صبح حسینی

از راه می‌رسند پدرها غروب‌ها  دنیای خانه، روشن و زیبا غروب‌ها  از راه می‌رسند پدرها و خانه‌ها  آغوش

صبح حسینی

 بابا سرم تنم کمرم پهلویم پرم یکی دوتا که نیست کبودی پیکرم   بیش از همین مخواه وگرنه به جان تو ب

صبح حسینی

... بابا سرم تنم کمرم پهلویم پرم یکی دو تا که نیست کبودی پیکرم ... اندازه لب تو لبم شد ترَک ترَ

صبح حسینی

رسید عصر و غزل های آب ماند و رباب و سینه ای که شد از غم کباب ماند و رباب چه شد که تیر سه شعبه؟ چ

صبح حسینی

چه با وقار از آن ازدحام بر می گشت   نبرد تن به تنش شد تمام بر می گشت   عموی كوچك سادات حاجی عشق است

صبح حسینی

دست بر طناب می گیرد بچه را از رباب می گیرد بچه را از رباب می گیرد خیمه را اضطراب می گیرد دست و پا