صورتی که در آینه پیدا می‌شود یک پیکری دارد و یک روحی. پیکر او همان صورتی است که با چشم حسی دیده می‌شود. اما روح او یک معنایی است که تنها عقل آن‌را می‌یابد. این‌که صورت، عکسِ شخصِ مقابل است، نه شخصی دیگر. این معنا روح و حقیقت صورت آینه است. حیوانات و اطفال، تنها پیکر آن تصویر را می‌بینند اما جان و روح آنرا نمی‌یابند؛ زیرا فاقد عقل هستند. تصویر آینه برای طفل و حیوان بی‌روح و مرده ادراک می‌شود؛ زیرا آن‌ها می‌پندارند که در آینه یک شخص دیگری وجود دارد، لذا با این تشخص موهوم مشغول می‌شوند و به نوعی مالیخولیا دچار می‌گردند. اما انسان دارای عقل، تصویر آینه را با روحش ادراک می‌کند؛ یعنی می‌داند که این عکسِ شخص روبرو است، نه شخصی دیگر. طبق حدیث امام رضا ع، نسبت عالم با حق تعالی، مانند صورت آینه و شخص مقابل آن است. بیشتر انسان‌ها پدیده‌های عالم را شخص‌های جداگانه می‌پندارند، اما انبیاء ع، اشیاء را چون صورت آینه، نمود و عکس می‌یابند، نه «بود» و شخص. بنابراین انبیاء ع، صور‌تهای پیدا شده در آینه عالم را با روح دریافت می‌کنند اما بشر عادی به کلی از این روح، غافل است، و مرده دریافت می‌کند. نمود بودن، روحی است که خداوند در آینه عالم دمیده و همه را مسخر و فانی نموده، تا حیات الهی ببخشد. آدم هنگامی‌که این روح را دریافت کرد و عالم را مملو از ملائکه و اسماء الهی مشاهده نمود، لیلة القدر شده است؛ «تنزل الملائکة و الروح فیها...». #استاد_محمود_امامی (با تصرف و تلخیص) #آینه_عالم #روح_عالم #لیلة_القدر #نبوت @sooyesama