‌شان را غصب کند ناگزیر در آتش است؛ ولی‌ای بریر آیا از من می‌خواهی که ولایت ری را واگذارم که به دیگری برسد؟ به خدا سوگند نفس من چنین چیزی را نمی‌پذیرد.» آن‌گاه گفت: «عبیدالله به جای قوم خویش مرا به اجرای نقشه‌ای فرا خواند که اینک در پی انجام آنم. به خدا سوگند، می‌دانم و سرگردانم و میان دو خطر خویش اندیشناکم: آیا ملک ری را رها کنم، در حالی که آرزوی من است، یا آن که گناه قتل حسین(ع) را به گردن گیرم؟ در کشتن حسین(ع) آتشی است که جلوگیری از آن ممکن نیست و ملک ری نیز نور چشم من است.» پس بریر نزد امام(ع) بازگشت و گفت: «ای فرزند رسول خدا(ص) عمر بن سعد در برابر ملک ری به کشتن تو رضایت داده است.»[۵]

بررسی میدان جنگ در نیمه‌های شب عاشورا، امام حسین(ع)، برای بررسی تپه‌ها و گردنه‌های اطراف، تنها از خیمه خارج شد؛ نافع بن هلال متوجه شد و آهسته به دنبال ایشان به راه افتاد. امام(ع) متوجه حضور نافع شد و پرسید: «چرا از خیمه بیرون آمدی؟» نافع گفت: «ای فرزند رسول خدا(ص)! خروج شما از خیمه‌گاه به طرف این سپاه طغیانگر، مرا به وحشت انداخته است.» امام(ع) فرمود: «من از خیمه بیرون آمدم تا پیش از حمله فردا، از این پستی و بلندی‌ها بازدید کنم.» پس از انجام بازرسی، حضرت(ع) در راه بازگشت به نافع فرمود: «آیا نمی‌خواهی در این شب تار از بین این دو کوه بگذری و جان خودت را نجات دهی؟» نافع خود را به روی قدم‌های امام(ع) انداخته، گفت: «شمشیری دارم که به هزار درهم می‌ارزد و اسبی دارم که به همین اندازه می‌ارزد، پس به آن خدایی که به حضور در رکاب شما، بر من منت نهاد سوگند، تا هنگامی که شمشیرم به کار آید و اسبم از حرکت باز نایستد هرگز از شما جدا نمی‌شوم.»[۶] نگرانی زینب(س) از وفادار ماندن اصحاب پس از آن گفتگو امام(ع) به اردوگاه برگشت و وارد خیمه خواهرش زینب(س) شد. نافع بن هلال در بیرون خیمه منتظر امام(ع) نشسته بود که شنید حضرت زینب(س) به امام(ع) عرض کرد: «آیا شما یارانتان را آزموده‌اید؟ از این نگرانم که آنان نیز به ما پشت کنند و در هنگامه درگیری شما را تسلیم دشمن کنند.» امام(ع) در پاسخ فرمود: «به خدا سوگند، این‌ها را امتحان کرده‌ام و آنان را مردانی یافتم که سینه سپر کرده‌اند، به گونه‌ای که مرگ را به گوشه چشمان‌شان می‌نگرند و به مرگ در راه من همچون شیرخواره به سینه مادرش انس دارند.» نافع هنگامی که احساس کرد اهل بیت امام حسین(ع) نگران وفاداری و استقامت اصحاب هستند، نزد حبیب بن مظاهر رفته و با مشورت او، تصمیم گرفتند با همراهی بقیه اصحاب به امام(ع) و اهل بیت ایشان اطمینان دهند که تا آخرین قطره خون از ایشان دفاع خواهند کرد.[۷] حبیب بن مظاهر یاران امام(ع) را ندا داد تا جمع شوند. سپس به بنی‌هاشم گفت: به خیمه‌های خویش باز گردند؛ بعد رو به اصحاب کرد و آنچه را از نافع شنیده بود، بازگو کرد. همگی گفتند: «به آن خدایی که بر ما منت نهاد که در این جایگاه قرار بگیریم، اگر منتظر فرمان حسین(ع) نبودیم، اکنون با شتاب بر آنان حمله می‌کردیم تا جان خویش را پاک و چشم را روشن سازیم». حبیب به همراه اصحاب با شمشیرهای کشیده و یک صدا به نزدیک حرم اهل بیت(ع) رفتند و گفتند: «ای حریم رسول خدا(ص)! این شمشیرهای جوانان و جوانمردان شماست که به غلاف نخواهد رفت تا این که گردن بدخواهان شما را بزند. این نیزه‌های پسران شماست، سوگند یاد کرده‌اند که آن را تنها در سینه کسانی فروبرند که از دعوتتان سر بر تافته‌اند.»[۸] شب مناجات عصر تاسوعا عمر بن سعد به لشکریان خود فرمان حمله داد. وقتی امام(ع) از نیت دشمن آگاه شد، به برادرش عباس فرمود: «اگر می‌توانی آنها را راضی کن که جنگ را تا فردا به تأخیر اندازند و امشب را به ما مهلت دهند تا با خدای خود راز و نیاز کنیم و به درگاهش نماز بگزاریم. خدا می‌داند که من نماز و تلاوت قرآن را بسیار دوست می‌دارم.»[۹] در منابع نقل شده است که امام و یارانش در طول آن شب به نماز و دعا و استغفار مشغول بودند.[۱۰] سید بن طاووس در لهوف می‌نویسد امام(ع) و یارانش آن شب را در حالی به صبح رساندند که زمزمه و همهمه مناجاتشان در رکوع سجده و نمازشان همانند زنبوران عسل به گوش می‌رسید.[یادداشت ۱] [۱۱]

اشعار امام حسین(ع) در شب عاشورا: یا دَهْرُ أُفٍّ لَک مِنْ خَلِیلِ کمْ لَک بِالْإِشْرَاقِ وَ الْأَصِیلِ مِنْ صَاحِبٍ أَوْ طَالِبٍ قَتِیلِ وَ الدَّهْرُ لَا یقْنَعُ بِالْبَدِیلِ وَ إِنَّمَا الْأَمْرُ إِلَی الْجَلِیلِ وَ کلُّ حَی سَالِک سَبِیلِی الارشاد، شیخ مفید، ج۲، ص۹۳

عاشور، عاشورا و عاشوراء، بنا به قول مشهور علمای لغت، دهم محرم را گویند و آن روزی است که حسین بن علی(ع) شهید شد.[۱] در «جمهرة اللغة» آمده است روز عاشورا پس از اسلام به این نام خوانده شده و در جاهلیت چنین نامی وجود نداشته است.[۲] گفته شده بعضی از واژه‌شناسان، عاشورا را کلمه‌ای عبرانی و مُعَرَّب (عربی شده) واژه عاشور دانسته‌اند.[۳] عاشورا در زبان عبری برای نامیدن روز دهم ماه تشری (ماه یهودی) به کار می‌رود.[۴] امام عسکری(ع) در توقیعی که برای وکیلش قاسم بن علاء نوشته است دعایی را برای روز سوم شعبان توصیه کرده و در پایان آخرین دعای امام حسین(ع) را در روز عاشورا نقل کرده و از عاشورا به عنوان یوم کوثر یاد کرده است. علامه مجلسی در بحارالانوار کُوثِر را فعل مجهول دانسته یعنی روزی که به واسطه کثرت دشمن امام حسین(ع) مغلوب واقع شد