دیروز تدفین شهید سید حسن نصرالله انجام شد و ما رسما آسیب پذیرتر از همیشه شدیم. قاتلان رسمی و غیررسمی سید، در حال تماشا بودن. اسرائیلی‌ها به عنوان قاتلان رسمی، چند جت جنگی فرستادن و اعلام حضور کردن. ولی قاتلان غیررسمی برای ما با اشک و آه روایتگر میدانی و غیر میدانی مراسم تشییع بودن. این‌ها کی هستن؟ همه می‌دونیم. ولی بازم می‌نویسم.

قاتلان غیر رسمی شهید نصرالله خیلی‌هاشون تلاش کردن به مراسم تشییع برسن و رسیدن. چون ارتباطات خوبی هم دارن. خیلی‌هاشون هم نرسیدن و از اینجا سوز و گریه‌شون رو برای ما به اشتراک گذاشتن. ولی خانم‌ها و آقایون گریان! کی بود که خون اهالی مقاومت رو ارزون کرد؟ کی دشمن رو به این محاسبه رسوند که می‌تونه بزرگترین‌های ما رو به شهادت برسونه و آب از آب تکون نخوره! روندی که از شهادت شهید سلیمانی شروع شد و بعد از شهادت شهید رییسی با عملکرد درخشان این‌ها در انتخابات، سرعت گرفت و با شهادت اسماعیل هنیه به اوج خودش رسید. تا قیامت هم انکار کنید، پاتون وسطه عزیزان.

حکومت سوریه کاملا عوض شد. رژیم جدید بارها حسن نیتش رو نسبت به رژیم صهیونیستی ابراز کرد و در عمل نشون داد. رژیم صهیونیستی بارها دار و ندار نظامی و زیرساختی سوریه رو در حکومت جدید بمباران کرد و نهایتا: وزیر خارجه رژیم صهیونیستی معتقده که اسرائیل امیدی برای تغییر واقعی در سوریه جهادی نداره! بعد توی ایران معتقدن اگر برن مشکلاتشون رو حل کنن، یهو با غرب و اسرائیل داداشی میشن و مشکلی نخواهند داشت. در ضمن، تحریم های سوریه سرجاشون هستن!

💡مرور کودتایی: کودتای آمریکایی در گواتمالا در سال 1954 و بعد از کودتا علیه مصدق در ایران، این کودتا در گواتمالا انجام شد. دولت آیزنهاور این کودتا رو انجام داد. دولت یوزمن در گواتمالا، دولتی دموکراتیک بود ولی به دلیل گرایش‌های چپی که داشت، آمریکا ترجیح داد که نباشه. سیا کودتا رو اجرا کرد و آرماس با حمایت آمریکا دولت یوزمن رو سرنگون کرد و بعد در یک همه پرسی مهندسی شده، به ریاست جمهوری خودش مشروعیت داد و این شروعی بود برای یک سلسله طولانی دیکتاتوری های نظامی در گواتمالا و چندین دهه جنگ داخلی که طی اون دویست هزار گواتمالایی کشته شدن که 90 درصدشون رو دولت کشت.

منم درباره ی کودتای گواتمالا شنیدم، ولی اینی که خوندید، خلاصه نوشته‌ی فیلیپ گوردون هماهنگ کننده اسبق کاخ سفید در امور خاورمیانه ست. این بخش از کتاب "شکست در بازی طولانی" خلاصه شده.

این روزها به این فکر می‌کنم که اگر ایران به اردوغان کمک نمی‌کرد و کودتا علیه‌ش جواب می‌داد، وضعیت بهتر نبود؟ نمی‌شه قطعی نظر داد. ولی مسئله اینه که اسلامگراهای ترکیه توانایی بازی با کارت تکفیری‌های غیرعرب و عرب رو دارن و جریانات دیگه ترکیه احتمالا این توانایی رو نداشتن.

ترکیه ی ساخته شده بر بقایای عثمانی، هیچوقت به دیوار سخت نخورده. بعد جنگ جهانی دوم هم همیشه عضوی از نظم لیبرال بوده و از امکاناتش استفاده کرده. اون‌ها تا الان بازی کردن و رشد کردن. ولی صحنه ی واقعی دنیا همیشه بازی مار و پله نیست. شطرنجه و میدان گوشت و فولاد و خون. کسانی برنده نهایی هستن که قبلا زیر فشار آبدیده شدن، نه حکومتی که با ادا و خوش شانسی جغرافیایی، می‌خواد کارش رو پیش ببره.