مرجفون زمانه‌ات را بشناس امام خامنه ای: "این خیلی مهم است، بعضی‌ها: با خبری که می دهند، با تحلیلی که می کنند، با تفسیری که از وقایع می کنند؛ در مردم تردید ایجاد می کنند، ترس ایجاد می کنند! این از نظر خدای متعال مردود است، قرآن صریح است در این معنا، قرآن صریح در این معنا است: لَئِن لَم یَنتَهِ المُنافِقونَ وَ الَّذینَ فی‌ قُلوبِهِم مَرَضٌ وَ المُرجِفونَ فِی المَدینَة؛ «مرجفون» یعنی همین ها. «مرجفون» یعنی کسانی که در دل مردم اضطراب ایجاد می کنند، ترس ایجاد می کنند. اگر چنانچه این ها از این کارشان دست برندارند، خدای متعال به پیغمبر می‌فرماید: لَنُغریَنَّکَ بِهِم‌؛ تو را مأمور می کنیم که به سراغ این ها بروی و مجازاتشان کنی." ۱۴۰۳/۰۸/۰۶

جمعه نصر در آینه " سید علی " روی نورانی ، تو محو کند ظلمت را نطق گویای تو تفسیر کند نصرت را صولت حیدریت قوّت قلب همه است دم عیسایی تو زنده کند امّت را خطبه ات نقشه ی راه است به میدان عمل درس دادی به همه خلق جهان حکمت را شیعه و سنّی و احرار فدایی تواند عشق تو شرح دهد قصه این وحدت را بحر طوفان زده را فُلک نجاتی ای مرد قلب آرام تو تسخیر کند شدّت را غیرتت عزت اسلام و مسلمانان است هیبت توست که تحقیر کند ذلّت را با وجود تو خدا داده به ما صبر و ظفر به دعای تو کند باز دَر رحمت را شیعه امروز عزیز است و علمدار سپاه حق به یمن تو عطا کرد به ما عزت را اخم تو می شکند هیمنه ی صهیون را می چشاند به شیاطین جهان خفّت را با عصای تو شود سِحر یهودا باطل کم کنی از سر خوبان جهان نکبت را جمعه نصر چه خواندی تو ، که با آیه فتح در دل اهرمن انداخته ای وحشت را حق به پاداش جهادی که نمودی با خصم میرساند پس از این حیرت ما حجت را عطر گلهای " شقایق" ز قدمهای علیست می کشد از دل و جان منّت این نعمت را حمید رضازاده " شقایق" کرمان ۱۴۰۳/۷/۱۳

✨﷽✨ *هوالعشق* *زیبا تر ین لحظه ی زندگی عارفان، بر د ا شتن حجا ب ا عظم بُوَ د، ا ز دیدار «نو ر عشق حق تعا لی»..!!» ᭂ✾ٖٖٖٖٓुؔ•♥️ᭂ✾ٖٖٖٖٓु انسانیَّت : انسانیت لباسی است که، اندازه تَن هرکس نمی‌شود..!! در هر شهری چند کسی باشند که صورت و معنی آدمی دارند..! شرافت انسان به انسانیَّت ا نسا ن ا ست نه بصو ر ت انسان ، باید معنی را ضمیمه صورت کرد آدم ها ی محروم از معنی بیقین محروم از فیض ربّانی اند، صورتشان بکار‌ دنیا وآخرتشان نخواهد آمد،        ✾࿐༅🍃🌹  🤲   🌹🍃༅࿐✾‌‌‌‌‎ 🤍 *در پناه نور و عشق الهی* 🤍 سعدی » مواعظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۸ تن آدمی شریف است به جان آدمیت نه همین لباس زیباست نشان آدمیت ا گر آ د می به چشم ا ست و دها ن و گوش و بینی چه میان نقش دیوار و میان آدمیت. خور و خواب و خشم و شهوت شغب است و جهل و ظلمت حیو ا ن خبر ندا رد ز جها ن آدمیت به حقیقت آدمی باش وگر نه مرغ باشد که همین سخن بگو ید به زبا ن آدمیت مگر آدمی نبودی که اسیر دیو ماندی که فر شته ره ندار د به مکان آدمیت اگر این درنده‌خویی ز طبیعتت بمیرد همه عمر زنده باشی به روان آدمیت رسد آدمی به جایی که به جز خدا نبیند بنگر که تا چه حد ا ست مکا ن آ دمیت طیران مرغ دیدی، تو ز پایبند شهوت به در آ ی تا ببینی طیر ا ن آ د میت نه بیان فضل کردم که نصیحت تو گفتم هم ا ز آ د می شنید یم بیا ن آ د میت