🌸🍃
زیاد با کسی صمیمی نمی‌شد و با آدم‌های زیادی حرف نمی‌زد، این عادت را از کودکی داشت و این از او آدمِ تنهایی ساخته‌بود.
دلش که می‌گرفت، جز آغوش خیابان، آغوش دیگری نمی‌یافت که به آن پناه ببرد. سرش را روی شانه‌ای نمی‌گذاشت و نمی‌گریست و بغض‌های فروخورده، از او یک انسان بی‌طاقت و خشمگین ساخته‌بودند.
وقت‌هایی که زیاد دلش می‌گرفت، شبیه به سلاح دیوانه‌ای می‌شد که از درون، به خودش شلیک می‌کرد.
کلمات، تیرهای ملتهبی بودند که ذهنش را به هم می‌ریختند.
او باید به کسی اعتماد می‌کرد، او باید می‌گریست، او باید حرف می‌زد.
#نرگس‌صرافیان‌طوفان
دلانه هات رو برام ارسال کن🍃🌸👇
@Aseman100
🌸🍃
زیاد با کسی صمیمی نمی‌شد و با آدم‌های زیادی حرف نمی‌زد، این عادت را از کودکی داشت و این از او آدمِ تنهایی ساخته‌بود.
دلش که می‌گرفت، جز آغوش خیابان، آغوش دیگری نمی‌یافت که به آن پناه ببرد. سرش را روی شانه‌ای نمی‌گذاشت و نمی‌گریست و بغض‌های فروخورده، از او یک انسان بی‌طاقت و خشمگین ساخته‌بودند.
وقت‌هایی که زیاد دلش می‌گرفت، شبیه به سلاح دیوانه‌ای می‌شد که از درون، به خودش شلیک می‌کرد.
کلمات، تیرهای ملتهبی بودند که ذهنش را به هم می‌ریختند.
او باید به کسی اعتماد می‌کرد، او باید می‌گریست، او باید حرف می‌زد.
#نرگس‌صرافیان‌طوفان
دلانه هات رو برام ارسال کن🍃🌸👇
@Aseman100
🌸🍃
زیاد با کسی صمیمی نمی‌شد و با آدم‌های زیادی حرف نمی‌زد، این عادت را از کودکی داشت و این از او آدمِ تنهایی ساخته‌بود.
دلش که می‌گرفت، جز آغوش خیابان، آغوش دیگری نمی‌یافت که به آن پناه ببرد. سرش را روی شانه‌ای نمی‌گذاشت و نمی‌گریست و بغض‌های فروخورده، از او یک انسان بی‌طاقت و خشمگین ساخته‌بودند.
وقت‌هایی که زیاد دلش می‌گرفت، شبیه به سلاح دیوانه‌ای می‌شد که از درون، به خودش شلیک می‌کرد.
کلمات، تیرهای ملتهبی بودند که ذهنش را به هم می‌ریختند.
او باید به کسی اعتماد می‌کرد، او باید می‌گریست، او باید حرف می‌زد.
#نرگس‌صرافیان‌طوفان
دلانه هات رو برام ارسال کن🍃🌸👇
@Aseman100
🌸🍃
زیاد با کسی صمیمی نمی‌شد و با آدم‌های زیادی حرف نمی‌زد، این عادت را از کودکی داشت و این از او آدمِ تنهایی ساخته‌بود.
دلش که می‌گرفت، جز آغوش خیابان، آغوش دیگری نمی‌یافت که به آن پناه ببرد. سرش را روی شانه‌ای نمی‌گذاشت و نمی‌گریست و بغض‌های فروخورده، از او یک انسان بی‌طاقت و خشمگین ساخته‌بودند.
وقت‌هایی که زیاد دلش می‌گرفت، شبیه به سلاح دیوانه‌ای می‌شد که از درون، به خودش شلیک می‌کرد.
کلمات، تیرهای ملتهبی بودند که ذهنش را به هم می‌ریختند.
او باید به کسی اعتماد می‌کرد، او باید می‌گریست، او باید حرف می‌زد.
#نرگس‌صرافیان‌طوفان
دلانه هات رو برام ارسال کن🍃🌸👇
@Aseman100