«يا باطِناً فِى ظهُورِهِ وَ ظاهِراً فِى بُطُونِهِ وَ مَكْنُونِه» «يا باطِناً فِى ظهُورِه» را مى‌‏توان با تمثيلى کوتاه، این‌چنین بيان نمود: (بلاتشبيه)، جهان هستى صورت‌اند و خداوند، معنىِ آن است از نظر اصل وجود و تمام كمالاتشان. براى واضح شدن اين بيان مى‏‌توان به صنايعى كه صورتاً دست بشر آن‌را مى‌‏سازد، مثال زد. از ساخته‏‌هاى كوچك همچون سوزن تا ساخته‏‌هاى بزرگ چون صنايع فعّال، كسى كه با آن‏‌ها آشنايى داشته باشد، اگر نظر كند يك يا چند معنا از هريك در نظرش مى‌‏آيد. مثلاً از سوزن دوختن لباس و غيره و از چاقو بريدن و از ماشين و طيّاره حمل‌ونقل و همین‌طور غير از اين امور. آيا اين معانى نسبت داده‌شده در داخل سوزن و غيره است و يا در ظاهر آن‏‌ها؟ نمى‌‏توان آن‌را به‌ظاهر و باطنشان نسبت‏ داد. بلكه به يك نظر، معانى استفاده شده مربوط به‌ظاهر و به نظر ديگر، گويا در باطنشان مى‏‌گويند: ما براى فلان امر هستیم. بنابراين، اگر مى‏‌گوييم: خداوند كنار از مظاهر عالم نيست و محيط به جهان هستى است (به نصّ كتاب و سنّت و عقل و شهود)، نمى‌‏خواهيم بگوييم: او سبحانه در مظاهرش حلول نموده و يا بگوييم در كنارِ آن‏‌هاست و ظهور و كمالاتشان داده. بل‌که مى‏‌گوييم (بلاتشبيه): خداوند معناىِ عالَم هستى است در اصل ظهور و كمالاتشان، در عين اين كه هر مظهرى به‌ظاهر، نشان‌دهندهٔ اين است كه: من در اصل وجود و كمالات به خود نبوده و نيستم و به باطن نيز اشاره به آن معنى، يعنى به هستى‌دهنده دارد. #آیت‌الله_سعادت‌پرور (شرح فرازی از توقیع ناحیۀ مقدسه در ماه رجب) #حق #بطون #ظهور @sooyesama